't Was voldoende dat Urlus aangekondigd was om de zaal voor deze Lohengrin-vertooning te doel volloopen. Lohengrin is nochtans niet één van Wagner's werken, waarmede de Vlaamsche Opera goed vertrouwd is geraakt. Voor het specifieke operakarakter van dit drama schijnt men daar nog steeds het juiste oog te missen. Het decoratieve dat met dit karakter gepaard moet gaan, is van zwak gehalte; de schermen zijn zwaar en somber, de costumeering van de figuratieve elementen niet van aard om een harmonieus kleuren-ensemble te vormen, waarbij nog het gemis aan uiterlijk stijlgevoel in houding en gebaren van het meerendeel der artisten te voegen is. Zonder dit decorum blijft nog weinig over van het drama - het laatste operadrama dat Wagner geschreven heeft en het werk bijgevolg in dien geest dient opgevoerd te worden.

Een waarlijk geslaagde prestatie is die van mevrouw Faniëla, die weet water uit de rol van Ortrude te halen en er in te leggen is. De heer Van Aert zingt vrij goed; dat de rol minder past voor het karakter van zijn stem valt nochtans niet te verbloemen. Bij mejufer Nees kan men spreken van rasse vordering; haar middelen zijn echter nog te zwak en nog te onervaren, haar spel om haar kracht te meten aan een zoo omvattende rol als die van Elsa van Brabant.

Urlus moge zijnerzijds de jeugdgestalte van een Lohegrin ontbreken, maar wat hij als dusdanig mist wordt duizendvoud vergoed door de jeugd, die trots stijging van jaren en uitzetting van gestalte weer te vinden is volrijpte kunst. Toch zou het genot van zijn optreden dien avond niet ongestoord voorbijgaan. Weinig of niets was in de twee eerste bedrijven te merken geweest van de heeschheid, waarvoor Urlus in het derde bedrijf de toegevendheid van het publiek deed inroepen. Prachtig was het klankgehalte van zijn stem bij de "paracent aan den zwaan"; 't klonk alsof we den held van verren afstand naar ons zagen toetreden, komend uit het ideale land, waar 's dichters verbeelding hem zoeken ging. Voorname soberheid was het kenteeken van houding en gebaar en fijne schakeering lag besloten in 't geraamte van woorden en klanken. Zijn zangkunst zou hem trouwens niet verlaten in het laatste bedrijf, belemmerd was hier evenwel zijn spel op een wijze, die meer dan eens storend werkte. Ware zulks niet geweest, zo had het publiek waarschijnlijk geen heeschheid kunnen vinden, bij een zanger die zich zoo geheel te beheerschen scheen. Nu hoeft het zich kunnen vergewissen dat Urlus zelfs met een krank orgaan nog steeds de buitengewone zanger blijft, waarvoor de meeste zangers met gezond orgaan diep den hoed mogen afnemen.