Voor een paar jaar hadden «The Englisch Players» dit precieuse en zeer geestige blijspel hier op hun speelplan gevoerd. De indruk die wij ervan meedroegen was, dat we hier stonden voor een schitterend vuurwerkje. Niet zoo'n monster zevenslagers en overdadig lichtvertoon, maar een zeer fijn en tintelend stel van kleurschakkeeringen. Er wordt in dit stuk letterlijk met de woorden getennist. Zij kruisen de lucht in paraboollijnen, worden akkuraat terug gekaatst. Daardoor ontstaat de stemming die moet geheerscht hebben rond hoofsche tornooien.

De auteur biedt ons met dit stuk een boordevolle schaal litteraire Engelsche champagne. Het vocht is lekker, bovendien doet het je neusvleugels kriewelen, en net toovert op je lippen een schat van een glimlach.

Het gegeven is er een van de origineele soort en het wordt dan met teere toetsen uitgesponnen, zoodat al zijn vlakken één na één in het licht wentelen.

Wij vreesden, dat ons gezelschap moeilijk den lossen badinage-toon zou kunnen beetkrijgen. Immers met de beschaafde conversaties is het in ons plankenland nog niet heelemaal in orde.

De Heer P. Helma heeft het stuk van St. John Ervine vertaald zonder dat er te veel geestigheden uit den origineelen tekst verloren gingen. Over het algemeen kan de regie bevredigend heeten, alhoewel het schermenstel moeilijk den indruk kon wekken van een societymidden. Verder is het een fout geweest de hoofdrol te geven aan den heer Van Thillo. Deze figuur lag heelemaal niet in de lijn van dezen speler en zijn prestatie was dan ook onmogelijk. Hij heeft ze gespeeld in groven karikatuurtrant, en het «gentlemanlike» aspekt is daarbij heelemaal teloor gegaan.

Maar wij herhalen het, daarvoor is niet de speler verantwoordelijk, die een verkeerde opvatting van deze figuur had, maar deze opvatting niettemin glansvol heeft verdedigd.

Aan de spits van de bezetting vermelden wij onmiddellijk en onvoorwaardelijk Mevr. Ida Wassermann. Het was effenaf meesterlijk en wij leggen des te meer nadruk op de verdienste van deze prestatie, omdat deze flapperfiguur van het dametje met de dubieuze zeden aan de tegenpool ligt van Mevrouw Wassermann's scenische hoedanigheden. Deze actrice, die vooral uitmunt in het dramatische genre, heeft zich hier overtroffen. Zij heeft zich met de lichtzinnige figuur van Elsie onnavolgbaar waarheidsgetrouw vereenzelvigd. Bij de hoogtepunten van wat wij gerust noemen haar «schepping» vermelden wij in de eerste plaats de zeer geestige telefoonscène. Mevr. Wassermann heeft aksenten getroffen, en een conversatietoon hooggehouden waarvoor wij onvermengden lof zwaaien.

Haar partner in net damestornooi was Jeanne de Coen, (Janet Fraser) Ook hier stonden wij voor een merkwaardige realisatie. Mevr. de Coen heeft deze rol gespeeld met superieure mildheid en gulden ironie. Ook voor haar, die vooral sterk werk levert in het temperamentvolle en uitbundige genre, beteekende de Mevr. Fraser figuur het overbruggen van een heelen afstand. Zij heeft dit triomfantelijk gedaan, een paar haperingen niet te na gesproken. Over de heerenrollen kunnen wij niet gunstig oordeelen. Van de zoons Fraser was Edward Deleu er een ietsje naast, wist niet genoeg de droge en bliksemrake replieken van zijn moordende ironie te onderstrepen. Huzarenmanieren zijn verder, -- spijt hun charme, niet op hun plaats in een Engelsen salon. Daartoe zijn ze te spontaan en missen gereserveerdhrid. Ook Deleu's zegging was te zangerig en zijn sarcasm te bevallig. Per slot heeft Willem Cauwenberg met zijn bazigen toon ons heel wat meer bevredigd.

Nora Gevers heeft uit de zijdelingsche figuur van Alice Fraser gehaald wat er uit te halen viel: Ook de heer Louis Belloy kon geen onvoorwaardelijke goedkeuring verwerven. Maar wij zijn ervan overtuigd, dat hier de regie weer de hoofdschuldige is. Zij moest inzonderheid schminkwijze en houding van de spelers van dichterbij bewaken. Nu wekte deze Philip Logan den indruk van een oud heer te zijn, waar ons een rijpen charmeur moest worden uitgebeeld. Het samenspel was te heterogeen. In I was het een oogenblik zichtbaar dat de spelers met hun tekst worstelden, daar waar mocht worden verwacht, dat zij de geestigheid ervan zouden doen opvonken.

Hadde men deze schermmutselingen van dialogen afgestemd op den toonaard Wassermann, wij zouden hier van een hoogst aantrekkelijk salonstuk hebben kunnen genieten.

V.J.B.