Driemeisjeshuis is een van die operetten wier succes in de Vlaamsche middens nog veel jaren verzekerd is. Dit is wellicht te wijten eenerzijds aan de romantische atmosfeer waarin geheel het stuk baadt, (en het goede "moderne" publiek is nog altijd tuk op romantisme, wat men ook poge om dit "primair" gevoel te niet te doen), anderzijds aan de sterke, onweerstaanbare betoovering die nog altijd uitstraalt van den zeer mooien muzikalen tekst.

Men weet immers dat o.z.t.z. gansch de partituur een behendige aaneenschakeling is van het beste dat Schubert heeft gecomponeerd op het stuk van orkestale muziek en vooral van het lied. Het moet worden erkend dat de Weener componist Henri Berte hierbij tactvol en behendig is te werk gegaan. Zoo hoort men, nu in't orkest, dan in den mond der zangers, brokstukken uit "Rosamunde", uit de "Onvoltooide symphonie", uit de "Militaire marsch in ut", doch vooral de wonderschoone liederen, waarin de meester van het genre zo 'n grondeloos diepe, soms tragische ontroering heeft uitgesproken: Ave Maria, Ständchen, Ihr Bild, enz.

De librettisten zijn tevens in de milieuschildering best geslaagd: ze geeft ons een aantrekkelijk beeld van het schilderachtig Weener burgerleven ten tijde van de opkomst der romantiek.

Dergelijk operette is een aangename afleiding tusschen het meestal minderwaardige dat den tooneelliefhebber willens nillens wordt voorgeschoteld en het is zeker een goed punt voor het Bestuur hieraan te hebben gedacht. Voor de krachten waarover het gezelschap beschikt is het echter een zware opgaaf: het heeft hier immers, fijne, nuanceervolle muziek te verwerken, die heel wat tact, fijngevoeligheid en poëtische stemming van wege de zangers opeischen, allemaal kwaliteiten die in het loopend repertorium slecht sporadisch te pas komen en waartegenover ons operettegezelschap eenigszins vreemd staat.

Er werd door allen van zeer goeden wil blijk gegeven, die echter niet voldoende was om een dergelijk stuk op het gewenscht artistiek peil te brengen: wat er te kort schoot is de gevoelsdiepte, de warmte, de sterke inleving, levensdraagster van elk romantisch kunstwerk. E. Lund, als Schubert, was de best geslaagde figuur, hoewel de acteur als kunstliedzanger tegen zijn taak niet opgewassen was; deze tekortkoming kwam nog het sterkst naar voren bij Mia Dumoulin, zeker heel elegant als Hannerl, doch vokaal ook zeer onvoldoende (deze zangeres schijnt niet ademkrachtig genoeg om een rol naar omhoog te heffen, de muzikale lijn vertoont plotselinge inzinkingen door onrationele ademverdeelingen en de voordracht heeft daardoor iets gebrokens).

J. Germain acteerde zooals gewoonlijk, los en ongedwongen; in den zang, intensiteit genoeg, doch verwrongen timbre; Rosa Hermans was in de tweede planrol van Haldeel een verrassing: het is thans bewezen dat ze uit haar mooi, zoet timbre in den gezongen tekst behendig weet partij te trekken. Verder willen we nog onder de dichte bezetting J. Massink en N. Soester vermelden die wederzijds als Van Schwind en Kupelwieser verzorgd werk leverden, vooral de laatstgenoemde die hier eens te meer heeft bewezen voor jonge rollen zeer bruikbaar te zijn om zijn altijd originale opvatting ervan.

De regie had voor een stemmige ensceneering gezorgd en een goed gedoseerde belichting, vooral bij den avond einde eerste bedrijf. De bekoorlijke epoquecostumes, frisch en netjes verzorgd, sloten goed aan bij het charme van de muziek.... En om nog een laatste woord over de muzikale uitvoering te reppen, willen we 't gebruiken om een compliment te sturen naar den klavierspeler die de begeleiding van Ave Maria "Standeken" en "Ihr bild" bijna vlekkeloos wist te verklanken.

't Orkest kon beter; overigens was er menige plaats geen verstandhouding met de zangers, euvel dat misschien wel grootendeels aan deze laatsten was te wijten.