Archief Etcetera

727 document(en) met "JE WEG" • Resultaten 441 tot 460 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 51, Augustus 1995 • Hildegard De Vuyst • Tussen duivelskunstenaar en zwarte activist
Alles moet weg...Ze berust op het nog weinig opgeld makende 'doen alsof'. Van een bruine pop moet je geloven dat het een kind is, van iemand die op haar duim zuigt, moet je geloven dat ze een penis afzuigt...Über Allen Gipfeln... krijg je een soort status-quo van de zelfgenoegzaamheid voorgeschoteld, die alleen mogelijk is doordat de personages systematisch de (politieke, historische) realiteit negeren

Nr. 51, Augustus 1995 • Jan Ritsema • Het overkomt ons niet
Je zin niet krijgen...Dat is leven: sterven is je zin niet krijgen...Weg met de illusie, de metaforen, hyperbolen, paradoxen

Nr. 51, Augustus 1995 • Lineke Kortekaas, Tom Van Dijck • Het mooiste en het vreselijkste theatermoment van...
Ondanks de uit de grond schietende paaltjes en obstakels, hadden ze hun weg door het centrum van Enschede snel gevonden...Gekleurd zand in levensgrote trechters produceerde een geluid dat je de rest van je leven doet verlangen naar regen...En theater is voor mij een ervaring van het moment: als je buitenkomt is het weg

Nr. 51, Augustus 1995 • Tom Blokdijk, Pol Eggermont • Achterover zitten en publiek zijn
Niet dat hij het publiek naar de mond wil praten, dat niet: 'Het is alsof je tegen iemand praat en je merkt dat je woorden anders overkomen dan bedoeld...Je moet het wel straat noemen, maar als het echt een straat wordt en je beseft niet meer wat eronder zit, en je krijgt er een probleem mee, dan kun je het niet meer oplossen...Dat geldt voor mensen ook: je moet altijd kijken wat er onder zit, anders kun je de problemen nooit meer oplossen

Nr. 52, Januari 1995 • Kurt Lannoye • Podiumkunsten en management
Voor wie zich een weg moet zoeken in de administratieve en juridische kant van de podiumkunstenpraktijk is het een uitstekend hulpmiddel, schrijft Kurt Lannoye...Cecilia De Moor beschrijft gedetailleerd alle directe en indirecte belastingen of taksen die je als kunstorganisatie zowat tegenkomt...John Zwaenepoel toont vanuit de praktijk aan waartegen je je best verzekert

Nr. 52, Januari 1995 • George Brugmans, Klazien Brummel • 59-95: is de cirkel rond?
De Hollanders vochten zich een weg naar de onafhankelijkheid, onderwijl bouwend aan één van de rijkste mogendheden van de wereld...Waarom niet, Nederland is een klein land, je kan altijd nog naar huis rijden na een voorstelling en de sociale uitkering kwam toch wel binnen...toen de pioniers van de internationalisering in de jaren tachtig de weg bereidden voor wat nu ook in Nederland overheidsbeleid heet te zijn

Nr. 52, Januari 1995 • Johan Thielemans • Het begrijpen als de dood van plezier...
Als je dat alles in het programmaboek leest, vraag je je af of achter de naam Cassius niet de Ed Wood van de Amerikaanse filmavant-garde schuilgaat...En omdat je met dit schouwspel vele kanten uitkan, lijkt het me volstrekt legitiem dat ik beschrijf hoe ik de voorstelling beleefd heb, en langs welke weg het mij plezier heeft bezorgd...Het dubbele van het kijken valt nu weg

Nr. 52, Januari 1995 • Tuur Devens • Een mens: schudden voor gebruik
Daarom ga je schrijven, en dat ga je dan vertellen, en je krijgt de mensen ermee plat...En ja, als zo iemand iets tegen je zegt, dan ben je weg...Kafka's werken worden het menselijk leven en de maatschappij een labyrint, een absurditeit waaruit niet meer te ontkomen is, een wereld die je achtervolgt en waarop je geen vat krijgt

Nr. 52, Januari 1995 • Marleen Baeten • Carte blanche? - Carte blanche
Je moet er niet altijd politieke betekenissen achter zoeken', zegt hij...Binnen het Europalia-festival en in de marge ervan kreeg je bovendien ruimschoots de mogelijkheid om je te informeren over de ruimere politieke, ideologische, sociaal-economische en historische...Als je het dan toch over een 'beschermende cocon' wil hebben: de continuïteit van een dagelijkse werking biedt de beste context voor de ontwikkeling van het oeuvre van een kunstenaar

Nr. 52, Januari 1995 • Willy Thomas • Jusqu'ici tout va bien
Als je 's ochtends, bij de ontbijtinkopen, geen stoppen in de oren hebt, ben je voor de middag niet thuis; zwetend van argumentatie of met twee blauwe ogen omdat je dat andere ook had aangeboden...Natuurlijk is het waar, natuurlijk weten we het allemaal natuurlijk is het zo dat het uiterlijk een grote rol speelt als je een appartement wil huren, als je werk wil vinden...Maar als de honger, levensvijand nummer 1, je naar hier heeft gedreven, heb je wel het verkeerde zeil opgezet

Nr. 53, December 1995 • Marianne Buyck • Verschillende trajecten
Seconde Platel verdicht een heel leven tot één uur; na de voorstelling heb je het gevoel een week bij de familie op bezoek geweest te zijn...Als je echt luistert - en met iemand met de présence en bijna magische uitstraling van Matthews ontkom je daar niet aan - kom je ziek buiten...Het geluid is zeer dominant en neemt veel aandacht weg van de dans

Nr. 53, December 1995 • Robert Steijn • Bezinning bij de status quo
Later verdwijnt die intimiteit en ga je je vooral afvragen wat de choreografe nu eigenlijk beoogt met al dit stuurloos etaleren van zoveel fysieke en psychische onmacht...Die abstracte benadering van de dans vereist wel dat je als danser een technisch perfecte beheersing van je lichaam hebt...Wil je bewegingen kunnen maken die ruimtelijk werken, dan moet je in ieder geval goed gecenterd zijn in je lichaam

Nr. 53, December 1995 • Sigrid Bousset • Moedervlekken op de ziel
Na enige tijd is dat verdriet je zo eigen geworden dat je het niet meer opmerkt...Misschien heeft ze ooit gepoogd om weg te vliegen, zoals de vrouw die we eerder op het podium zagen, maar bleek de verlamming de enig mogelijke vlucht...andere mensen, hun pijnpunten, sterktes en zwaktes, kijkt ze terug naar zichzelf, en de toeschouwer legt met haar mee die weg af naar zijn eigen ervaringswereld

Nr. 53, December 1995 • Tuur Devens • Monumentenzorg of theaterdecreet?
En: hoe haal je het figurentheater uit de marginaliteit...Hij heeft zich nooit erg ingelaten met het figurentheaterwereldje en heeft gelukkig aan zijn eigen weg kunnen timmeren...Marc Maillard maakte bij het kjt een paar produkties met bijzondere poppen, maar theatraal zakken ze weg in de onkunde van de opgelegde acteurs

Nr. 53, December 1995 • Theo Van Rompay, Stef Ampe • Drie jaar podiumkunstendecreet
Op vaste tijdstippen licht je dan het volledige kunstenlandschap door, analyseer je en stippel je een beleid uit...Je kan natuurlijk het spel heel hard spelen, maar dan loop je het risico alles te verliezen...Als je vanuit zo'n raad ingrijpende wijzigingen wilt voorstellen, moet je keiharde argumenten op tafel kunnen leggen, moet je goed geïnformeerd zijn, een goed geschreven verslag voorleggen

Nr. 53, December 1995 • Marleen Baeten • Purcell als een tango
zoverre je van personages kan spreken...Eigenlijk weet je niet of het fragment bewust aansluit bij het statement van Mehmet Sander...confrontatie met dit alles, krijg je slechts terloops mee

Nr. 53, December 1995 • Kurt Vanhoutte • De taal van de schouwburgen
de voordracht van wat men het Schwabisch is gaan noemen hoor je anderszins wel ingrepen vanwege de regie...Het is een duister en indrukwekkend eindbeeld dat je nog lang na de voorstelling achtervolgt...De opvoering deed je bijna het gevoel krijgen dat de voorbereidingen voor het stuk voortijdig waren afgebroken

Nr. 53, December 1995 • Geert van Istendael • Doordringen tot het tragische
Als je werkt in zijn theatertraditie, zul je nooit, maar dan ook nooit doordringen tot het tragische...de tragedie maak je je volstrekt los van je eigen gegevenheden...Je kunt je goden niet achterlaten, iedereen, gelovig of ongelovig, sleept zijn leven lang zijn oude goden mee

Nr. 54, Februari 1996 • Heiner Müller • Manifest
De utopie is weg, een vijandbeeld is weg en nu zet een vertwijfelde zoektocht in, niet naar de utopieën maar naar nieuwe vijandbeelden...Die werkt je zo lang op de zenuwen tot je murw wordt...Hoe snel je je verveelt, wanneer iemand je in een stuk de wereld verklaart

Nr. 54, Februari 1996 • André Lepecki • Schrijven in beweging
Bewusteloosheid is dat tijdelijke gat in het leven wanneer je er zelf niet meer bent, wanneer het subject zijn aanwezigheid verlaat en zonder te sterven uit zijn lichaam verdwijnt...Maar ineens wordt het draaien een waanzinnig getol, gaan de oren tuiten, verliest de aarde zijn vastigheid, verdwijnt; en je zinkt weg, je gaat weg... Waar ga je naartoe...Waar ga je heen wanneer je ik afwezig is? Waar gaat de dans naartoe wanneer de dans niet langer wordt gedanst