Tristan, lente '83
Tristan, naar de novelle van Thomas Mann, is de beschrijving van een liefdesrelatie tussen een schizofrene schrijver en een ziekelijke vrouw, die allebei in een sanatorium verblijven. Essentieel in dit gegeven is niet de relatie zelf, maar het probleem van de schrijver die hierover wil spreken. Thomas Mann, en regisseur Dirk Roofthooft en acteur Guy Cassiers met hem, gebruiken de liefdesverklaring als een metafoor voor de onmogelijkheid om gevoelens onder woorden te brengen.
In een eerste deel wordt het probleem in een beschrijvende tekst gesitueerd: met abstracte personages en een toneelbeeld dat zo duister is, dat het publiek letterlijk gluurder wordt. In een tweede beweging richt Guy Cassiers zich direct tot de voyeurs en schrijft hij als het ware een brief aan een publiek dat hij veracht. Het centrale dilemma, in de tekst en in de voorstelling, nl. de onduidelijkheid over de verschuiving in één personage van Ik naar Schrijver, wordt niet opgelost: er wordt ruimte geboden aan het publiek om de schaarse tekens in te vullen.
K.T.
De ontmoeting, herfst '83
De Ontmoeting is als voorstelling het resultaat van een weinig harmonische confrontatie tussen Guy Cassiers' kleinschalige theaterbehoeften en de protserige ruimte van een klassieke schouwburg: De Antwerpse Arenberg. Er zijn twee delen: een collage uit Handkes Sprechstücke, en een lang gedicht van Rilke, gesproken tegen de achtergrond van Mahlers Kindertotenlieder. De nietigheid van de acteur wordt geconfronteerd met de complexiteit van de scène: opnieuw heel weinig licht, een nauwelijks aangeklede ruimte (wat buizen en lampen, en een grote houten kar) waar Guy Cassiers haast in verdrinkt. Ondanks deze mislukkende dialectiek acteert Cassiers 'juist': door zijn charmant-onbeholpen dictie en zijn krampachtige gestiek (vooral handen, en ogen) concentreert hij alle aandacht op de tekstbehandeling. De Ontmoeting gaat over aanpassing, over de sociale nulgraad, voorafgaand aan het samenleven, en de voorspelbare frustraties daarna. Over de onmogelijkheid om met de samenleving tot een consensus te komen, over de dood.
K.T.
