Archief Etcetera

653 document(en) met "IK ZEGGEN WAT HET IS" • Resultaten 441 tot 460 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 59, Maart 1997 • Marianne Van Kerkhoven, Pascal Gielen • Het kostbare theaterarchief van de BRTN
Marianne Van Kerkhoven en Pascal Gielen spraken met Annie Declerck Als ik terugkijk op wat ik allemaal heb gedaan en hoe ik daartoe gekomen ben, kom ik steeds weer uit bij mijn vader (Richard...Het lijkt wel alsof dat soort beelden zich niet laat manipuleren en uiteindelijk is het dat toch wat wij doen: beelden manipuleren naar een ander medium toe, manipuleren met goede bedoelingen...Als ik nu naar de uitzendingen van vroeger terugkijk, stel ik met schrik vast dat onze zendtijd steeds beperkter geworden is, terwijl de brtn in het verleden het theater gevolgd heeft op een manier

Nr. 59, Maart 1997 • Dirk Lauwaert • Het slechte geweten geafficheerd
Wat valt er te zeggen over iets waarvan je de indruk hebt dat het eigenlijk niet (meer) bestaat...Daar primeert de voorstelling, het 'wat'. De affiche wordt beheerst door de tegenstelling tussen lokaal en het oeuvre (tekst en regie). Die tegenstelling tussen de tekst met de informatie over plaats...Om niet het object van de provocatie te worden moet ik het subject ervan zijn

Nr. 59, Maart 1997 • Patrick Allegaert, Marleen Baeten • Machinerieën van geborgenheid en angst
ik poneerde: "Waar een wil is, is een weg". Het antwoord op de vraag waarom ik in de Bijlmer woon, wil ik u met alle plezier geven...Ik geloof eigenlijk niet in de pedagogische kant van een dergelijk project, maar het feit dat het om een locatieproject gaat, biedt in elk geval een aanleiding tot een wandeling in deze wijk...Wie het boek leest, voelt zich betrapt: heb ik het hoofdpersonage al deze wreedheden laten begaan of knoop ik alleen maar de gegevens uit het boek aan mekaar

Nr. 59, Maart 1997 • Kurt Vanhoutte • Wat doe je na de begrafenis?
Het volstond blijkbaar om zichzelf onophoudelijk te pijnigen met de pertinente vraag 'wie ben ik wie ben jij wie zijn wij wie wie' (het motto van het stuk) om in reddeloosheid te eindigen...De patiënt is terminaal, iedereen weet het, maar niemand durft het te zeggen...Al wat het theater in deze mistroostige situatie rest is een tevergeefse 'desintoxicatie en reanimatie' (zie het manifest). Word gauw beter Maar zoals dat wel vaker het geval is, leert

Nr. 59, Maart 1997 • Myriam Van Imschoot • Forsythe met friet
Daarmee bedoel ik dat ballet, of ik het nu bewust gebruik of niet, deel is geworden van de informatie van mijn lichaam, zonder dat het daarom de centrale motor ervan is. Die kennis zit in mijn lichaam...het is zo'n strikt modernistisch standpunt, wat ik dan weer een onhistorische houding vind...Say Bye Bye (tijdens het Holland Festival heropgevoerd door het Nederlands Dans Theater, MVI) is een omhulsel van een periode die voorbij is. Ik maakte het stuk voor negen à tien dansers, voor dié

Nr. 59, Maart 1997 • Marianne Van Kerkhoven • In het brandpunt
alhoewel ik dat nu toch weer doe bij het Zuidelijk Toneel (De Trojaanse Vrouwen). Dat is misschien wel inconsequent, maar ik wilde gewoon weer weten hoe het is, of ik nog gelijk heb...Toen Paul Koek het probleem opwierp, had ik ook het gevoel van 'hier klopt iets niet'. Maar dan heb je blijkbaar niet de moed om tegen die jongens van de techniek te zeggen: 'Gooi die kuil maar weer...Je moet dat allemaal doorslikken en gewoon doorgaan, tegen jezelf zeggen: 'Het maakt niet uit, maak gewoon mooie dingen, wat ze d'er ook van vinden

Nr. 59, Maart 1997 • Tuur Devens • In de piste van verbeelding
Het zijn allemaal unieke momentopnamen, momenten van wat een acteur met zijn lichaam kan, momenten uit een theatraal gebeuren dat naar mythen teruggrijpt, dat het leven verzinnebeeldt, dat in zijn...Acrobatieën worden getoond, en ik geef toe, het zijn zeer knappe lichamelijke kunstjes, maar die zag ik ook bij al de andere beschreven producties...Voor hem 'is het circus het skelet, en het theater het vlees en het bloed'. Trapezist Philippe de Coen, componist Benoit Louis en instructeur paardrijden Jacques Charandak ontmoeten elkaar en

Nr. 60, Juni 1997 • Jef Aerts • Het contaminerende spreken
Je zou kunnen zeggen dat de verschillende culturen uit het mythisch-romantische Oosten geen eigen verhaal kunnen doen in het Westen, maar steeds verteld moeten worden door (al dan niet ingeweken...misschien is het toch de oorzaak, en is het voor ons gewoon erg moeilijk om het heterogene karakter van het gebeuren te ervaren/aanvaarden zoals het is. 5. Laat ik bij wijze van ontknoping nog...Klote geschiedenis die me voortdurend in de wielen draait, wanneer ik wil worden wat ik reeds dacht te zijn

Nr. 60, Juni 1997 • Griet Op de Beeck • De traagheid die twijfel toelaat
door deSingel, en heel wat avonden na de pauze in de steek gelaten door flinke delen van het publiek: te moeilijk, te literair, te ontoegankelijk, te statisch, zo klonk het...Dat het nog steeds gaat om adem, om de traagheid die twijfel toelaat, om het durven taal bloot laten zijn, om het aftasten van het medium, om het lef van te kiezen voor zwaarte die alleen als het ècht...werkt lichtheid wordt, om het toelaten van de ongrijpbaarheid, om de nooit aflatende zoektocht naar een manier om het onzegbare toch te zeggen, of anders dan toch voelbaar te maken, om het voorzichtig

Nr. 60, Juni 1997 • Clara Van den Broek • Pleidooi voor de tweede e
Over de verantwoordelijkheid van de pers valt inderdaad wel wat te zeggen...beeldig aan dat het lichaam, als concretisering van het Ik, onze discursieve inkapseling visualiseert...Het is daarbij dan ook niet duidelijk wat de trendgevoelige term 'cyber' in de titel komt doen

Nr. 60, Juni 1997 • Rudi Laermans • De denkbeeldige lichamen van Meg Stuart
Altijd wordt de kijker mee in het spel betrokken, via beelden die hem tegelijk geruststellen ('ja, dit ken ik van ergens') en verbazen ('maar wat zie ik dan toch!?'). 2. Ongemerkt heb ik Meg...Het meest opvallende aan deze karakteriseringen is dat haast nooit wordt duidelijk gemaakt wat nu juist het specifieke van een beeld is, laat staan dat men aangeeft hoe een sequentie in een...deze zin is het beeld altijd dat wat we niet zien: het is de blinde vlek van ons kijken, het valt gedurig tussen de 'kijkplooien'. En misschien - maar dit is, toegegeven, een wilde hypothese

Nr. 60, Juni 1997 • Pol Arias, Marleen Baeten • Van kermisspelers en religieuze spelers
Nand Buyl: Het vak leren, daar geloof ik niet in. Je kan wel alles wat erbij komt leren: de techniek, het spreken, de taal, de houding,... wat nu ook allemaal voorbijgestreefd is. (Staat recht en...En hoewel het misschien wat ouderwets is, vertrek ik toch vanuit een groot respect voor de tekst...Het personage wordt dan een soort schaduw van wat ik als acteur aan het doen ben

Nr. 60, Juni 1997 • Marianne Van Kerkhoven • Een sculptuur van sneeuw
Ik heb wat gestempeld, wat poppenkast gespeeld, ben met een Schmiere-groep op welfaretournee naar Duitsland getrokken, heb een paar opdrachten gedaan in het Cyranocabaret van Anton Peters...de televisie had ik alles gedaan wat ik kon doen en de kracht die ik tussen 1963 en 1968 in het onderwijs had gestoken was verdwenen...Op voorhand weet ik nooit wat het resultaat zal zijn van het werk

Nr. 61, Januari 1997 • Jan Goossens • Moderne opera in Salzburg?
Kortom: het ziet er allemaal goed uit en het doet erg denken aan het werk van bepaalde 'meesters', maar de warmte en de menselijkheid van 'the real thing' heeft het geenszins...Dat laatste gold ook voor zijn enscenering van Wozzeck, al is het erg moeilijk om de vinger te leggen op wat er mis ging in de voorstelling...Sellars Aan Peter Sellars' enscenering van Ligeti's Le Grand Macabre werkte ik zelf mee als regieassistent: over het eindresultaat kan ik me dus moeilijk uitspreken

Nr. 61, Januari 1997 • Griet Op de Beeck • 'k Moest alleen JA zeggen
Wat je ook zou kunnen zeggen is dat deze De Soldaat-Facteur en Rachel een toonbeeld is van wat theater net niet moet zijn...En dat terwijl De Soldaat-Facteur en Rachel, als ik het lees in het recent verschenen verzameld werk van Arne Sierens, zo dicht op het vel komt te zitten...Alles wat niet echt nodig is weggooien en precies daarmee alles zeggen

Nr. 61, Januari 1997 • Marianne Van Kerkhoven • De drager van het verhaal
de veelvuldige aanwezigheid van de alleenspraak te verbinden met hernieuwde vormen van 'episering', van 'het rapporteren van wat is gebeurd' (= nieuwe vormen van het 'bodeverhaal')? Wat is het...Voor het drama houdt dit moment de revolutionaire overgang in van datgene wat zich 'tussen' mensen afspeelt naar wat zich 'in' een mens aan woelingen voordoet: het maatschappelijk zichtbaar conflict...ik vind hem wat sloom, wat traag, er zit geen energie in. Maar goed, het is al een begin; als ik straks een paar miljoen kilometer hier vandaan ben, nergens meer, dan zal het al beter gaan

Nr. 61, Januari 1997 • Klazien Brummel • Balanchine en de essentie van het ballet
Klazien Brummel beschrijft Balanchines oeuvre: historisch ijkpunt van het klassieke ballet 'Eens heb ik gezegd dat ik aard en mate van de liefde voor de dans bij mijn medemensen kan afmeten...Beide choreografen hebben iets over hun medium willen zeggen met de middelen die het medium ter beschikking staan: het lichaam, ballettechniek, muziek, ruimte...Wat niet wegneemt dat hij voor zowel Forsythes Ballett Frankfurt als het Nederlandse Nationale Ballet choreografisch werk gemaakt heeft en dus wel erkend wordt als theatermaker die iets voor het

Nr. 61, Januari 1997 • Eric De Kuyper • Rendez-vous manqués met Hans van Manen
Inderdaad, het was als met de hele film: als ik het wilde, zou ik wel een middel vinden om het te kunnen...Wat de technische kanten van het filmen betreft, besefte ik dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken...Ik ben geen astronoom maar als ik naar het werk van Balanchine kijk, krijg ik (terecht of ten onrechte, dat doet er niet toe) de indruk dat ik iets snap van iets wat me verder totaal onverschillig

Nr. 61, Januari 1997 • Lieven De Cauter • Schouwstukken van Nadine Tasseel
Maar, nu ik toegestemd heb om er toch maar een korte inleiding bij te schrijven, moet ik toegeven dat ik niet zo onmiddellijk kan zeggen wat ze zeggen, wat ze vertellen, waarover ze nu precies gaan...verband met die verlangensconstellatie, moet ik iets verklappen wat niet op de foto's te zien is. Maar is het wel belangrijk genoeg...Ik geloof dat het een klein geheimpje is (ik verklap het met uitdrukkelijke toestemming - wat dacht je

Nr. 61, Januari 1997 • Klaas Tindemans • Shakespeare en het pelliculetaboe
Het beeld bedreigt de tekst, dat is het fundamentele probleem van de 'shakespearianen', en het duikt bij elke golf Shakespeare-films weer op...Hij/zij duikt op uit het niets, verdwijnt even abrupt, maar blijkt de spil van het drama en vooral van het bestaan van Romeo te zijn, erotisch en politiek...Dat betekent dat in de eerste plaats het camerastandpunt, dat wil zeggen de filmische blik primeert op de visuele rijkdom van decors en op de présence van acteurs