Chandler (K. Verhoeft), een groot fabrikant in kunstvazen, leeft weeldering en rijk met zijne vrouw Sarah (Mevr. C. van de Wiele) en zijn zoon George (Fonteyne).

Zijne fabriek wordt gestuurd door zijn meestergast Cyrus Blankhorn (Jef Wicheler), een man vol opoffering en liefde voor zijn vak en die sedert jaren onophoudend zoekt en proefnemingen doet om antieke vazen na te bootsen. Hij leeft afgetrokken in een der bijgebouwen van de fabriek van Chandler, met zijne twee dochters Mary (Mej. Paula Dieltjens) en Jane (Mej. Betsy van Es). Ondanks zijn noesten arbeid heeft hij nog steeds het gewenschte geheim nog niet gevonden en Chandler, die veel geld noodig heeft voor eene kiespropaganda waardoor hij in ' parlement hoop te komen, geeft Blankhorn nog met de grootste moeite enkele kleine bedragen om kolen te kunnen koopen voor het gloeiend houden van zijne ovens.

George en Mary beminnen elkaar. Chandler komt er achter en wil zijn zoon doen trouwen met de half idiote maar miljoen-rijke Afy Smith (Mevr. A. Bascour) die door vader (Willem Janssens) en moeder Smith (Mevr. De Somme-Gasée) aan George wordt opgedrongen. Deze wil evenwel van een dergelijk huwelijk niets weten en wordt door zijn vader naar het buitenland gezonden. Men onderschept zijne brieven aan Mary en doet haar gelooven, dat George haar ontrouw is geworden en met eene andere vrouw zal trouwen. Zij is radeloos, bekent aan haar vader, dat zij een misstap beging en verlaat het huis.

Blankhorn komt ternauwernood dien slag te boven. Hij zal bovendien de fabriek moeten verlaten. Reeds is een zijner ovens bij gebrek aan brandstof uitgedoofd juist toen hij op 't punt stond het zoo lang gezocht geheim te achterhalen. Hij smeekt om den ondergang van Chandler, die hem zoo diep heeft getroffen en waakt als een tweede Bernard Pulissy op het stervende vuur van zijn laatste oven.

De zaken van Chandler zijn achteruitgegaan en daar hij vermoedt, dat Blankhorn in zijn proefnemingen gaat slagen, biedt hij hem geld om hem zijn geheim te verkoopen, wat hem financieel zou redden. Maar Blankhorn weigert het aan te nemen, en als hij op het laatste oogenblik zijn levens-ideaal bereikt ziet en het geheim eindelijk heeft gevonden, gaat hij zich bij een ander fabrikant vestigen. Dat is de genadeslag voor Chandler, die zijne schulden niet meer kan betalen en te kiezen heeft tusschen bankroet of het afstaan van zijn huis en fabriek aan een onbekende, die al de op zijn naam in omloop zijnde wissels heeft opgekocht. Hij kiest voor het laatste, en de nieuwe eigenaar die de goederen in bezit komt nemen is... Blankhorn, die door zijne vondst in korten tijd rijk is geworden. Hij laat Chandler voor hem in het stof buigen, om zich te wreken over Mary, die hij dood waant. Hij zal zich ook wreken op zijn zoon, die hij medeplichtig waant, als deze eensklaps komt aanzetten, met zijne vrouw... Mary, die hem in 't buitenland is gaan zoeken en van wie hij steeds heeft gehouden.

Bij het weervinden van zijn kind vergeet Blankhort al het geleden leed, en vergeeft.

Op dat thema, dat niet nieuw meer is, heeft de Engelsche schrijver A. Jones een drama in 4 bedrijven gemaakt, dat goed in elkaar zit en dat zonder dat het naar het melodramatische overslaat - waarin met dit gegeven heel gemakkelijk te vervallen is - tooneelen biedt die er best zijn mogen. Alhoewel litterair niet zeer hoogstaand, bezit dit werk meerdere hoedanigheden, die het heel wat boven de z.g. "draken" plaatst.

Spelers en speelsters hebben gewedijverd om ter best. Maar de eer van de avond komt onbetwistbaar toe aan Jef Wicheler, die meesterlijk was in den rol van Blankhorn. Hij sleepte het publiek mee door zijne krachtige zegging, zijne treffende mimiek en zijn gepaste gebaren. Het deed ons genoegen, dezen reeds vrij bejaarden kunstenaar nog zoo vol vuur en geestdrift te zien na eene ziekte, die hem enkele weken van de planken weghield. Het publiek heeft het hem aan geen toejuichingen laten ontbreken. Daarin deelde ook de gewetensvolle kunstenaresse Mej. Dieltjens, die steeds, rolvast en zeker, van de haar toevertrouwde rollen, hoe klein soms ook, eene pakkende uitbeelding weet te geven. Van Karel Verhoeft eene goed ingeleefde vertolking van Chandler. Mevr. Van de Wiele deed het best als Mevr. Chandler en Toon Fonteyne wist zich eveneens te onderscheiden. Wij zien telkens stijgend genot, hoe deze jonge man zich meer en meer opwerkt en wij blijven hem belangstellend in zijn ontwikkelingsgang volgen.

Pol Wicheler was kostelijk als Jesse Pegg en van het intermezzo met Jane maakte hij een fleurig tafereeltje in welk sukses ook Mej. Betsy van Es, die ditmaal weer bizonder goed was, ruim haar aandeel had.

De rol van den millionair Smith was een kolfje naar de hand van Willem Janssens, die het er weer best van af bracht. Mevr. de Somme bleef evenmin ten achter en dat Mevr. Bascour het publiek kon aan 't lachen brengen met haar rolletje van telkens 2 woorden, bewijst dat zij gesmaakt werd. Van Brosteaux een gluiperige Fodd.

Ten slotte nog een woord van lof voor de keurige tooneelschikking van Mevr. Ph. Van Kerckhoven-Jonkers.

De Vlaamsche Schouwburg heeft met deze opvoering een sukses te meer te boeken.