Archief Etcetera

858 document(en) met "Ik-figuur Hoe" • Resultaten 581 tot 600 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 52, Januari 1995 • Luk Van den Dries, Wouter Hessels • De toeschouwer een geweten getrapt
Ik zie daar een vrouw als individu, een vrouw die tegen het mechanisme van de oorlog in, tracht zichzelf te blijven...Er wordt een appèl gedaan op je reactievermogen, hoe zich dat ook uit: engagement, anarchisme, vernietiging...Na het Vlaams-Nederlands Theaterfestival in Gent, waar ik onder de indruk was van het prachtig verschrikkelijke, of moet ik schrijven verschrikkelijk prachtige toneelspel in Who's afraid of Virginia

Nr. 52, Januari 1995 • Willy Thomas • Jusqu'ici tout va bien
Wat kan ik doen...moffelen niet weg, we laten zien wat het is hoe het is. Dat is dan ook een totaal verschillend uitgangspunt dan dat waar de integratiepolitiek van vertrekt...Kan ik niet nog, of liever wil ik dan nog, nog altijd, nog langer, nog eventjes, nog een heel klein beetje langer op mijn gat blijven zitten met dat hopeloze gevoel dat al ons beter en beter wordend

Nr. 53, December 1995 • Dominiek Van Besien • Dans in het kwadraat
Choreografen zijn hoe langer hoe meer van hun dansers gebruik gaan maken om materiaal te creëren, waarbij de dansers behalve uitvoerders ook bron worden...Af en toe, als ik aan iets aan het werken ben en ik plots languit door de kamer vlieg, moet ik zeggen: "Oh nee...Ik denk niet dat ik nog een eigen bot over heb

Nr. 53, December 1995 • Peter De Jonge • Een zacht memento van alle verdrukten
Hij zegt: 'Ik ben een buitenstaander...Ik ben een mismaakte en beantwoord niet aan jullie mensbeeld'. Tegelijkertijd dwingt hij ons positie te kiezen...Even later toont hij ons hoe wij de anomalie verdragen: hij heeft zijn kleren weer aangetrokken en sjouwt rond met een gipsen afgietsel van zijn rug

Nr. 53, December 1995 • Marianne Buyck • Verschillende trajecten
Platel toont ons hoe deze vrouw de continuiteit uitmaakt voor de anderen...Hij toont gewone mensen die vertellen hoe de oorlog hun leven veranderde en hopen dat alles weer anders kan worden, hij toont sluipschutters die op wacht zitten en hun mogelijke slachtoffers, vrouwen...Zo onderzocht Paxton in zijn eerste solo-improvisatie hoe een blind lichaam in een ruimte kan bewegen, en hoe een lichaam terzelfdertijd twee muzikale lijnen kan volgen

Nr. 53, December 1995 • Robert Steijn • Bezinning bij de status quo
Prachtige improvisatie Hoe blij was ik dus met die twee improvisatievoorstellingen waarbij de dans gewoonweg mocht bestaan op het moment dat hij ontstond, zonder enige bijbedoeling...Ik had het geluk dat ik alle vier de sessies kon bijwonen...Zo kon ik zien hoe de dansers hun aanvankelijke nervositeit om te veel te willen doen van zich afschudden en zich steeds meer openstelden voor wat er op het moment plaats zou kunnen vinden tussen hen

Nr. 53, December 1995 • Tuur Devens • Monumentenzorg of theaterdecreet?
En: hoe haal je het figurentheater uit de marginaliteit...Beide voorstellingen kennen mooie momenten van manipulatie en objecten, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het educatieve projecten zijn, en dat ze eerder onder de sector onderwijs...Die geforceerde en dramaturgisch zwakke bewerking rond het thema 'ik mag bang zijn' is geregisseerd door de nieuwe directeur met veel afwisseling in de gebruikte manipulatietechnieken, van

Nr. 53, December 1995 • Theo Van Rompay, Stef Ampe • Drie jaar podiumkunstendecreet
Wel dient gezegd dat hoe vroeger de adviezen er zijn, hoe sneller de middelen kunnen vrijgemaakt worden...Eddy Frans: Ik wil niet pretentieus zijn en stellen dat wij dat moeten doen...Hoe langer hoe meer stellen we ons op aan de kant van het veld

Nr. 53, December 1995 • Marleen Baeten • Purcell als een tango
Net zoals bij Ernesto in Zomerregen van Marguerite Duras doet het er niet toe hoe oud ze zijn: 'tussen de twaalf en de twintig jaar', of ouder...Identiteit In La Tristeza Complice geeft de muziek letterlijk stem aan verlangen en gemis, hoe onbestemd ook...Ik flirt eerder met betekenissen dan dat ik ze probeer op te dringen', zegt Alain Platei (Etcetera, 46, okt.94). Indien er al een statement moet gezocht worden, dan wel op de eerste plaats

Nr. 53, December 1995 • Bruno Koninckx • De ontwerper als wetenschapper
Zo heb ik de laatste zeven jaar voor Mortier naar De Munt kwam alle produkties gezien en meteen ook gezien hoe het niet moest...Ik heb het vak geleerd door het te doen, ik geloof ook dat het de enige manier is om het te leren, je moet het op de scène leren...Ik heb hoe langer hoe meer een hekel aan het "geïntellectualiseer" rond theater, je moet totaal open en vrij staan

Nr. 53, December 1995 • Kurt Vanhoutte • De taal van de schouwburgen
Het doet hoe dan ook vragen rijzen bij de reikwijdte van volksstukken als die van Schwab...Een woordloze scène die vóór het stuk werd gemonteerd veraanschouwelijkt meteen hoe de verhoudingen liggen...Wie - zoals ik - het vroegere, ophefmakende theaterwerk van deze regisseur slechts kent van horen zeggen vraagt zich vandaag al eens af waar die spirit gebleven is. Maar het vuur was pas echt

Nr. 53, December 1995 • Geert van Istendael • Doordringen tot het tragische
Ik weet niet of U er zich een idee van kunt vormen hoe rijk die adel wel was...Ik wil de antieke Griekse voorbeelden volgen, vooral Aeschylus; ook Shakespeare wil ik volgen...Ik heb zeker de psychoanalyticus niet willen belichten en betichten en ik heb al helemaal geen apologie van Freud willen schrijven

Nr. 54, Februari 1996 • Loek Zonneveld • In memoriam Michael Carlton Matthews 1958-1996
Ritsaert ten Cate: 'Ik hoop dat het me zal lukken zijn voorstelling Hyde nooit meer te vergeten, omdat er zoveel kracht uit sprak, aan een overmaat aan woede en angst voorbij, zoveel moois, zo...Het bederf in zijn lijf, hoe kwetsbaar ook gedemonstreerd, leek hem en ons nooit meer te kunnen deren

Nr. 54, Februari 1996 • Heiner Müller • Manifest
Heiner Müller: Ik denk dat ik wat dat betreft zeer ongecompliceerd ben...Ik voel me soms als een olifant in een porseleinwinkel wanneer ik hoor over de problemen van andere mannen met vrouwen, omdat ik - misschien bij gebrek aan sensibiliteit - daar niet ontvankelijk voor...Heiner Müller: Neen, ik wist nooit waarom ik mij van kant moest maken

Nr. 54, Februari 1996 • André Lepecki • Schrijven in beweging
Ik heb hem keer op keer opnieuw gelezen voor ik naar het volgende tekstdeel overging...dit verschijnen en verdwijnen ligt de problematische kern van de danskritiek (en van de choreografie), want daarin ligt het element dat het mogelijk maakt te zeggen: ik ben aan het dansen, ik zie dans...ik kan dans zien, ik ben over dans aan het schrijven

Nr. 54, Februari 1996 • Wouter Van Looy • Een biotoop van zot geweld
Hoe trekken we nieuwe acteurs aan...Hoe motiveren we regisseurs en acteurs om voor het jonge publiek te spelen...Hoe het daarna verder moet lijkt daarom ook niet zo evident

Nr. 54, Februari 1996 • Pieter Van Bogaert • Something is sparkling in this age of...
Ik ben eerder geneigd het een 'Brusselse versie' van Shakespeare te noemen...Hier wordt namelijk een gevoel opgeroepen dat ik eerder slechts ervaarde bij andere jonge Brusselse kunstenaars...hoe moeten we het anders noemen

Nr. 54, Februari 1996 • Pieter T'Jonck • Peter Brook en de materialiteit van Becketts...
objectrelaties, nvdr) tussen het ik en de ander in het geheel niet tot stand dan worden substituutrelaties gecreëerd met zelfgeschapen, gefantaseerde en in het bewustzijn geïnternaliseerde objecten...die periode van existentialisme zocht iedereen er iets achter, werd verwoed gespeurd naar een dragende metafysica, of bij gebrek daaraan naar een ziektebeeld, hoe vaak Beckett ook herhaalde dat alles...Tastbaar verlies Ik geloof dat Peter Brook als een van de weinigen deze uitspraak van Beckett op zijn volle draagwijdte heeft weten in te schatten toen hij in 1968 in The empty space in het

Nr. 54, Februari 1996 • Marianne Van Kerkhoven • Van nu tot het einde van het...
haar dankrede pleit de laureate voor de verdediging van de kunst in moeilijke tijden Het is mij nooit eerder overkomen een prijs te ontvangen en ik weet eigenlijk niet zo goed hoe daar mee om...Hoe dankbaar ik ook ben om deze prijs, hoe vol oprechte verwondering ten aanzien van het vertrouwen dat de jury in mijn werk stelde, ik kan er slechts onwennig tegenover staan en herhalen wat ik...Wie weet hoe en waarom ik op die gedachte ben gekomen: maar we hebben geen tijd om een keuze te maken; het uur is al geen uur meer

Nr. 54, Februari 1996 • Didier Wijnants • Het oor en de smeer
Turnhout heb ik eens twee concerten gegeven voor een jong publiek...mijn Algemene Muziek Cultuur-cursussen merk ik ook dat het aanreiken van sleutels een openbaring kan zijn voor de muzikale beleving van een muziekstuk...Daarom vind ik het ook niet zo belangrijk of men mijn concerten goedkeurt of afkeurt