Als huldeblijk aan Lod. Scheltjens werd deze eenakter opgevoerd. Werk voor landelijke toneelgezelschappen of Zondagscholen, nauwelijks voor den eersten schouwburg van het land.

Het stuk van Jerome is zoeterig sentimenteel van aanvang tot eind, is verder het geijkte type van het Engelsen society-spel, d.w.z. is af en toe lief geestig, maar in hoofdzaak oninteressant in de gesprekken. Jerome heeft hierbij geofferd aan de traditionneele wijze, om de society-middens op haren en snaren te zetten, in dit plechtig gezelschap introduceert hij een music-hall-artiste. De daaruit voortvloeiende konflikten en het gemakkelijk geharrewar, liggen voor de hand. Maar hoeveel geestiger werd hetzelfde gegeven niet voorontwikkeld door Shaw in zijn «Pygmalion»? Er werd gespeeld in bonbonstijl. Jerome had natuurlijk gezorgd voor een duo oude tantes, die door de dames Loosveldt en De Gruyter net werden voorgebracht als waren ze uit «De Dames met de groene Hoeden» weggewandeld.

Met het gekozen thema der bediendenheerschappij had de schrijver een massa stof voor nogal gemakkelijke en niet altijd scherpe persiflage. De heer Van Thillo verdedigde met gezag: zijn plechtstatige komische Bennett-figuur. Even indringerig-protocolair was Mevr. H. De Vreker. We kregen een dansnummer, dat prettig insloeg. Zoo mannelijke als vrouwelijke spelers verdienen allen lof. Aan de spits vermelden wij de Fanny van J. Van Santvoort, die volgehouden vinnig heeft geacteerd. Als «lord» was E. Deleu wel een tikje te fatterig. De regie van den heer Benoy was feilloos. Zijn ....rieur getuigde van fijnen smaak. Er werd weer beschaafd Nederlandsch gesproken onder leiding van den bestuurder, die hierdoor dus het bewjis heeft geleverd, dat de pogingen tot aanranding op de Nederlandsche taal niet door hem werd aangemoedigd, en enkel maar het werk is gebleven van een spelleider, die, daartoe aangezet door stuivers-skribenten, op eigen houtje is gaan handelen. Er was verdiende bijval voor het aangename speeltempo.

Victor J. Brunclair