Een splinternieuw tooneelwerk van den heer A. Bogaert.

De eerste opvoering mocht zich verblijden over een zeer mooie taal.

Boschmeezeken, dichterlijke benaming voor Betje, is de dochter van een meestergast, die door Marcel, een klerk wordt bemind, maar Paul, den fabrieksbaas lief heeft en hem dan ook trouwt. Maar Paul zelf had een andere lief. "Die alte Geschichte". Dit draait verkeerd uit; en Boschmeezeken, verlaten door den man die haar "vaarwel en vergiffenis bij 't afscheid toeroep, eet vergiftigde bessen langs het pad waar zij eens stoeide met Marcel" en komt sterven in dezes armen.

Daar is één bedrijf van de vier (het tweede) dat technisch heel flink is. Maar dat heeft dit noodlottig gevolg dat het vrijwel de andere bedrijven de beste spanning ontneemt. Het climax valt te vroeg; en hier moet worden bijgevoegd dat "Boschmeezeken" het spel niet genoeg centralizeert en dat een zwaartepunt in de compositie bezwaarlijk zou te vinden zijn. De taal is ook wat houterig, en sommige recepten staan te veel in den toon van smakelooze romantisme. Ook de psychologie ligt heelemaal aan de oppervlakte.

Daarentegen komen zeer krachtig geborstelde tooneelen voor in het stuk, en er is een heel bedrijf vol vlug bewegen. Een zeer frissche kleur treft ook in de figuur van Boschmeezeken.

Juffr. R Verschueren heeft de rol van Betje met zeer groote vaardigheid gespeeld. Elke rol versterkt haar reputatie als uitstekende tooneelkracht. Mevr. Pauwels verdient allen lof voor haar optreden als Bertha: ingehouden en innig spel. De heer Sonck was flink als vader van Betje en de heer Dubois was uitmuntend als Paul's broer. De heeren Devosel en L. Renders, respectievelijk Marcel en Paul waren minder op dreef. De bijrollen werden heel goed ingevuld.

Onze Vlaamsche Schouwburg ruimt een goede plaats aan eigen Vlaamsch werk. Dit is uitstekend werk. De heer Poot geeft elk zijn kans. Hiervoor moeten hem aanmoedigingen niet worden gespaard.