Archief Etcetera

297 document(en) met "Moeder Je" • Resultaten 121 tot 140 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 36, December 1991 • Willy Thomas • Iemand graag zien
Een vader die een moeder de keel overbijt en dan het bloed opdrinkt en zegt dat het lekker is, daarna eet hij samen met zijn kind de moeder op (wel eerst in kleine stukskes gesneden). Of nog: een...recenseert: "Decorte blundert - hij heeft geen argumenten, onttrekt zich aan iedere opinieverklaring, onttrekt zich aan iedere 'zaak', ieder 'doel' waarop je hem zou kunnen vastpinnen...Als je aan Decorte vraagt wat het pubhek dan wil dan antwoordt hij "Hetzelfde wat ik wil: iemand graag zien

Nr. 37, April 1992 • ERwin Jans • Arne Sierens Gent en de wereld
de je-vorm). Ook de juist gedoseerde humor die in vele gevallen de tragiek alleen maar schrijnender maakt en tegelijk naar een bron van vitaliteit verwijst, ontbreekt hier...Colettes vader is van huis weg, haar moeder ligt ziek te bed en zijzelf probeert voor het huishouden en voor haar zusje te zorgen zonder dat de buitenwereld op de hoogte raakt...Er wonen geen goden, maar sukkelaars; je ziet er geen tragedies, maar melodrama's. Daarom gaan de personages in mijn stukken niet gebukt onder het Noodlot, maar onder noodlottigheid: het toevallig

Nr. 39, December 1992 • ERwin Jans • "Ben ik dan uit de tijd gevallen?"
De vragen zijn vaak absurd, contradictorisch, haast surrealistisch, lijken zich nergens naartoe te bewegen: Wat zal je moeder hiervan zeggen...Waarom denk je dat je bestaat...Ze kunnen hun eigen verhaal niet vertellen, ze maken steeds deel uit van het verhaal dat een ander over hen vertelt: "Als jij je niet wilt herinneren, dan wordt je wel herinnerd

Nr. 39, December 1992 • Tom Blokdijk • Het gekluisterd bewustzijn
Maar zelfs al blijft dat litteken dat je ervan overhoudt als je je van je ouders hebt losgescheurd, altijd schrijnen en trekken, de tijd dat het dag-in-dag-uit je denken bepaalt en je doen verlamt...Maar je komt met meer mensen in aanraking dan degenen op wie je je symbiose -droom projecteert, mensen naar wie je kijkt en die je verbazen, zo niet verbijsteren, die je mededogen opwekken of je...Dollie mag de moeder de zoon ten slotte doodschieten en in Bakeliet mag de zoon ten slotte zelfmoord plegen, dat ervaar je nauwelijks als een ontknoping

Nr. 40, Februari 1993 • Luk Van den Dries • Moord op onschuldige kinderen
Na de dood van de moeder hertrouwt de vader met een jonge vrouw die uit is op een snelle erfenis...Af en toe zie je een glimp van wat het had kunnen worden: een speelstijl die in de buurt komt van de verhevigde, geëxalteerde staat van Wooster Group acteurs...Je hoort het aan de housemuziek, je ziet het aan het beklemmende slotbeeld, maar je voelt het in onvoldoende mate aan het spel

Nr. 42, Juni 1993 • Johan Thielemans • Dora Van der Groen
Je moest je vanzelfsprekend aan de speelstijl van de schouwburg aanpassen, of je werd doorgezonden...Iedereen vindt je goed, zodat je geen reden hebt om je in vraag te stellen...Bevrijding Etcetera: Je zegt dat je het theater vaarwel gezegd hebt, maar je hebt later toch meegespeeld in Mistero Buffo

Nr. 42, Juni 1993 • Freddy Decreus • Apollinisch, feministisch, oppervlakkig
Zij is niet alleen een sterke persoonlijkheid en een gepijnigde moeder, maar ook een vrouw die mannen manipuleert (koning Aigeus, haar man Jason, koning Creon) en die, zoals de toenmalige sofisten...Daarom vallen ook alle mannen die zij bekampt dom of arrogant uit: het zijn sukkels of macho's. Wanneer je een dergelijke boodschap wil verkopen, doe je er dan wel goed aan Euripides' tekst zo...Herhaalde malen vertaalt hij letterlijk bij een smeekbede: 'Bij je kin, bij je knieën' (vs 324, 640), terwijl Koolschijn deze formule ofwel weglaat ofwel vertaalt als 'Ik smeek u, in naam van de jonge

Nr. 42, Juni 1993 • Bart Philipsen • De scène, het misverstand en het ogenblik
En dat bovendien een relatie sticht met de afwezigheid die Lacan in het hart van de werkelijkheid afgetekend ziet, met de a-symbolische naaktheid van het reële zou je kunnen zeggen...representeer-bare, 'sublieme' naaktheid — en haar 'per vergissing' vinden: 'het gelaat van haar lichaam'. Net zoals Roland Barthes in De lichtende kamer het gelaat van zijn moeder terugvindt of 'herkent' op een

Nr. 43, November 1993 • Eddie Vaes • 'Onze tijd is uit zijn voegen'
Hij vindt dat zijn moeder hem verraden heeft...Niet alleen zijn vader is dood, ook zijn moeder is er dan voor hem niet meer...Met een decorbouwer als Jan Versweyveld aan je zijde en een schare goede acteurs als Bart Slegers (Hamlet), Willem Nijholt (Claudius) en Viviane De Muynck (Gertrude), Henk van Ulsen (Polonius), Peter

Nr. 43, November 1993 • Hugo Durieux • Muziek/ Theater/ Politiek
Nu zou je kunnen denken dat Antigone ook/bij uitstek een drama is over staatsbelang en politieke ethiek...De stervende moeder zegt: 'Elle ne rit pas... Elle est petite... Elle va pleurer aussi... J'ai pitié d'elle...' Maar opa, die de wijsheid vertegenwoordigt, besluit de opera (misschien) iets hoopvoller...Ironisch genoeg bevat de eerste tekst in het programmaboek reeds deze notitie van Claude Debussy: 'Je zou kunnen zeggen dat bij veel abonnementhouders van onze gesubsidieerde theaters de 'wil om te

Nr. 43, November 1993 • Jan Goossens • Aeschylos en de Golfoorlog
Hij verwijst in dit opzicht weieens naar Eisensteins manier van werken: door twee ideeën zo exact mogelijk tegenover mekaar te monteren krijg je er een heel precies zicht op en kan er een erg...Zo word je je opeens heel erg bewust van de expressiviteit van die gebarentaal, en Darius wordt terzelfdertijd een haast mytisch personage, waarin alle andere personages ten dele opgaan...gelaat te geven: 'Televisie laat je een toeschouwer zijn, maar theater maakt van je een participant

Nr. 43, November 1993 • Tuur Devens • Van poppenkast tot figurentheater
Je hebt het folkloristische poppentheater als bijvoorbeeld de Koninklijke Poppenschouwburg Van Campen in Antwerpen met zijn nostalgisch entertainment, of Toone in Brussel met een meer artistieke...Het kan een verwijzing zijn naar de manier van spelen, maar je kunt het ook opvatten als een knipoog naar het verhaal over Goethe, die de figuur van Faust in zijn jeugd door de poppenkast leerde...En dan is het poppentheater het ideale middel, omdat de pop moeder en onderwijzer tegelijkertijd zijn

Nr. 43, November 1993 • Eddie Vaes • Roemeense nachtmerrie in full-color
Purcarete: "Het is stom en simplistisch om in de beelden op het podium verdwenen dictators te zien of in elke actie of karakter een afspiegeling van de werkelijkheid te verwachten". Toch denk je...een land waar iedereen iedereen wantrouwde, kon zelfs je eigen moeder een verklikker zijn voor de Securitate en hadden de muren oren...Langs de ene kant krijg je een opeenstappeling van gruweleffecten, maar anderzijds tonen Ste-fan Iordache als Titus en Ozana Oancea als zijn verstoten dochter Lavinia toch mensen van vlees en bloed

Nr. 43, November 1993 • Klaas Tindemans • De kleine dood
Waarom hij daar zit, dat vraag je je niet meer af, tot op het einde, wanneer het 'spannend' wordt...Een scène van de kleine Bernard, samen onder de dekens met zijn zusje, turend naar kaarslicht — moeder is razend als ze hen betrapt — krijgt een donkere kleur in het spiegelbeeld van die anekdote...De oprechtheid die je zolang voor vanzelfsprekend hield, daar ga je aan twijfelen, je vraagt je af of Bernard geen mythomane constructie heeft opgezet, gericht op uitstel, een poging om de herinnering

Nr. 44, Februari 1994 • Marleen Baeten • Doink!
spaghetti dat niemand opeet, kleurpotloden die zo klein geworden zijn dat je ze niet meer kan vasthouden... Al die verdrietige dingen noemt hij op onder alsmaar theatraler gesnik...Vanaf wanneer mag/kan je kinderen helpen bij het beoordelen van kunst...En hoe doe je dat dan zonder hun ontvankelijkheid voor diversiteit te schaden

Nr. 46, Januari 1994 • Johan Thielemans • Op zoek naar Patrice Chéreau
La Reine Margot Deze visie op het menselijk gedrag vind je ongeschonden weer in de film La Reine Margot...Voor Chéreau is dit een maffia-familie, met als spil niet een godfather maar een dominerende moeder (in film termen kan je haar als pendant zien van de Bloody Mama uit Roger Cormans gelijknamige film...Het verhaal is een moordend complot, zodat je als kijker geen enkel ogenblik rustig kunt toekijken, omdat je nooit weet wie een dolk zal trekken of een keel zal oversnijden

Nr. 46, Januari 1994 • Herman Asselberghs • Dar A Luz' Tight Right White
wil gewoon beroemd zijn, hij houdt van succes en dat inhaleer je in grotere dosissen indien je ook voor blank doorgaat...Geboren in Teheran uit een Italiaanse moeder en een Iraanse vader met Amerikaans staatsburgerschap, wordt hij opgevoed in Iran en Engeland

Nr. 47, December 1994 • Freddy Decreus • Hugo Claus en de mythe van de...
en authenticiteit is er dus, toch de illusie van authenticiteit, zeker voldoende om je er persoonlijk door geraakt te voelen...Voor minder zou je dus reeds kunnen spreken van een revolutie op scène, van een radicale opstand tegen het sacrosancte amusementstheater...Ideologie en Vlaamse identiteit Overbezorgd zijn om je eigen liefdesleed (Dans van de reiger, 1962 ), niet meer kunnen omgaan met de begeerte wanneer het romantisch voorspel ontbreekt (Thuis

Nr. 47, December 1994 • Gunther Sergooris • Don Giovanni in de Vlaamse Opera, Tristan...
Het maakt dat je vlug uitgekeken bent op deze figuur...Tristan is een wees en Isolde wordt gedwongen het land van haar moeder te verlaten, om een man te huwen van wie ze niet houdt...Rood is de kleur van Isolde, niet alleen haar haar is rood, maar rood tref je altijd opnieuw aan in haar kledij: een bloedrode jurk op het einde van I, en rode striemen in het witte kleed in II en III

Nr. 47, December 1994 • Johan Thielemans • Rijkemanshuis
Na afloop van de lange vertoning hoor je overal hetzelfde commentaar: het stuk vertoont grote gebreken, maar het blijkt interessanter te zijn dan zijn reputatie laat vermoeden...Het stuk is heel ingewikkeld als je de lange intrige wil vertellen en buitengewoon eenvoudig als je doorstoot naar de essentie...zijn grilligheid, want O'Neill heeft de oedipale onderbouw met de ironische afloop gehuld in een verhaalstof, die je eerder verwacht in een roman dan in een toneelstuk