Advanced Search for "Henri-René Lenormand"

. . . H. R. Lenormand : "A l'ombre du mal" door het " Studio des Champs Elysées ". Dit is een vreeselijk stuk, moreel ten zeerste neerdrukkend . . .
. . . (want het zwarste pessimisme viert er hoogtij), technisch buitengewoon knap gemaakt, meeslepend, schitterend vertolkt door het " Studio des Champs Elysées ". Feitelijk werkt Lenormand op een paradoks à la Pirandello : Rechtvaardigheid is een vaag begrip. Onrecht is echter een stevige, degelijke zaak. Waarom niet liever . . .
. . . gedreven tot definitieven maatstaf en geplaatst in den troon van vrouwe Justitia ? Pirandello sluit zijn stukken met een beangstigend vraagteeken. Lenormand slaat zijn eigen theorie stuk met een consequentie, die hij zelf trekt. Het stuk verplaatst ons in de Fransche coloniën. Rougé werd daar, toen . . .

. . . Tooneel Kon. Ned. Schouwburg De Simoen door H. R. Lenormand Ik beschik over geen cartotheek, en evenmin gevoel ik de behoefte mijn verslagen aan elkaar te lijmen met citaten. Waar . . .
. . . niet zeer diepgaande psychologische vergelijking zijn gegrondvest. De daemonie waaraan Dostojewski 's typen ten grond gaan, is anders tragisch dan die van Lenormand . De neergang van Laurency uit «De Simoen» bijv. is er niet één die bepaald wordt door de voorbeschikte roerselen van deze persoonlijkheid; hij vloeit . . .
. . . van grootere meesters op te roepen. Het leidt allicht tot een verkeerde situeering van zijn werkelijke waarde. Dit is hier het geval met Lenormand . Hij heeft in de verste verte met Dostojewski niets te maken. Zijn typenteekening blijft over heel de lijn uitwendig. Hij legt zijn . . .
. . . Simoen aan het razen gaat en de noodlottige gebeurtenissen in aantocht zijn. Maar dat ligt hem vooral aan de te kunstmatige tragiek waarmee Lenormand het geval oplost. Zeer statig en geslepen Araabsch was Remy Angenot; in de Agha van Laarba. De onverstoorbare kalme toon, de suprème gelatenheid waaronder . . .

. . . vervullen had -- in een kinderrol heb ik nog maar ooit één vrouw werkelik subliem weten spelen, namelik Ludmilla Pitoëff in «Mixture» van Lenormand -- in het eerste bedrijf zeg ik, kon ze haar volle maat niet geven. Maar in de volgende bedrijven, bizonder in de liefdescènes heeft . . .

. . . mij, hoe een recensent Europa-Hôtel karakteriseerde als een opeenvolging van korte verhalen. Hoe zou die man dan staan tegenover sommige jongere Franschen lijk Lenormand die stukken in veertien tafereelen schrijft, net lijk in Shakespeare 's tijd ! -- Ontmoedigen laat ik me nooit... Ik zal nog tooneel . . .

1923-10 TOONEEL TE BRUSSEL IV (Karel Van de Woestijne)

. . . niet tot het lichtere genre behooren - ik noem als hunne auteurs een Jean Schlumberger , een Jules Romains , een Lenormand -, dan ziet men den durf in waarmee Delacre aan het werk is getogen, en verblijdt men zich in den bijval dien . . .

. . . zijn werk te dekken door naar zijn meening gelijkaardige verschijnselen bij andere auteurs. Laat ons uit zijn opwerping enkel Fabricius en Lenormand bezijdigen (want F. Demers argumenteert hier zeer oppervlakkig) en vooral stilstaan bij «Sonna», waarin F. Demers geen inlandsch konflikt wil . . .
. . . Fabricius in die richting met «Sonna» een werk van standaardbeteekenis heeft geleverd. En laat ons even maar verwijlen bij dit ongespeelde stuk van Lenormand «De Simoen» in zijn figuren Aeischa, de inlandsche vampiervrouw en Giaour, de teere dichter. Zij zijn werkelijk exotische typen en het geval waarbij zij . . .

Corpus Toneelkritiek Interbellum