Onze Schouwburg heeft Zaterdagavond ceremoniaal zijn poorten ontsloten in een feestelijke stemming: de nationale vlag wapperde op 't balkon en de benedenhalle was kleurig en fleurig versierd met een weelde van bloemen allerhande, blijken van welkom voor de door 't publiek meest geliefde artisten.

Ook in de zaal werd men aangenaam verrast door een algemeen opfrisschen, vooral ten goede gekomen aan de orkestzetels die thans pralen in een lichtgroene fluweelen pakje.

Het flauw-op-zijn-beenen-staand libretto van Wester Held, bovendien nog bewerkt door een anderen tandem (Quidenfeldt en Brugsman) en eindelijk met een Vlaamsche bewerking van H. Caspeele vereerd, is echter goed opgemonterd door een, hoewel thans ietwat ouderwetsch aandoende, toch levende, soms geestige en vooral melodieuse muziek van Carl Zeller, gesynthetiseerd in een potpourri-achtige ouverture waarin opbeurende marschen, draaiende walsen en harmonieuse aria's zich in een vinnig tempo opvolgen.

De flinke dirigent E. Verwilst, een specialist in het operettegenre, heeft met zijn goed gedrild orkest, die ouverture en overigens heel de partituur in felle kleuren gestoken, waarom hij door de eivolle zaal met welverdiend applaus is beloond geworden.

Bij het speelpersoneel zijn vier nieuwe krachten opgenomen. Een definitief oordeel vellen na deze eerste kennismaking lijkt ons eenigszins overmoedig en gevaarlijk, vooral voor wat den nieuwen spelleider J. Van Pelt aangaat.

En wat thans de nieuwelingen aangaat: J. Massinck (Schnurspel) lijkt ons een gewetensvol acteur die aan zijn spel een voornaam cachet weet te geven, niet het minst door een onberispelijke dictie. N. Soester, die verleden jaar alhier debuteerde in een jonge rol, scheen zich in den oude burgemeester Schneck niet op zijn gemak te voelen. De Christ'l van Mia Dumoulin was een lieve verschijning, doch vocaal wat zwak en van een niet sterk genoeg uitgesproken persoonlijkheid. Dezelfde bemerkingen gelden voor haar partner E. Lund, de vogelhandelaar wiens licht omfloersd doch door den band niet onaangenaam klinkend orgaan op menig oogenblik met het orkest in een hopelooze worsteling kwam.

Daaromheen de oud-bekenden: J. Vissers, die in Baron Wepps min gaf dan waartoe hij in staat is, doch zich gelukkiglijk correct heeft weten te houden. J. Germain en Hilda 't Seyen, degelijke spelers die jammer genoeg te veel offeren aan't potsierlijke en ongebreideld toegeven aan den wansmaak van een zeker publiek. J. Spealthore, een vendumeester, minstens twee honderd jaar oud, E. Steenbrugge, een voorname keurvorst, en last not least, de ster van het gezelschap, onze zwierig acteerende en keurig zingende diva, H. De Keukeleire die als een verrukkelijke keurvorstin optrad.

De koren hebben goed werk geleverd. De spelensembles waren schilderachtig. De achttiende eeuwsche costumes, weelderig en effectvol. Vooral in het 3de tafereel der groote ontvangstzaal, overgoten met het gulpend anachronistisch licht van electrische luchters. Vergeten we niet de netjes verzorgde tooneelschikkingen, het klein balletkorps dat onder leiding van Mej. Coemans, aardige rhytmische dansen uitvoerde.