«In Voorarrest» door Alsberg en Hesse.

Wij kunnen niet goed inzien welken maatstaf de heer W. Benoy heeft aangelegd am dit thesisstuk voor het voetlicht te brengen. Het werd bedoeld als pleidooi tegen het al te ontzenuwende vooronderzoek van verdachten in moordzaken en als zoodanig werd het opzet verbazend handig maar ook zeer doorzichtig voor mekaar gehaspeld. De onderzoeksrechter die aan ambtsmisvorming lijdt, moet kost wat kost in een onsympathiek daglicht worden gesteld, en daarom combineeren de schrijvers een geval, waarin deze onderzoeksrechter dan een minder snuggere rol speelt spijts zijn gevatte dialektiek.

Het is absoluut ondenkbaar en onaanvaardbaar dat een onderzoeksrechter zal verruimen de meest elementaire navorschingen te doen, zooals men het hier voorstelt. Men laat hem doorhollen op een reeks gissingen die heelemaal niet bewijskrachtig zijn. Waarom heeft de rechter David den briefdrager, die heel de knoop van het mysterie vasthoudt, niet gedaagd? Waarom heeft te ander er zijde, deze briefdrager zich niet vrijwillig bij de justitie gemeld? Het zou in dit geval den auteurs niet gelukt zijn een drie akter te schrijven, die volstrekt van oppervlakkig detectief-amateurism. De geschiedenis miet de sleutels bijv. is volkomen oninteressant en lijkt ons een goedkoop middel om de spanning onder hoogdruk te houden.

Alles bij elkaar genomen is dit vreeselijk slap. Die vooropgezette bedoeling van de auteurs is te partijdig en zij allereerst missen de noodige objectiviteit in de belichtnig van het geval.

Voor de vertolking hebben we alleen lof. A. Van Thillo heeft een onderzoeksrechter gekampeerd, die vooral in het kruisverhoor blijk gaf van scherpen zin voor logica. A. Van Thillo heeft deze zware rol zeer knap vertolkt. Naast hem stond de juistitieraad van R. Angenot, die alhoewel hem door de schrijvers een idiote Deus ex machina rol werd opgedrongen, toch een sympathieke verschijning bleef.

De betichte was J. Cammans. Hij heeft zeer sober geakteerd en de konflikttooneelen scherp vorm gegeven.

Het episodische rolletje van A. Janssens in het zoo maniakkerige en toch zoo scherpzinnige boekhoudertje ontlokte aan de zaal het eerste opendoekje van het jaar en het was verdiend. Ook de dames Dolly De Gruyter, Eliza Van Camp en Jenny Van Santvoort, alhoewel hare rollen op het tweede plan blijven, leverden uitstekend werk. De heele bezetting valt te roemen. Het samenspel vlotte prettig en de opgever moest maar matig ingrijpen.

Maar ten slotte blijft dit stuk toch, om zijn gebrek aan diepgang, en om zijn zwakke waarde in het genre, een vergissing, die onverwijld moet worden rechtgezet.