De opvoering van "De Walkure" was dit jaar afhankelijk van buitengewone verbintenissen. Wanneer in 't gezelschap geen geschikte krachten voorhanden zijn, is men wel verplicht ze elders te gaan zoeken en zich te behelpen met gastvoorstellingen 'n Geluk dan nog, wanneer hiervoor artisten aan te spreken zijn, die, zooals de heer Swolfs, niet ontgroeid zijn aan den geest van het huis; - een onverhoopt buitenkansje voorwaar, wanneer de voorzienigheid u iemand van de waarde van Mevr. Poolman-Meissner in de hand speelt. Waar zulk een buitenkans dan samentreft met een gesteltenis, die zich daar onaangemeld over heel het personeel en de vertooning uitstrekt, en de atmosfeer schept, waarin werken van dit gehalte dienen opgetild te worden dan voelt men zich een oogenblik ontheven van de zorg welke een Vlaamsche opera-onderneming baart, om enkel nog te genieten van hetgeen dien zeldzamen avond u voorbehield.

Mevr. Poolman-Meissner is als Wagneriaansche kunstenares een prachtfiguur. Spel en gebaren hebben bij haar alle willekeurigheid afgelegd; hun groei en gang zijn verwerkt in den groei en den gang der muziek, als zijnde hier de kunst waaruit zich het drama naar buiten werkt. Zang en zangkunst verkrijgen hunnerzijds een dramatisch-uitbeeldende waarde, die het planeerende, visionnaire wezen der muziek, verbindt met de concreet menschelijke, levensomvattende beteekenis der kunst in 't algemeen. Uit de voorname harmonische soberheid dezer uitbeelding, spreekt het uitdiepend vermogen van deze kunstenares, die ons een Bruunhilde gaf, zooals we nooit te aanschouwen kregen.

Over het orkest straalde in ruime mate de glans van den avond uit. Schrey hield zijn flinke schaar op waarlijk meesterlijke wijze in handen en haalde er een maximum van leven en expressie uit. (Voor Schrey wordt als aangeboden eereavond 't muziekschandaaltje van "Driemeisjeshuis" aangekondigd. Blijkbaar een vergissing. Of schuilt daar 'n ironische bedoeling onder. Alle artisten toonden zich voor het overige op hun best; toch verdient de Sieglinde van Mevr.Rigthart ditmaal geheel bevrijd van bijkomende emotie, het uitzonderlijk geloofd te worden. Het behoorde tot het mooiste wat deze zoo te waardeeren kunstenares dit jaar presteerde.

Waarom in de slotscène niet verholpen werd aan dat mechanisch aan en uitflikkeren der gekleurde gloeilampjes (men denkt onwillekeurig aan een electrisch reclamebord) mag wel een raadsel lijken. Dat zulks eenmaal voorkomt, is reeds eens te veel; gebrek aan kritische zin kan alleen de herhaling ervan uitleggen.

De heer Burgemeester, schepenen Junes, Lebon en Melis, alsmede de oud- en nieuw-bestuurder van de Vlaamsche Opera woonden deze heuglijke vertooning bij die als de beste aan te teekenen valt van heel het seizoen. Vandaag komt Wagner nog eens aan de beurt met "De Vliegende Hollander" voor de feestvoorstelling van de sympathieken baryton, den heer Van Aert.

Geen twijfel of de zaal zal opnieuw te klein blijken.