Er valt den huidigen bestuurder eigenlijk geen verwijt te maken dat hij "Vier dagen uit het leven van een onfatsoenlijk meisje" terug op het speelplan gezet heeft, wanneer zijn voorganger het vroeger onder den naam van "Het Aardsche Paradijs" in den schouwburg binnengesmokkeld heeft. De betrachtingen van beide directeuren staan ten aanzien van dit kluchtspel vrijwel op dezelfde hoogte, of ermede thans nog een grooten bijval aan belangstelling zal kunnen verwerkt worden is een andere vraag. Directeur Benoy heeft echter dit op zijn voorganger, Dr J. O. De Gruyter voor, dat hij den titel, waaronder het in Nederland opgevoerd werd, onveranderd bewaart, waardoor het noodzakelijke voorbehoud van meet af daarin omsloten blijft. Met dergelijke stukken wordt de faam van dezen stadsschouwburg, die de pretentie heeft de eerste in den lande te willen zijn allerminst gediend en het komt ons voor dat de directie bitter weinig door hare inzichten gesteund wordt, wat zij vooral thans van noode heeft, nu het bestuur van den schouwburg onverwacht open verklaard werd.

De waarde van dit spel, dat als tooneelspel gedoodverfd wordt, staat inderdaad haast gelijk met de ontelbare eindelooze romans, die in twee honderd en zooveel afleveringen aan den man gebracht worden. Ook hier komt er ook zoowat van alles in voor, te pas of ten onpas, met de uitsluitelijke bedoeling het op sensatie beluste publiek te voldoen. En kunst is er heelemaal niet in te vinden, al mogen de begrippen hieromtrent nog zoo verscheiden en uiteenloopend zijn. Na de première te Amsterdam noemde de "Nieuwe Rotterdamsche Courant" dit werk: "Colportage op realistische basis en met hetzelfde ietwat scabreus genoegen om de trivialiteiten der maatschappij aan het licht te brengen; men blijft het aanzien om wat het spel van Ida Wassermann en Caroline van Dommelen (thans Henriette De Vreker) nog brengen kan. Sensationeel blijft het tot den climax, wanneer het bruidje-ex-chanteuse haar bruidsjapon voor de voeten van de verzamelde deftige en kleinzielige familie van haar bruidegom gooit, waarbij de aanwezigheid van een minister het effect nog aanmerkelijk verhoogt, en waarna in het volgend bedrijf de aanbiedingen van variété's en kranten met duizelig makende getallen binnenstroomen. Een liefdesidylle loopt er met een ietwat opgeschroefde vroolijkheid tusschendoor, en wij constateeren, dat een overigens welbeproefd onderwerp als dit (het oprechte burgermeisje tusschen de huichelende deftigheid als repoussoir voor onthullingen) staat of valt met de aan- of afwezigheid bij den schrijver van de juiste dosis ironie, die hem boven zijn onderwerp gaat."

Er werd goed gespeeld, al bleek het tempo aanvankelijk te loom en het ensemble ietwat onzeker. Dit euvel verminderde gaandeweg, naarmate het optreden van Ida Wasserman van grooter beteekenis werd. Ida Wassermann heeft deze Tilly Hasselberger met ongewoon veel pit en oprechtheid gespeeld. De vergelijking met hare voorgangster te Antwerpen (Marg. Bertrijn) valt geheel in haar voordeel uit, omdat haar spel voortdurend fijner van gehalte bleef, doorloopend boeiend, waardoor het overbodig bleek de trivialiteit van enkele scènes te moeten aandikken en het haar mogelijk werd ons over de vele onwaarschijnlijkheden van het stuk heen te helpen. Zij werd daarin bovendien voortreffelijk ter zijde gestaan door Henriette De Vreker, de majoorsweduwe aan lager wal, die met eene drukdoende standophouderij eene zeer te waardeeren tragi-komische noot gaf. Buiten deze twee voorname, zijn er nog eene massa rollen van ondergeschikt belang, die bijna het gansche gezelschap voor het voetlicht brengen, en waartusschen vooral Joris Diels als de docent (misschien wat al te sterk naar den kant van de klucht getrokken), W. Benoy (een typische vorst Ebersmark), Charles Janssens als de dansleeraar en de karikaturale politiekommissaris van Arthur Van Thillo opvielen. De regie van Joris Diels bleek voldoende.

De opvoering verwierf veel bijval, die echter in hoofdzaak, en terecht, voor Ida Wassermann bestemd bleek.

J.V.G.