Een onevenwichtige vertolking van een onevenwichtig werk. Aldus onze indruk over de herneming van dit zangspel dat Zaterdag l.l. voor een mooie gevulde zaal een bedenkelijk - want razend - applaus mocht oogsten.

Daar is allereerst het libretto. Met veel minder gegevens dan deze waarover de librettist beschikte, zou een theaterman een meesterwerk kunnen maken. Hij zou zijn inhoud hebben doen "leven". Nu wordt alles ons voorgesteld - en opgedrongen wat erger is - als iets wat we zoo maar te aanvaarden hebben; het dramatisch conflict heeft plaats in de ziel der hoofdpersonnage's - wat voor een libretto reeds heel wat is - maar wij kunnen het niet aanvoelen, omdat de uitwerking van dien librettist al te schematiek bleef. "Kijk zoo gaat dat nu" zegt deze "beminnelijke" man met een "gemoedelijke" glimlach, als het doek over het laatste bedrijf is gevallen.

"Frage nicht warum!"

Eigenlijk kunnen wij het niet betreuren, dat geen meer aanvoelbare - want van leven doortrilde - uitwerking van het onderwerp werd gegeven. Het zou dan gerust naast het meest bedenkelijke van wat een Schultzler b.v. ons heeft nagelaten, zijn plaats verdiend hebben. Heel het conflict immers draait rond "de maagdelijke perversiteit" - we leven nu eenmaal in een eeuw van Freudisme - van een zondekind Mariella die de reine liefde van den smid Geunaro verstoot om Rafaëllo, een pracht van een kerel te volgen, die om hare ongezonde zucht naar emotie's te voldoen haar beloofd heeft, de juweelen der Madonna te halen om er haar mee te smukken.

Maliella had dus zoo wat een Napolitaansche Salomé kunnen worden, en aan die van Oscar Wilde hebben we al meer dan genoeg.

Ook de muziek is al te oppervlakkig om werkelijk bedwelmend en te goedkoop om echt pervers te zijn. Wat we al evenmin kunnen betreuren. Nochtans, waar zij sommige dramatische effekten te bereiken, durft het zelfs aan tegen het thema in te gaan en levert dan zeer te waardeeren brokken "tooneelmuziek"; maar buiten deze al te zeldzame passage's is het operettenkost.

Ook de vertolking had haar deel in deze onevenwichtigheid. Mevr. F. Hougaerts als Maliella en G. Harmsen als Rafaëlle stonden stukken hooger boven al hetgene de anderen ons te zien en te hooren gaven. De Mariella van Mevr. Hougaerts trilde van leven, haar intelligent spel en haar zuiver-schitterend stem maakten van deze uitbeelding een hoogte punt in hare loopbaan.

Naast haar mocht de Heer Harmsen ons zeer bevallen om zijn warm geluid en klare dictie. Spijtig maar dat hij door zijn spel een humoristische noot in de vertooning bracht wat ook kan gezegd worden van den heer Sterkens, die zijn inspiratie voor de rol van den smid scheen gezocht te hebben, op een prentkaartje zooals men er op den feestdag van St-Elooi nog wel meer in de uitstalramen ziet. Ook kon hij dat weeërige in stem, stem waarvan wij trouwens stilaan genoeg beginnen en te krijgen, nergens slechter te pas brengen dan in deze rol. Heel zijn uitbeelding miste de noodige mannelijkheid.

De overige bezetting bedierf niets, en de regie bleef de traditie van onzen Koninklijken Vlaamsche Opera getrouw, t.t.z. zij was oer-komisch. De heer Bosmans brengen we graag een eeresaluut om de ongewone kranigheid waarme hij het orkest leidde.