Een triomf is de eerste opvoering geworden, voor de beide kunstenaars, voor de opvoerders, voor het orkest, voor de Vlaamsche Kunst.

Henri Caspeele schreef het libretto. Hij is een Gentenaar. Vroeger was hij de bezieler van vele Vlaamsche tooneelkringen. Hij heeft nooit buiten het tooneel kunnen leven, kent er al de knepen van, gaf reeds "Vina Tsjekaress" (muziek Oscar Roels) de bekende eenakter. "Na het Koncert" e.a. "Knokkelbeen" legt weer getuigenis af van Caspeele's ingebreidelde fantasie, diepmenschelijke humor en plankenkennis. De korte inhoud van "Knokkelbeen" zal u dit spoedig iets maken.

Koning Kollobald wil eens erg modern doen. Wijl hij echter een sprookjeskoning is, zal hij het heel anders aan boord leggen. Hij schrijft dus Olympische Spelen uit en de winnaar van den Marathonkoers mag vragen wat hij wil. De winnaar is Knokkelbeen, een flinke jonge smid. In triomf omgedragen, ziet Knokkelbeen de Prinses Swastika, de nicht van den Koning Kollobald. En de volksjongen, Koning van één dag, wordt hare schoonheid diep getroffen. Hij vraagt de hand van Prinses Swastika! De Koning aarzelt.

Swastika mint een fieren cavalerie-luitenant, Donzo, den Graaf, aan het Hof verbonden. Die Donzo is heel zacht, heel dichterlijk en beschaafd. Knokkelbeen de smid, is ruw, echt volksch, des te dieper...

De Hovelingen, die den Smid niet rechtstreeks aandurven, zullen hem het hofleven onmogelijk maken. Hij komt al die beproevingen te boven, beschaamt op zijn beurt de hovelingen. Van een smid, in een mooi, modieus, passend pak; maakt gij weldra een Prins, als de Smid het wil. Midden al die intrigues dus houdt Knokkelbeen zijn gezag, zijn waardigheid. Is hij niet de deugd, de kracht, de schoonheid, wars van alle vormelijkheid. En zelfs Swastika... En Knokkelbeen drijft het opgedrongen huwelijk door, tot de plechtige inzegening toe, in bijzijn van Koning, Hof, Prinsen en Volk. En toch weet hij, al te grievend, dat Swastika, zijne Bruid, een ander lief heeft... En Swastika trouwt inderdaad met haar geliefde. Wie is nu de "echte" echtgenoot?... Het hart van de Prinsessen is ondoorgrondelijk...

Hullebroeck stellen wij niet meer voor. Waar gij zijn naam uitspreekt beginnen de toehoorders reeds te glimlachen, want zij weten reeds zoolang: waar een lied van Em. Hullebroeck gezongen wordt, daar treedt de zon in huis. Waar hij optreedt, wordt de zaal stormenderhand bemachtigd. Hij is de Vlaamsche minnestreel van 1900. Nooit is hij uitgezongen. Het gansche leven ademt in zijn muziek, tokkelt aan zijn lied. Zijn vroegere operetten "Seppel", "Cupido Dictator", "Miranda", werden suksessen zonder weerga en zijn hoeksteenen voor de Vlaamsche operetten-kunst, want het moet nu eens uit zijn met de operetten als iets minderwaardig te beschouwen. Maar wij groeien naar een zuivere Vlaamsche kultuur, daar moet die ook uitgeleefd worden in alle takken van het tooneelwezen. Niets is minderwaardig, niets is dood. Er moeten alleen meesters gevonden worden om het meest simpele leven te geven. En ik, doe liever mijn hoed af voor een springlevende operette, dan voor een raap-vooze opera (zonder hoofdletter a.u.b.) die u alleen overspanning van de geeuwspieren bezorgen.

Er zit in de "Knokkelbeen" muziek van Hullebroeck, een levensrythme, die zich bij u opdringt, u overmeestert, u meer doet leven, u doet juichen en schreien.

Het is als rijstpap op rijke taaflen (o doode van de Woestijne) die met een ongeziene gretigheid verslonden wordt. Volksch en toch edel, dartel en stijlvol, rijk aan fantastische en onverwachte afwisseling zonder de eenheid te verliezen, zoo is Hullebroeck's muziek. En wij hopen de talrijke en prachtige liederen die in de operette voorkomen, binnekort in afzonderlijke albums te zien verschijnen.

Maar de derde medewerker mogen wij niet vergeten: de bestuurder van het gezelschap, de heer Ernest Kindermans, die met deze kreatie zijn liefde bewijst voor de Vlaamsche Kunst, en zijn durf voor het nieuwere werk.

Al de vertolkers hadden hun grootste zeilen uitgezet. De heer Albert Beresole (Knokkelbeen) met zijn prachtig orgaan en zijn knap spel werd bij zijn eerste optreden te Antwerpen, de lieveling van het publiek. Constant Devuyst als ceremoniemeester was één loksteen van schaterlachen. Willy Cavalli als Graaf Donzo liet zijn fijngestemde zang opklinken naast de zoo juist getypeerde "Koning Kollobald" van Adolf Denis en Alfons Darden was de potsierlijke hofmaarschalk, met wel een te veel van surcharge. Mevr. Manon Latour was een snoezige prinses in de overige spelers bleven vlotheid niet ten achter. Vooral het "Marionettenspel" dat een juweeltje is van innigheid, werd genoten.

Hullebroeck leidde het orkest zelf, dat versterkt was. De leider was even vinnig en enthousiast als de muziek zelf.

Tot slot werd ieder in de bloemekens gezet. Vijfmaal moest het doek na het huldebetoog gehaald worden en dan was het nog niet genoeg. En zoo was het half een geworden.

LUDO.