Archief Etcetera

965 document(en) met "Ik-figuur Wat" • Resultaten 581 tot 600 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 43, November 1993 • Hugo Durieux • Muziek/ Theater/ Politiek
Droomwereld Ik schrijf deze wat simpele inleiding omdat verschillende grote muziektheater-produkties in het afgelopen Holland Festival op een of andere manier met 'politiek' omgingen — soms...Peter Sellars heeft in Amsterdam gekozen voor een ondubbelzinnige politieke enscenering — althans, dat is wat hij steeds in interviews meedeelt: 'Wat ik duidelijk wil maken, is dat alles wat in dit...Wat er tijdens de voorstelling op 8 juni gebeurde, had ik nog nooit meegemaakt

Nr. 43, November 1993 • Bruno Koninckx • Kartonnen, holle en andere dozen
onderzoek naar wat acteren is voortgezet met gebruikmaking van de paradox...het persbericht luidde het als volgt: 'Voorstellingen blijven repetities'. Toegegeven, ik ben misschien van slechte wil, maar ik lees hier op en tussen de lijnen toch wel enkele open deuren en een...Voor zover ik weet is dit, na Repetitie/I, de eerste produktie van de BMCie, zeker sinds ze 'groot' geworden is, die zo kleinschalig en sober is dat bijna alle aandacht naar het acteren en het

Nr. 43, November 1993 • Johan Thielemans • Lezing zonder titel of: De vleugels van...
Thersites, mijn beste, ik wil even een experiment wagen door een vraag te stellen: als ik interesse opbreng voor wat een acteur presteert, moet ik het mij beklagen of moet ik mij gelukkig prijzen dat...Ik lees daarnaast dat Lutz van de zwakke rol maakte wat er te maken was...Laat ik voor het gemak van mijn betoog van de ingebeelde situatie uitgaan, dat ik drie jaar geleden zeker was van wat ik zag, en dacht en verdedigde

Nr. 43, November 1993 • Pieter T'Jonck • Melancholische miniaturen
Een solo van Vincent Dunoyer bijvoorbeeld herneemt, met een stilering die zeer nauw tegen musical- en tapdansesthetiek aanleunt, het fragment in Achterland waar hij wat onhandig de aandacht van de...Wat daarbij dadelijk in het oog springt is dat dit vlak langs de twee driehoeken aanzienlijk afhelt naar het publiek toe, een opstelling die voor een dansvoorstelling zeer ongebruikelijk en moeilijk...Wat de dansers doen en kunnen is meer en anders dan wat de choreografe zelf misschien aanvankelijk had kunnen bedenken of kan doen, het is vreemder en groter dan haarzelf, en toch ook onlosmakelijk

Nr. 43, November 1993 • Tuur Devens • Van poppenkast tot figurentheater
Ik geef het toe, het zijn voorbeelden uit Nederland...Grosso modo onderscheid ik binnen deze tendens drie grote systemen (waarvan ik er twee uitvoeriger behandel), n.l...mogen stellen dat bij de (poppen)theaters in het buitenland heel wat (poppenspeltechnieken uit andere culturen gebruikt worden, zoals de techniek van het zwarte theater uit Oost-Europa, de Bunraku

Nr. 43, November 1993 • Eddie Vaes • Roemeense nachtmerrie in full-color
Daar ging in latere bewerkingen telkens wat vanaf...Het is daarnaast niet uitgesloten dat Shakespeare het stuk van Peele wat opkalefaterde om er een 'kasstuk' van te maken...München — waar ik de voorstelling zag — werd het net met de doorstoken Aaron na afloop van de voorstelling in de hall bij de uitgang in een plas bloed neergelegd, zodat ook na het applaus het

Nr. 43, November 1993 • Gunther Sergooris • Een mogelijke onmogelijkheid
Het enige wat de drie werken die ik gezien heb (voor Missa e Combattimenti was mij dat door omstandigheden onmogelijk) gemeen hadden, was hun aansprekende muzikale taal...Fabre is salonfähig geworden en wat hij biedt, vertoont zoveel overeenkomst met opera zoals te verwachten en te voorzien is, dat er niets subversiefs meer uit de bus komt...Wat ik ook weet is, dat deze drie stukken mij onuitsprekelijk meer geboeid hebben, dan het overgrote deel van hetgeen ik in de geïnstitutionaliseerde operahuizen te zien krijg

Nr. 43, November 1993 • Marc Reynebeau • Met twee woorden spreken
Want wat heb ik, pakweg, aan een Vlaams orkest wanneer het zijn lauweren in New York moet gaan halen en dus alleen daar optreedt...Kunst en cultuur worden erin niet gewaardeerd om wat ze intrinsiek betekenen, maar omwille van wat ze kunnen betekenen als reclamevehikel...Er schuilt nogal wat gebakken lucht in die verklaring, maar de tendens is wel even duidelijk als bedenkelijk: er wordt van de cultuurmakers gevraagd dat ze een bewuste keuze zouden maken voor wat Van den

Nr. 43, November 1993 • Marleen Baeten • Een repertoire van het kijken
Niets is wat het lijkt...Nooit eerder maakte ik zulk een druk bezochte tentoonstelling mee, waar met grote betrokkenheid en in alle sereniteit van gedachten werd gewisseld, waar mensen meerdere keren op hun stappen...Ook wat het toneelrepertoire betreft komen er gaten in het geheugen wanneer stukken generaties lang niet gespeeld worden

Nr. 43, November 1993 • Klaas Tindemans • De kleine dood
Wat een traditionele, om niet te zeggen ouderwetse, verhouding van inleving lijkt (tussen toeschouwer en acteur/figuur) evolueert, onmerkbaar, naar een bittere ervaring — die 'sympathieke' man zet je...nauwkeuriger: zijn verhaal stopt bij die grens, hij weigert te praten over wat hij aan de andere kant ziet en doet...Dit grote verschil heeft, vermoed ik, alles te maken met het 'dramatische' van de toneelmonoloog

Nr. 43, November 1993 • Gerardjan Rijnders • State of the Union
Ik bedoel, een monarchie is natuurlijk een anachronisme, en anachronismen doen het redelijk goed op het toneel maar wat moet je er mee in een grote mensen wereld...Het enige wat ik me zou kunnen voorstellen is dat ik een soort toneel zou maken waarin ik alleen nog maar met het publiek te maken heb...Dat ik iets maak waar eigenlijk niemand iets van weet, dat er op een gegeven moment gewoon is. Geen affiches, geen reclame, geen kritieken, wat mij betreft niet eens een kassa, en al helemaal geen

Nr. 44, Februari 1994 • Ignace Cornelissen • Hoezo repertoire?
Ik was een beetje zenuwachtig, want ik zou ontvangen worden door een man die ik vroeger vaak had zien spelen en die ik heimelijk bewonderd had voor zijn komisch talent...Aan de ene kant wil ik oneindig respect opbrengen voor hun artistieke integriteit, maar anderzijds raak ik hierdoor soms in de problemen wat betreft de coherentie van een seizoensprogramma...Ik wil blijven schrapen en kijken wat erachter zit

Nr. 44, Februari 1994 • Marianne Van Kerkhoven • De weg is deel van de bestemming
Theater, schrijft Stefan Hertmans, is 'iets wat we alleen kunnen begrijpen door erbij te zijn'. Theater is dus per definitie fragiel, onaf, altijd 'de eerste keer'. Ook dit paradigma vraagt...Waarom willen wij altijd alleen maar terugzien wat we al gezien hebben...Ik heb me altijd afgevraagd wat dat nu precies was wat het werk van Paula Dhondt bijzonder maakte

Nr. 44, Februari 1994 • Peter Stein • Peter Stein: 'Investeren in cultuur is investeren...
Zonder de oriëntatie op Europa als geheel is mijn werk inderdaad van het begin af ondenkbaar, juist omdat ik geloof in de regionaliteit, ja zelfs provincialiteit als basis van het theater...Investeren In deze onvermijdelijk vereenvoudigde en generaliserende opsomming heb ik de kenmerkende bijzonderheden van het komische talent achterwege gelaten, omdat ik een onverbeterlijke...Hoewel ik, zoals u merkt, wat betreft het theater een eurocentrist ben, meen ik dat het zonder het lokale, individuele, regionale karakter alleen maar een holle frase is. Deze culturele

Nr. 44, Februari 1994 • Tuur Devens • Het theaterpretpark van Pat Van Hemelrijck
Ik ben zot van bergen...Door het oog van de camera ziet het publiek op de tv-schermen, wat Manuel als het ware ziet...Maar je wordt ook aangetrokken door wat er op de tafel echt gebeurt, wat er in het echt te zien is. Hoe wordt die sigaret gerookt, hoe wordt dat glas wijn leeggedronken door de camera... Dat levert

Nr. 44, Februari 1994 • Marleen Baeten • Doink!
Ik mis vooral wat humor...Op zich is daar niets op tegen, maar soms stel ik me wel vragen naar de meerwaarde van de dierkeuze (zoals bij Uil). Een groter probleem is de acteerstijl die het vertolken van dieren met zich...Versjes Ze komen in heel wat voorstellingen voor

Nr. 44, Februari 1994 • Luk Van den Dries • Het betere theater voor kleine mensen is...
Want wat zou ik, toerist in het kinder- en jeugdtheater, beter of meer weten dan de negen leden van de jury...Ik heb met het kinder- en jeugdtheater minder uitstaans dan de meeste van jullie: ik ben erg lui in mijn keuzes, volg een paar mensen intensief, maar ken voor de rest enkel wat in mijn bus valt of van...Toch wil ik nog even mijn rol als argeloze toerist in dit festival verderspelen in een stuk of wat opmerkingen: 1. Waarom, zo vroeg ik me af, is Don Quijote van Herwig De Weerdt niet te zien

Nr. 44, Februari 1994 • An-Marie Lambrechts • Column
Voorlopig kan ik alleen het verschil beschrijven tussen een en ander, zoals het mij voorkomt...Dan gaan alle scharnieren piepen: het los-zand-effect dat meekwam met wat flarden tekst en muziek lijkt dan plots wat makkelijk; de muziek moet dan ineens veel binden of juist scheiden; alles wordt...En juist dat is het wat het toch tere weefsel op de scène niet verdragen kan; dan stort alles ineen en kan je alleen maar hopen dat het gewoon een beetje leuk was, of dat de kinderen er alleszins veel

Nr. 44, Februari 1994 • Han Geurts • De aardse gaven van wijn en water
Leonce en Lena zie ik in Hoorn (Noordholland) in een onttakelde fabriekshal...Wat Hollandia op de locatie aantrof is gebruikt als bouwmateriaal en niet als ruimtelijke gegevenheid...Hollandia kiest voor opvoering in een tuinbouwkas (en ook weer een korte tournee). Het enige natuurlijke in die omgeving is de rulle zwarte aarde op de bodem en dat is niet wat je noemt

Nr. 44, Februari 1994 • Nancy Derboven • Een schermutseling tussen Markies de Sade en...
de vier personages, tot iets wat makkelijker te manipuleren en te 'regisseren' is. Dit gebeurt in Van Kraaij's enscenering op een erg subtiele en overtuigende manier...Ook de verzuchting van Bertha in de 'vriendinnenscène' met Beatrice dat ze 'niks begrijpt van wat hij [Richard] schrijft' (en niet eens de helft van wat hij zegt) is een bekende uitlating van Nora...die interpretatie was geen spoor te bekennen van Joyceaanse ironie, wat een befaamd Joyce-kenner prompt deed besluiten: "It was magnificent, but it was not quite Joyce