Ook "Één, twee, drie" hervond zijn vroegeren bijval. In dit stuk bereikt de maestria van Molnar hoogtepunten. Onze lezers kennen het gegeven. De bankier Norissen had geestelijk toezicht over Lydia, de dochter van een Amerikaanschen confiater. Juist als hij met verlof wil, meldt deze schatrijke maar spijts het Amerikaansche puritanisme vrij geemancipeerde Lydia, dat zij stiekem met een taximenner is gehuwd, en dat hun echt weldra zal gezegend worden. Na een moment verbijstering schakelt de bankier, wiens koffers reeds klaar staan voor den vacantie-uittocht, zijn hersenen weer in, en op drie tellen wil hij van dezen chauffeur een tiptop gentleman en een bedrijfsleider maken. Het lijkt wel een onmogelijke opgave, maar toch, binnen het uur dat den bankier voor deze taak blijft uitgemeten, is de taak ook volbracht: Antoon Voet, de doodgewone taximenner is geworden Graaf Dubois Schottenburg. Bij deze metamorfose gelukt het Molnar met zijn tooverroede het ongeloofelijke voor te stellen als de logica zelf. De toeschouwer is verbluft en gecharmeerd.

Jan Cammans, waarbij de met zooveel tamtam ingehaalde Max Pallenberg amper een schaduw is, wist als diktievirtuoos de faam hoog te houden die hij met dit stuk had verworven. Het jachtige tempo van het zakenleven heeft hij schitterend intens weergegeven. In het amoreuze intermezzo was hij onweerstaanbaar geestig als hij verneemt dat Begonia hem werd weggekaapt.

Naast de hoogspanningsfiguur van Norisson moest R. Angenot zich als Antoon lijdzaam bewegen. De overgang van zijn aanvankelijke slungeligheid naar den bewusten zakendrijver was goed gelukt. Zijn vergissing tusschen Einstein en Voronoff deed de zaal gieren.

Deze Lydia was andermaal een glansrol voor J. van Santvoort. Haar zakelijke en ingenue up to the point verklaring omtrent haar moederschap werd zooals vereisent in flappertoon gehouden. Dialoog met Norisson in het diminuendo betreffend het beroep van haar aanstaande was hoogst vermakelijk. Heel het stuk door heeft zij zich vertoond als een vroegrijpe bakvisch met onbeschaamde flegma. Dat was onberispelijke typeeringskunst.

Louis Belloy bracht een oubolligen secretaris.

Dames de Gruyter, Gevers, Koch, Nyssena vormden een prettig stel dactylos, en in een leelijkheidsprijskamp zou H. de Vreker stellig cum laude geprimeerd worden. De episodische verschijningen van J. Verlinden, Antoon Janssens, Willem Benoy, Jozef Gevers, R. Van de Putte en Willem Cauwenberg waren naar behooren verzorgd. Ook de andere heeren L. Bertrijn, Free Waeles, Ed. Deleu, Ch. Janssens, Lode Janssen en Willem Condès volbrachten de hun toegewezen taak naar behooren.

De spelleiding van Ch. Gilhuys had voor diabolisch animo gezorgd. En ook de toneelschikking was ditmaal met uiterste zorg opgevat en doorgevoerd.

Victor J. Brunclair.