Archief Etcetera

Jan Fabres I am a mistake, het wettelijk rookverbod en de idee van de vrijheid

Jan Fabre zei met zijn nieuwe voorstelling I am a mistake zowel een ode aan de artistieke vrijheid als aan de sigaret te willen brengen. Erevoorzitter van de Vlaamse Liga tegen Kanker Vic Anciaux tekende tegen die houding protest aan. Daarmee was de voorstelling al voorwerp van controverse nog voor ze in België te zien was. Etcetera vroeg Klaas Tindemans om te gaan kijken en verslag te doen met de rechtsfilosofische aspecten in het achterhoofd.

1 Het theoretische principe is minstens zo oud als Immanuel Kant: er bestaat een fundamenteel verschil tussen positieve en negatieve vrijheid. Negatieve vrijheid betekent dat autoriteiten geen beperkingen opleggen aan individuen, positieve vrijheid verwijst naar de legitieme macht om bepaalde vrijheden mogelijk te maken, desnoods ten koste van andere (negatieve) vrijheden.

Sinds Isaiah Berlin in 1958 scherp wees op de politieke consequenties van dit onderscheid, heeft de liberale democratie waarin wij leven – in de mate dat ze behoefte heeft aan bezinning over haar grondslagen – dit thema tot de kern van haar reflecties verheven. Elke min of meer rationele discussie over de impact van het optreden van de overheid, raakt de verhouding tussen beide concepts of liberty wel aan. Hoe wordt het vrijheidsideaal van de Verlichting het best gerealiseerd? Door de invulling ervan, ook in de collectieve consequenties ervan, helemaal over te laten aan het individu, dat wil zeggen aan ‘atomaire' individuen, die samen nooit zoiets als een ‘collectief ' vormen, zoals de ‘libertairen' stellen? Of door de overheid toe te laten, of zelfs op te dragen om regels te verzinnen die zoveel mogelijk individuen, met zo gelijk mogelijke kansen, van een zo ruim mogelijke negatieve vrijheid kan laten genieten, zoals de ‘communautaristen' beweren? Met als mogelijke collaterale schade de beperking van sommige aspecten van die negatieve vrijheid, bijvoorbeeld van de vrijheid van meningsuiting?

De liberale denkers, waaronder Berlin zelf, beschouwen beide principes van vrijheid als onverzoenlijk, incompatibel, hoewel hun aan-

hangers hetzelfde ideaal zeggen na te streven: welvaart, welzijn en persoonlijke vrijheid. Maar misschien is die consensus misleidend. Positieve vrijheid betekent dat men beperkingen van negatieve vrijheid accepteert om zoveel mogelijk individuen – én ‘collectieven', die volgens de verdedigers van de positieve vrijheid wél bestaan – van zoveel mogelijk aspecten van de negatieve vrijheid te laten genieten. Dat is de paradox. Het meningsverschil over die aspecten van negatieve vrijheid die eventueel onderdrukt mogen worden is meer dan een marginale discussie, omdat het hier gaat over wat rechtsfilosofen the principled limits of law noemen: kent de mogelijkheid van de wetgever om wetten te maken, over om het even wat, grenzen die niet als zodanig tot de wet zélf behoren? Die vraag stellen liberaaldemocraten zich voortdurend, ze beantwoorden ze meestal positief: er zijn grenzen aan de wetgevende ijver, grenzen die eigen zijn aan de idee ‘vrijheid' zélf.

Omgekeerd doen de sociaal-democraten natuurlijk hetzelfde: dat men positieve vrijheid als beleidsconcept accepteert, impliceert meteen dat men de garanties van de negatieve vrijheid aan beperkingen – die niet door de wet zélf geïnspireerd zijn – onderwerpt. De kwestie is dus: gebeurt de beperking van de (individuele) vrijheid in naam van het collectief – als principled limit – of gebeurt de beperking van de (collectieve) vrijheid – (kansen) gelijkheid – in naam van het individu?

In een kwestie als ‘vrijheid van meningsuiting' is dit relatief eenvoudig: enkel materiële schade kan volgens de ‘libertairen' deze vrijheid begrenzen, maar voor hen heeft iedereen het recht om anderen te beledigen, te beschimpen of anderszins verbaal aan te vallen. Zelfs links-liberalen als Ronald Dworkin verdedigen om die reden het recht op hate speech: woorden zijn woorden, fysieke aanvallen zijn van een andere orde. Maar is een racistische uitlating zonder meer een ‘uitspraak'? Kan het geen handeling zijn met, eventueel, sterke psychische letsels tot gevolg? Het harm principle – de wet mag enkel verbieden wat schade kan veroorzaken: dé toetssteen voor libertairen – is in dat geval minder neutraal dan het lijkt. Is mogelijke schade aan anderen het enige motief voor wetgevend ingrijpen? Of mag een overheid ook zelfbeschadiging bestrijden? Ooit protesteerden automobilistenverenigingen tegen de gordelplicht, omdat de staat niemand tegen zichzelf moet beschermen.

Nog een stap verder is het ‘moreel activisme' van de overheid, dat eigenlijk geen principled limits aanvaardt: situaties kunnen, ethisch gezien, wetgevend ingrijpen noodzakelijk maken, omdat ze per definitie onvoorspelbaar zijn en het dus niet mogelijk maken bij voorbaat de afweging tussen positieve en negatieve vrijheid te maken. Wie kon ooit vermoeden dat sommigen zich vermomden als pedofielen, op zoek naar virtuele minderjarigen in Second Life? Dat moet je toch kunnen verbieden.

© Troubleyn

2 Het rookverbod is een symbooldossier in de (relatief beheerste) strijd tussen libertairen en communautairen. Alle aspecten van de discussie over vrijheid als politiek ideaal kunnen er mee in verband gebracht worden. De maatschappelijke consensus over de schadelijkheid van tabak is groot, de bereidheid van rokers om beperkingen te aanvaarden is eigenlijk even reëel. Zelfs al zorgt de medisch-wetenschappelijke literatuur over passief roken volgens sommigen voor meer verwarring dan zekerheid – elk rapport heeft wel iets partijdigs – toch accepteert men over het algemeen het voorzorgsprincipe: totdat ondubbelzinnig duidelijk zou gemaakt worden dat passief roken níet schadelijk is, moeten we strenge regels maken. Het begon met een rookverbod op openbare plaatsen – stationshallen e.d. – en geleidelijk werden alle plaatsen waar mensen onvrijwillig met sigarettenrook in aanraking komen rookvrij gemaakt, al dan niet met voorzieningen voor nicotineverslaafden: de trein, de werkplek, de restaurants. Onlangs werd een wetsvoorstel ingediend om het net helemaal te sluiten, met een rookverbod in alle cafés. Technisch gezien gaat het om twee terreinen: de arbeidsomgeving en de (afgesloten) publiek ruimte.

In beide opzichten is het rookverbod het theater binnengedrongen. De schouwburg is een werkplek – voor technici en performers – en het is ook een gesloten openbare ruimte. Roken in de foyer kan niet meer, sinds 1 januari 2007, maar kan roken op de scène wel nog? In principe niet, want op de scène zijn mensen aan het werk en – zonder échte vierde wand – zij werken in een publieke ruimte. Toch hebben de ministers van Werk én van Volksgezondheid desgevraagd een expliciete uitzondering gemaakt, de zgn. Churchill-richtlijn – Churchill zonder brandende sigaar zou artistiek ondenkbaar zijn.

Naar aanleiding van een klacht van een KVS-bezoeker (en notoir antirookactivist) vroegen de theaters of het rookverbod ook bij hen onverkort moest gelden. Het antwoord was merkwaardig. Volgens de arbeidswetgeving heeft het publiek geen recht op een rookvrije scène: de werkgever kan zijn werknemer, de acteur, tot een rookverbod dwingen – hij moet dat zelfs – maar de toeschouwer niet. Bovendien moet de werkgever, indien hij zijn acteurs tot de orde zou willen roepen, rekening houden met het auteursrecht: als een script een rookscène oplegt, moeten de acteurs die spelen. Andere werknemers (technici) kunnen ook geen rookverbod vragen, omdat het roken in dat geval tot de verplichte werkprestatie behoort.

Een opmerkelijke opvatting over de relatie tussen tekst en opvoering, alsof een regieaanwijzing een juridische verplichting bevat. Met zo'n richtlijn van de minister van Werk kan een theatermaker niets aanvangen. De overheid gaat er immers van uit dat het auteursrecht automatisch de verplichting impliceert de regieaanwijzingen letterlijk te volgen, alsof

alle auteurs het fundamentalisme van de erven-Beckett aanhangen. En een regieconcept – in de dramatekst of in een Modellbuch – kan geen voorwerp zijn van auteursrechten.

De juridische basis van de uitleg van de minister van Volksgezondheid is anders. De regelgeving waarvoor hij bevoegd is, beperkt zich niet tot de scène als ‘werkvloer': heel de ruimte valt onder het wettelijk rookverbod op openbare plaatsen. Maar hij zegt nadrukkelijk dat de toepassing hiervan ondergeschikt is aan de vrijheid van meningsuiting: een grondwettelijke toetsing als het ware. Hoogstens zou de schouwburg aan het publiek moeten melden dat er in een welbepaalde voorstelling gerookt wordt, net zoals toeschouwers, waaronder migrainelijders, best gewaarschuwd worden voor stroboscopisch licht. Bij Mythobarbital van Abattoir Fermé gebeurt dit allemaal, hoewel niet zonder een sarcastische voetnoot: “wettelijke verplichting (tja)”. Beide ministers stellen bovendien dat hun interpretatie geen aanpassing van de regels noodzakelijk maakt. De uitzondering voor ‘artistiek roken' ligt juridisch gewoon voor de hand. Uiteraard moeten we op definitief uitsluitsel wachten tot na een rechterlijke beslissing omtrent de klacht tegen de KVS, bijna twee jaar geleden. Op dit moment ligt die zaak stil, zo melden de betrokkenen. De Vlaamse minister van Cultuur doet er in deze materie het zwijgen toe.

3 Vic Anciaux, erevoorzitter van de Vlaamse Liga tegen Kanker, liet in november 2007 weten dat hij boos is op Jan Fabre, omdat deze met I am a mistake tegelijk een ode aan de sigaret en aan de artistieke vrijheid wil brengen. Dit amalgaam – het kankerstokje als symbool voor de grenzeloze autonomie van de kunstenaar – bevalt Vic Anciaux niet en bovendien gaat Fabres voorstelling in tegen de geest van het wettelijk rookverbod. De minister van Volksgezondheid deed een beroep op de Grondwet ten gunste van het ‘artistiek roken', Anciaux roept dezelfde Grondwet in – het recht op gezondheid – om de regels strikt te interpreteren. Met andere woorden: de minister roept een typisch ‘libertaire' interpretatie in van de (negatieve) vrijheid om onbeperkt een artistieke mening te uiten; Anciaux gaat echter uit van de positieve vrijheid – genieten van een gezonde, rookvrije leefomgeving voor het (collectieve) publiek – die een beperking van de negatieve artistieke vrijheid impliceert. Volgens hem laat de wet de betrokkenen – met name de organisatoren en de technici in de voorstelling – zelfs toe om het contract met Jan Fabre te verbreken.

Het meningsverschil tussen de minister en Anciaux is principieel, zeker als deze laatste nog eens de voorbeeldfunctie van het rookverbod ter sprake brengt: hij pleit onomwonden voor ‘moreel activisme', hij gaat verder dan enkel het harm principle – dat hier nogal voor de hand ligt. Eigenlijk hebben de antirookactivisten niet eens een ‘communautaire' interpretatie van de wet nodig, om de zaak van de niet-rokers te bepleiten: zelfs de hardnekkigste libertair accepteert de mogelijke schade aan derden als beperking van de (negatieve) vrijheid. Hoogstens zal een beroep op het voorzorgsprincipe – redelijk risico leidt automatisch tot vrijheidsbeperking – bij hen op minder gejuich onthaald worden. Hun ‘Verlichtingsoptimisme' negeert liefst de zelfreflectie van het modernisme – en dus ook van de ‘liberale democratie', als politieke expressie daarvan – die precies tot de ‘risicomaatschappij' heeft geleid, een samenleving die zich ervan bewust is dat de snelheid van haar (technologische) ontwikkelingen recht evenredig is met angsten en twijfels omtrent de betrouwbaarheid van diezelfde technologie.

Het argument van de rookactivisten ligt helemaal in de lijn van dit (post-moderne) bewustzijn-van-de-twijfel. Alleen is het opmerkelijk dat zij, als het om de politiek-juridische vormgeving gaat, objectieve bondgenoten worden van een ‘moreel activisme' dat ooit het verbod op homoseksuele handelingen legitimeerde. De consequentie is wel dat ‘artistiek roken' – als aspect van artistieke vrijheid, hoe futiel ook – ondergeschikt is aan een veralgemeend voorzorgsprincipe. Maar de omgekeerde redenering is net zo verdedigbaar: astmapatiënten en andere mogelijke toeschouwers die acuut gevoelig zijn voor tabaksrook zijn immers gewaarschuwd, zoals de migrainelijders en de epileptici bij het gebruik van stroboscopen. Informed consent heet dat in de geneeskunde: een patiënt wordt op de hoogte gebracht van slaagkansen en bijwerkingen van een (riskante) behandeling. De kunstliefhebber als patiënt die tussen twee kwalen moet kiezen: een merkwaardige analogie, maar niet noodzakelijk absurder dan de (veel ingrijpender) keuze van het gezin-met-jonge-kinderen tussen het bruisende stadsleven, inclusief vervuiling, en de lethargie van het platteland, maar wel met zuivere lucht. Zijn de (rokende) warriors of beauty van Jan Fabre mij meer waard dan mijn voorkeur voor een rookvrije omgeving? Als het er op aankomt, kan ik die keuze maken, zeer rationeel. ‘Elk voordeel heb zijn nadeel', zei Johan Cruijff – ooit een voetballer die schaamteloos rookte.

4 Jan Fabre heeft steeds een duidelijk onderscheid gemaakt tussen zijn verantwoordelijkheid als kunstenaar – een streven naar schoonheid als ondubbelzinnige prioriteit – en zijn engagement als burger, ook en vooral waar dit meer impact heeft dankzij precies die status als kunstenaar. Weinig kunstenaars hebben zich de bruine vloedgolf in de Vlaamse politiek in de jaren '90 zo hard aangetrokken als Jan Fabre. De zoon van de Seefhoek beseft zeer goed welke maatschappelijke verrotting zich in Antwerpen heeft voltrokken, hij walgt van de politieke perversiteit waarmee de ‘politiek incorrecten' koketteren. Als sommige critici hem, meer of minder verhuld, betichten van ‘esthetisch fascisme', dan realiseren zij zich amper hoe kwetsend dit voor de persoon Jan Fabre is. Uiteraard liggen ethiek en esthetiek in Fabres universum zeer dicht bij elkaar, op een vergelijkbare manier als bij de fascinatie voor de industriële oorlog van de Italiaanse futuristen, maar dat heeft niets te maken met zijn concrete voorkeuren (en authentieke ergernissen) als zelfbewust burger, in het Antwerpen van het Blok/Belang.

Met I am a mistake creëert hij echter een misverstand, zelfs al beweert hij dat de – al bij al milde – provocatie van het antirookactivisme een metafoor is voor een radicaal pleidooi voor artistieke vrijheid. Een misverstand dat minder in de voorstelling zelf dan in het discours eromheen zit. In interviews verbindt Fabre zijn project – roken en schoonheid, een soort hommage aan de rokers Luis Buñuel en Antonin Artaud – zelf met de ‘beknotting van de individuele vrijheid': zo'n rechtstreekse verwijzing naar een politieke kwestie, dat is zeer uitzonderlijk bij Jan Fabre. Want zelfs al past de notie ‘dictatuur van de gezondheid' best in zijn artistiek verhaal, het is de anekdotische ergernis die verbaast. In I am a mistake worden portretten van o.a. Filip De Winter en Osama Bin Laden met de sigarettenasse vernield: dat is ook een politieke verwijzing, maar perfect vergelijkbaar met de oneerbiedige behandeling van culturele en maatschappelijke iconen uit vele vorige producties. Fabre zelf zegt dat hij de ‘vijanden van de schoonheid' opvoert: dat is een consequente geste. Dat is iets anders dan een nogal kleinburgerlijke opmerking over de individuele vrijheid van de roker. Misschien bestaat er wel een soort schoonheid van de nicotinedampen, maar dan moet de voorstelling mij daarvan overtuigen. Dat doet ze niet.

I am a mistake draait rond een tekst die Fabre, niet zo lang na zijn grote doorbraak als theatermaker, in 1988 schreef. Eigenlijk is het een romantische tirade van een kunstenaar die zijn nietigheid én zijn grootheidswaan in één gebaar wil vatten: de sigaret waaraan hij verslaafd is. De sigaret die een remedie tegen eenzaamheid is, en een voortdurende herinnering aan sterfelijkheid. De tekst schrijft ‘artistiek roken' voor, en een uitvergroting van de schadelijke gevolgen – hoesten, rochelen, duizelen – , te vertolken door een actrice die ‘geleefd' heeft. Hilde Van Mieghem staat in een zwarte avondjurk op de scène, anderhalf uur lang, ze schrijdt van de achtergrond naar het voortoneel en terug. Ten slotte reciteert ze, op hoogdravende toon, deze weliswaar onmodieuze maar vooral naïef-sentimentele bekentenis. Voordien hebben vier danseressen in zilveren jurken, ook kettingrokend, een klein uur over de scène bewogen, terwijl ze de meest vertrouwde bewegingen uit Fabres dansvocabulaire demonstreerden. De partituur van Wolfgang Rihm is zuinig qua expressie, te onopvallend. In de Henry Leboeufzaal in het Brusselse Bozar, waar I am a mistake te zien was, domineert de concertante ruimte – in dit geval met een kamermuziekensemble, live – toch op elke scenografische ingreep. Jan Fabre liet die dus achterwege, hij vroeg wel aan Chantal Akerman om een film te maken, die tegen de achtergrond geprojecteerd werd. Beelden in zwart-wit van rokende vrouwen, vrouwen die wachten op iets onbestemds, vrouwen die elkaar liefkozen, vrouwen die kijken naar subtiel uitgelichte rookpluimen. Filmbeelden, muziek en fraaie danspassen geven aan de voorstelling een onderhoudend ritme, maar in dienst van welke gedachte? In dienst van een monoloog die nauwelijks provoceert, die wel een eerlijke getuigenis bevat van een kunstenaar die zich bezint over de grens tussen leven en dood – het ‘kankerstokje' – maar die zich snel verliest in de leegheid van zijn eigen metafoor.

Dat de zaal zich langzaam vult met sigarettenrook, dat niet alleen de actrice maar ook enkele toeschouwers beginnen te kuchen en te hoesten, dat zorgt voor een ontheatrale gimmick rond dit spektakel, maar amper voor een betekenis die verder reikt dan de ‘gebakken lucht' die de zaal ingeblazen wordt.

5 Hommage is een gedicht van Stéphane Mallarmé, een ode aan de sigaar, een ode tegelijk aan de poëzie zelf: “Toute l'âme résumée / Quand lente nous l'expirons / Dans plusieurs ronds de fumée / Aboli en autres ronds. (...)”. Roken als extase, geen opium of absint, maar wel wereldvreemd, een (vergeefse?) ontsnapping aan banaliteit. Blue in the face is een film van Wayne Wang en Paul Auster, gesitueerd in een tabakswinkeltje in Brooklyn, over merkwaardige klanten – Jim Jarmusch, Lou Reed, Madonna – maar vooral over het plezier van het vertellen van zinloze verhalen, gedraaid met de resterende pellicule van de ‘hoofdfilm' Smoke. Roken bepaalt het ritme van het leven, het ritme van de overbodige bezigheden, hoogstens geschikt voor ironisch commentaar. I am a Mistake is vooral een artistieke overdrijving van een schamele gedachte.

Rekening houdend met de commotie die deze demonstratie van ‘artistiek roken' teweegbracht, is I am a mistake een nogal misplaatst commentaar bij een bijzonder relevant debat over een politieke vrijheid die nooit in de buurt komt van de artistieke autonomie die Jan Fabre – geheel terecht – claimt. Maar het is geen relevante bijdrage aan dat debat, ook niet artistiek. Misschien is de aanleiding wel helemaal fout, zoals er ook geen theater – of een gedicht, of een intieme film – gemaakt kan worden over het recht om 's nachts 200 km per uur te rijden op de lege autosnelweg.

Natuurlijk heeft Fabre met I am a mistake geen voorstelling over het recht op roken gemaakt, maar de naïviteit van zijn mededeling én de luisterrijke omkadering van het evenement – een opdrachtwerk van de European Concert Hall Association – hebben aan dit statement een ampleur gegeven die niets met de reële integriteit van de kunstenaar Jan Fabre – in 1988, in 2007 – meer te maken lijkt te hebben. Met wat slechte wil kan je beweren dat Fabre aan het ‘artistiek roken' een slechte dienst heeft bewezen: zeker de rookactivisten vinden hier geen artistieke argumenten om een uitzondering te maken op het rookverbod, integendeel.