Archief Etcetera

303 document(en) met "Schrijver Je" • Resultaten 121 tot 140 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 41, April 1993 • Karolien Derwael • De waarheid van de leugen
Niet door deuren en grendels, al bevinden ze zich daar als psychiatrische patiënten ironisch genoeg wel achter, maar door te 'fabuleren': je verzint een verhaal om de feiten die je niet kent of niet...worden met zoveel overtuiging aangebracht dat je wel herhaaldelijk moet gaan twijfelen aan hun zogenaamde krankzinnigheid en de werkelijkheidswaarde van je eigen zogenaamde...Maar als 'toeschouwer' sta je buiten het gebeuren: je luistert en je bent je daar ook voortdurend van bewust

Nr. 41, April 1993 • Benoît Vreux • Verandering en continuïteit
Theater is in de eerste plaats een praktijk waarover je je moet bezinnen...Middenin dit historische werkterrein vormt het stuk 'van een zekere William Shakespeare, Engels schrijver', zoals in het programmaboekje te lezen staat - de aanleiding tot een uitbundige scenische...en om de deuren van ministeries en kabinetten plat te lopen, goed wetende dat je kansen kunnen verkeren bij een eventuele val van de regering

Nr. 41, April 1993 • Patrick Jordens • Tussen literatuur en theater
Pol Hoste herinnerde zich toen een betekenisvol voor-wil uit zijn privéleven: op een morgen verscheen de schrijver erg laat aan de ontbijttafel...Wanneer iemand daar even de relativiteit van wil aantonen, ga je dat blijkbaar erg persoonlijk opvatten: zo van 'nu ik dat eindelijk heb geleerd, ga jij me vragen om het gauw terug te vergeten'. Je...help je mee aan het uitbouwen van een massacultuur als je die repro-duktie van cliché's niet daadwerkelijk te lijf gaat

Nr. 41, April 1993 • Johan Thielemans • L.A.'s best bewaarde geheim
Monologen Hoe kan je in deze omstandigheden een produktie opzetten...Je ziet hier vooral toneel met jonge mensen, en ik heb zeer veel acteertalent zien verloren gaan...1992 is voor hem een uitzonderlijk jaar geworden als schrijver, regisseur en hoofdrolspeler van de politiek film Bob Roberts , en als de veelbesproken hoofdrol in Robert Altmans The Player (Robbins

Nr. 42, Juni 1993 • Tuur Devens • De grote infernale oerkont
Mijn boeken willen u niet zeggen: wees wie je bent, maar: je doet alsof je bent wie je bent...hoeverre oordeel je niet zelf, maar laat je de traditie en de anderen voor je oordelen...Omdat een schrijver als goed wordt bestempeld, moet je als leerling in extatische verrukking geraken, en die opvattingen niet alleen delen, maar ook verdedigen

Nr. 42, Juni 1993 • Marianne Van Kerkhoven, Erwin Jans • Toneelspelersgezelschap STAN
Het ligt allemaal voor je en het enige criterium dat je hebt, is je geheugen, je kennis van de toneelgeschiedenis of je bibliotheek...De verbanden die je kunt leggen, de geschiedenis die je naar hier en nu kunt trekken zonder dat je daarom gaat 'actualiseren', want de tekst zelf heeft dat in zich: die drijfveren vind ik primordiaal...Dat komt omdat alles even groot of even klein is. De Keersmaeker: Als je in een grote zaal speelt, neem je dat besef ook mee in je werkproces; Etcetera: Wat doe je met de kritiek dat

Nr. 42, Juni 1993 • Johan Thielemans • Het Hooglied als verzachter
De redenen die hij hiervoor opgeeft, zijn merkwaardig, vooral als je het stuk van Schnitzler van dichterbij bekijkt...Je kan dan zeggen: leve de eerlijkheid, maar Schnitzler laat eveneens zien wat een centrale leegte de eerlijkheid veroorzaakt...Dit is de ontluistering die je terugvindt bij Freud, het genadeloze dat de teksten van Thomas Bernhard of Gustav Schwab (Overgewicht) kenmerkt

Nr. 42, Juni 1993 • Bart Philipsen • De scène, het misverstand en het ogenblik
Vandaar Strauss' vroegere ethische stelling: 'Temidden van de communicatie blijft hij (de schrijver, nvdr) verantwoordelijk voor het onverhoedse, de blikseminslag, het onderbroken contact, de periode...En dat bovendien een relatie sticht met de afwezigheid die Lacan in het hart van de werkelijkheid afgetekend ziet, met de a-symbolische naaktheid van het reële zou je kunnen zeggen

Nr. 43, November 1993 • Bruno Koninckx • Kartonnen, holle en andere dozen
Het erge is dat je je als 'gewone' toeschouwer dan dikwijls nog dom voelt ook omdat je al die lagen en andere dramaturgische spitsvondigheden bijlange na niet hebt weten te ontdekken in de opvoering...Repetitie/ I was een heel knappe en boeiende theaterervaring, maar als toeschouwer zag je enkel een produkt, geen proces...Door naar verschillende voorstellingen te gaan, kon je misschien wel voor een deel een zicht krijgen op een proces, of kon je wel veranderingen constateren, maar dat geldt voor elke theaterproduktie

Nr. 43, November 1993 • Eddie Vaes • Roemeense nachtmerrie in full-color
Purcarete: "Het is stom en simplistisch om in de beelden op het podium verdwenen dictators te zien of in elke actie of karakter een afspiegeling van de werkelijkheid te verwachten". Toch denk je...Er komen in het stuk momenten voor die aan Tadeusz Kantor doen denken, maar af en toe zit je ook naar Greenaway's The Cook, the thief, hisz wife and her lover te kijken...Je krjgt zo algauw het Dirk Tanghe-effect, waarbij beeld en actie de inhoud gaan overstemmen, hoewel Purcarete veel dichter bij Shakespeares tekst blijft dan bijvoorbeeld Tanghe dat in zijn stukken

Nr. 44, Februari 1994 • Nancy Derboven • Een schermutseling tussen Markies de Sade en...
Exiles vertelt het verhaal van de schrijver Richard Rowan die na negen jaar vrijwillige ballingschap samen met zijn 'bijzit' en zoon terugkeert naar zijn geboortestad Dublin, en daar zijn vriend...De voorstelling doet je nadenken over je houding t.o.v...Van Kraaij heeft duidelijk gekozen voor een niet-naturalistisch regieconcept, waarbij hij het stuk laat ontstaan als fantasme van de schrijver Richard Rowan (een verbeelding die gesymboliseerd wordt

Nr. 45, April 1994 • Eddie Vaes • Het is niet aan te raden een...
Eenmaal dat punt bereikt laat de voorstelling je niet meer los, vooral dankzij het vuurwerk van Löw...door een goede tekstzegging en een vitale invulling van de rol van de arts Stockmann door Frank Vercruyssen en van de burgemeester door Damiaan de Schrijver, die daarnaast ook nog de rollen speelt van

Nr. 46, Januari 1994 • Pieter T'Jonck • De erotiek van een pas die danspas...
Anders gezegd, je kan dan wel de illusie hebben dat een dansvoorstelling je rechtstreeks aanspreekt, die ogenblikkelijke begrijpelijkheid blijkt een "verborgen agenda" te hebben, een reeks leeskaders...leest, onderga je de ene aha-erlebnis na de andere, ontdek je onverwachte gezichtspunten, of zie je hoe hardnekkig bepaalde opvattingen over de generaties heen het denken over dans blijven kleuren...Het dwingt je om ook zelf stelling te nemen, te vergelijken, je eigen opvattingen over bepaalde voorstellingen eraan te toetsen

Nr. 46, Januari 1994 • Eddie Vaes • Lissabon 94 - Antwerpen 93
Weliswaar richtten beide participanten een vennootschap op, de Sociedade Lisboa 94, maar je ontkomt niet aan de indruk dat de rechtsteekse invloed van stad en staat tot in de kantoren van Lissabon 94...Dat merk je ook aan het team dat, anders dan bij Antwerpen 93, voor een groot deel afkomstig is uit de nationale of stedelijke administratie...Aan de ene kant kiezen we voor zeer klassiek werk in de Portugese taal, aan de andere kant krijg je enkele cosmopolitische projecten die te maken hebben met de wereld zoals die er vandaag uit ziet

Nr. 46, Januari 1994 • Herman Asselberghs • Dar A Luz' Tight Right White
wil gewoon beroemd zijn, hij houdt van succes en dat inhaleer je in grotere dosissen indien je ook voor blank doorgaat...Schrijver David Wojnarowicz, ondertussen ook al gestorven, vat het kort en krachtig samen wanneer hij voorstelt om na zijn dood zijn door aids uitgeteerde lijk niet in alle sereniteit te betreuren

Nr. 46, Januari 1994 • Wim Van Gansbeke • Portret van de recensent als provocateur
Je wordt tenslotte wat je wil als je onnadenkend genoeg bent om het te willen en ambitieus genoeg om het te worden...Kunstenaar word je uit genialiteit, waaruit visie voortvloeit, dramaturg word je uit vermoeidheid, directeur uit verveling of tijdgebrek...Grass wijst op het overhand toenemende verschijnsel van het consumeren van boekenbijlagen in plaats van het lezen van de boeken zelf, het gretig kennis nemen van de biografie van een schrijver zonder

Nr. 47, December 1994 • Freddy Decreus • Hugo Claus en de mythe van de...
Op zichzelf niet zo erg, zou je denken, geheel de geschiedenis door hebben kunstenaars niets anders gedaan dan onze menselijke tekorten, pretenties en lusten vorm gegeven...Als kunstenaar geboren worden in een weinig dynamische periode is erg, maar wanneer alles verandert en je als kunstenaar een dodelijke leegte moet helpen be-tekenen, dan is de opgave reuzegroot...Voor minder zou je dus reeds kunnen spreken van een revolutie op scène, van een radicale opstand tegen het sacrosancte amusementstheater

Nr. 47, December 1994 • Johan Thielemans • Toneel over het Kanaal
Wat je er meemaakt getuigt van een verbluffende beheersing van het vak: je ziet indrukwekkende decors, jonge acteurs met een ongehoord métier, en je luistert naar teksten geschreven door landgenoten...Je krijgt wel een schok, want het lijkt wel of Priestley gisteren dat pamflet tegen de ongeremde reactionaire theorieën van de jaren tachtig geschreven heeft...Daarbij zie je, onder meer, een schitterende vertolking van Paul Bettany, een acteur die in juli 1994 afgestudeerd is, en meteen bewijst dat ook hier de toekomst van het Britse theater verzekerd

Nr. 47, December 1994 • Luk Van den Dries • Quartett door het Berliner Ensemble
Vooral ook lust die zich manifesteert als spel — dus als tegendeel van drift — als superieur door spelregels gereguleerde vrijplaats voor het aftasten van de grenzen van de ander: hoe ver kan je gaan...Je kan hem lezen als analyse van de liefde en de bezetting van de partner in termen van macht...De schrijver Müller verlangt van de regisseur dat hij de tekst naar boven haalt: dat hij in zijn regie het grondvlak waarop de tekst berust laat zien

Nr. 47, December 1994 • Johan Thielemans • Rijkemanshuis
Na afloop van de lange vertoning hoor je overal hetzelfde commentaar: het stuk vertoont grote gebreken, maar het blijkt interessanter te zijn dan zijn reputatie laat vermoeden...Het stuk is heel ingewikkeld als je de lange intrige wil vertellen en buitengewoon eenvoudig als je doorstoot naar de essentie...zijn grilligheid, want O'Neill heeft de oedipale onderbouw met de ironische afloop gehuld in een verhaalstof, die je eerder verwacht in een roman dan in een toneelstuk