Een buitengewone techniek ten dienste van een opera
In de geschiedenis van de scenografie ontbreekt het niet aan voorbeelden die getuigen van de inventiviteit van de theatermensen. Het toneelbeeld van onze nieuwe produktie van Cosi Fan Tutte knoopt opnieuw aan met de sinds twintig jaar iets in onbruik geraakte voorliefde voor geschilderde decors.
De voor deze voorstelling aangewende techniek is nochtans onmiskenbaar van onze tijd, ondanks het feit dat het idee niet meer zo nieuw is. Ongeveer 150 jaar geleden reeds plaatste de technische directeur van Bayreuth twee stevige, zeer hoge rollen aan weerskanten van, en loodrecht op het toneel, waarop hij een geschilderd doek van ongeveer 75 meter bevestigde, om aldus een landschap te laten evolueren. Dit doek was echter vlak. Vandaag echter wordt van de technische verantwoordelijke van de Nationale Opera gevraagd een geschilderd doek van 11 m hoogte op 190 m lengte een gebogen parcours te laten doorlopen. Dit is naar ons weten een première. Op een vaste structuur opgehangen in de nok van de toneelzolder, werd een traject van 190 m uitgestippeld. Het doek werd om de 10 cm bevestigd aan een ketting van dezelfde lengte, die langs geleivlakken en tandwielen loopt. Het zichtbare gedeelte van het cyclorama bedraagt ongeveer 25 m, wanneer hij zich verplaatst, beweegt het doek in zijn totaliteit. Vier tandwielen aan de rechterkant en drie tandwielen aan de linkerkant van het toneel (vanuit de zaal gezien) worden eveneens aangedreven met kettingen en stangen door een vertragend motor-aggregaat. Wij hebben u hiermee een weinig willen verduidelijken hoe de scenische installatie waarvan u getuige en toeschouwer bent, functioneert. Maar dit technische aspect moet u niet weerhouden u te laten meeslepen door het genoegen dat deze opera biedt.
Henri Oechslin technisch directeur
