De Brusselsche Volksschouwburg heeft het nieuwe tooneelseizoen aangevat met een schitterende opvoering van Tangolita.

Het deed vreemd aan, zoo onmiddellijk uit het vaudéville-repertorium van den heer De Vriendt in het bonte operettenspel te worden overgeplaatst. Het contrast was scherp en de afwisseling zeer voelbaar.

Tangolita, zegt men, heeft heel Gent doen loopen. Best mogelijk. En iedereen komt een beetje beduusd uit het theater na een opvoering daarvan. Het is bont, met heel veel kleur: voor het oog wordt gezorgd en het muzikaal gedeelte is misschien de grootste factor van succes. Maar het is even verward als bont. Het eindelooze eerste bedrijf is slechts een aanleiding tot mooie liederen, en het verder verloop doet u al eens denken "waar laveert die kerel toch heen". Daar is een tweeledigheid in de opvatting die de uitwerking veel van haar gaafheid heeft ontroofd.

Maar een volksoperette is het vast. Een kleurige wemeling met de bekoring van het exotische en tal van mooie liederen. Eigenlijk verwondert het mij dat zij nog niet in het populaire repertorium zijn getreden, want meer dan één wijsje zingt zich zelf vast in 't hoofd.

Wat Tangolita ook weze: de uitvoering was schitterend. Met een bijna ongewijzigde rolverdeeling stond zij heel wat hooger dan verleden jaar. De hoofdrol (De Ridder in Carlo) stond als spel heel goed en zong flink. Immers bereikte onbetaalbare momenten en mevr. Block heeft veel succes geoogst met haar zeer lenige ietwat harde stem. De rest van de rollenzetting was zeer goed.

De toondichter, de heer Beeckman, die het orkest leidde, kreeg een warme en welverdiende hulde.