Archief Etcetera

Beeld Manah Depauw, tekst Elke Van Campenhout

Het is in gesloten kamers dat fantasieën tot leven komen. In de knusse ingewanden van een huis, de deur veilig gesloten voor de buitenwereld. Daar staat de sofa, en het schrijn van bebloede hoofdjes, de televisie voor altijd in éénzelfde loop. De muren met bloemen behangen, de plastic rozen dolken uit het plafond. Op het bijzettafeltje liggen opengeslagen magazines. Langbenige vrouwen, de rok onbetamelijk hoog boven de knie geschoven. In gore detectiveverhaaltjes het antwoord op het zoete geweld van jonge meisjes. Door het piepgat in de mansarde kijken zij het leven binnen. Hun gedachten nog vol van het bed, al half in de wereld. De muren wijken stoffig terug voor elke aanraking. Het is muf binnen en altijd een beetje donker. Op het beeldscherm twee verkrampte figuren in dezelfde sofa van waaruit je hen gadeslaat. Hun plastic maskers bovenop stuiptrekkende lijven. De kopjes trillend in hun handen. De koffie nooit gedronken. De vergetelheid van likeurpralines, lege wikkels op de vloer. En overal bloederige sporen. Zoals in die ene kamer lang geleden. Waar een man zeven vrouwen. Het is een volgestouwd schrijn. Van foto's, hertenkoppen, opgezette dieren. Een alledaagse vermomming voor dikke stroperige exotische fantasieën. Voor dieren met ogen op hun lijf, die knipperen bij elke aanraking. Ergens boven is er een gesloten kastje. Een uitdagende strik die het geheim beschermt. Een uitnodiging die nooit mag worden aangenomen. Denk aan de gesloten kamer. Denk aan wat jonge meisjes nooit mogen zien. Boven het bed een alziend oog. Spiegeltjes op het plafond. Een hartvormig kussen en suikerzoete geurig landerige verlangens. Op de achtergrond klinkt een kijvende stem.

(Afbeelding)

Het lawaai van de straat. Je kan ze bijna zien liggen achter de gesloten gordijnen. Grijs en monddood. Van een onverdraaglijke doordeweeksheid. Een banaliteit die hier binnen verstikkend wordt. Waar geen fantasie tegenop kan. Een stil gemodelleerd geweld van beentjes, hoofdjes en armpjes. Van uitgesneden gemutileerde prentjes. Van ontheiligde, verwrongen en samengeklitte beelden. Slordig uitgestoken stukken uit andermans herinneringen. Samengeperst tot monsterachtige fantoombeelden zonder naam. Wie slaapt er in mijn bedje? Wie heeft mijn bonbons gegeten? De stoffen muren dempen het geluid. Niemand kan je hier horen. Je zit binnen in de gesloten kamer. Hier is enkel romantiek en destructie. De bloemen van plastic. Ze houden zichzelf in leven. De bewoners vastgelopen in herhaling. Urenlang onmachtig tot handelen. Er zit een syteem in die herhaling. Een ritueel dat nooit wordt afgemaakt. Er is niemand die de codes kan lezen. Er is geen taal voor zoveel werelden. Alleen ogen op een lichaam, dat in het kijken tot leven komt. Ogen in de muren, op het bed, op de woonkamer. Naar binnen gericht, stiekem spiedend van achter de gesloten gordijnen. Met ledematen in alle kijkrichtingen. Zinnelijke collages. De erogene zones oneindig vermenigvuldigd. Tot in knieholtes, buikspleten, hoofdwondes. Het is een magisch huis. Een doos vol verrassingen. Van verveling en vergelding en vergetelheid. Zuster Anna, zie je al iets?

Deze tekst vloeit voort uit een bezoek aan de installatie Magic Box van Manah Depauw. Meer info op www.margaritaproduction.be