Archief Etcetera

25 mei

Het onbeschreven blad vòòr me, bezorgt me een akute aanval van paniek.

Aischulossen Euripidessen

Terentiussen Shakespeares Goethes Kotzebues Rostands Fletchers Tsjechovs

Straussen

Williamsen ßonds

Giraudoux

Kroetzen

Beckets Hildesheimers

Ortons Weskers

Bethancourts Vians

Aristofanessen Rederijkers Vondels Hebbels Feydeaus Fieldings Wildes Ibsens

Millers Mahmets Clausen Fos Ghelderodes

lonescos Lorcas

Behans O'Caseys

Manets Vilsens

De Prinsen en Van Morckhovens

Schnitzlers

O'Neills

Solokiessen Plautussen

Molières Schillers Grabbes Goldonis Beaumonts Shaws Strindbergs

Osbornes

Albecs

Bernhards Claudels

Brechten

Adamovs

Dorsts

Büchners

Brentons

De Filippos Talesniks

Genets

zoemen als muggen rond mijn hoofd en beletten me het denken. En dat is nog maar de voorhoede, die ik herken en wier namen ik vlijtig noteer in mijn dagboek. VOOR LATER! Maar ook in mijn rug doemen ze op;

Vanhoves Fabres en Decortes

grijpen me in de nekharen, porren me in de nieren en trappen op mijn adem, zodat ik nog ternauwernood, al blauw maar nog vlijtig de namen van wie ik herken weet te noteren in mijn dagboek. VOOR LATER!

Nu verschijnt boven mij een puntig zwaard aan een flinterdunne draad.

Een grijnzend,

kronkelend, kwaadaardig en als een geit mekkerend wezen,

dat ik meen te herkennen als een demon geworden redaktielid van een teatertijdschrift,

knipt met een van bloed druipende haagschaar en onder gruwelijk triest gelach, de draad door en de punt van het zwaard ploft in het onbeschreven blad vóór me, op nog geen millimeter van mijn tot schrijven opgeheven, maar krachteloze hand.

Is dit (1) een nachtmerrie, (2) het einde van mei, (3) een stuk van Camoletti of alle drie samen? Dokter? DOKTER!

Na uren intensive care, blijkt iemand op het bordje bij het voeteneind van mijn bed

eindeseizoensmoeheid te hebben genoteerd.

Twintig letters en we spelen voor 5.000 frank.

Af en toe is het nederlands een afschuwelijke taal.

N.v.d.r. Wim Van Gansebeke werd in Etcetera 2 het slachtoffer van de zetduivel. "Het feit dat we het voortdurend hebben over 'theatervernieuwing' en niet over 'theaterrevolutie' is een curiosum op zichzelf" stond in Wims column te lezen. Moest natuurlijk zijn 'theaterrevolutie'.