Advanced Search for "Jean Cocteau"

1929-01-11 Het Vlaamse Volkstooneel (Pieter Buckinx)

. . . te Brussel, richtte het Vlaamse volkstoneel een galavoorstelling in, met twee moderne stukjes waarover in het buitenland hevig werd getwist. «ORPHEUS» van Jean Cocteau , de ongeveer twee jaar geleden geschreven tragedie, van deze dichter, tekenaar, dramaturg, danser, akrobaat -- toen hij zich tot het katholieke geloof bekeerde, . . .

. . . "ORPHEUS" VAN Cocteau ."DE GESCHIEDENIS VAN DEN SOLDAAT" VAN Strawinsky In "Orpheus" kregen we de speelsche fantazie van Jean Cocteau , die de legende . . .
. . . "ORPHEUS" VAN Cocteau ."DE GESCHIEDENIS VAN DEN SOLDAAT" VAN Strawinsky In "Orpheus" kregen we de speelsche fantazie van Jean Cocteau , die de legende van Orpheus geestig heeft getransponeerd in het Parijs van heden, waar een modern dichter zijn vrouw, Eurydice, verwaarloost voor een . . .
. . . gij. Amen." Ik zal niet ontkennen dat deze geestes-acrobatie mij ongemeen sympathiek is. In de pauze vertelde mij een ontgoochelde, die niet door Cocteau 's pijltjes scheen geraakt, dat hij het mis vond dat een "volkstooneel" zich bezondigde aan zulke raffinementen, die fataal aan het volk moesten vreemd blijven. . . .
. . . zooals we nog maar zelden mochten vaststellen. Laat ik nog even stilstaan bij één enkel tooneel : de dood van Eurydice (Yonnie Selma). Cocteau stelt den dood voor door een slanke dame in avond-toilet. Zij wordt bijgestaan door twee in witten kiel gekleede chirurgen. De levensdraad van Eurydice . . .
. . . eigenaardig gevoel. De lach bleef spelen op ons gelaat en toch kwam er een innige wijding over ons... Beter dan het stuk van Cocteau paste Strawinsky 's "Geschiedenis van den Soldaat" in het repertoire van het Volkstooneel . Want hoe modern en extravagant dit werk ook moge . . .

. . . één heeft er stellig onverschillig gezeten, en, aan het einde, mochten spelers, voorlezer, danseres, en muzikanten, een ovatie in ontvangst nemen. "Orpheus" van Cocteau sloeg minder in. Althans, scheen voor velen een zeer doezelig iets te zijn. Of het fataal loomheid wekkend nachtuur hieraan ook schuld had? Moest . . .
. . . fataal loomheid wekkend nachtuur hieraan ook schuld had? Moest ik even aan gemakkelijke woordenspelling doen, dan zou ik zeggen dat dit stuk van Cocteau mij altemets den indruk gaf van een... cocktail. Daar is van alles in: driedubbele extracten van symbolischen absint, van geestelijken cognac, van ironischen whisky, . . .
. . . enkele droppen religieuze siroop... Hier krijgen wij al de weerschijnen en flikkeringen van een ultrasubtiel prisma en dit prisma is de geest van Cocteau zelf, die zich in dit vreemd stuk al even ego-centrisch opsluit als onze vroegere precieuze sonnetten-ciseleurs in hun ivoren toren. Kunst: brood voor de . . .

. . . spektakel. «Méfiez-vous» luidt het. En waar de « Groupe libre » in zijn programma-verklaring zich beroept op : Appolinaire , Jarry , Cocteau , Tzara , Ribbemont-Dessaignies , Aragon , Teirlinck , Achard , Périer , Soumagne , De . . .
. . . E. L. T. Mesens , Paul van Ostaeyen , André Souris ) eischen die namen zelf op, en laten alleen Cocteau en Michel de Ghelderode aan de « Groupe libre » over. Natuurlijk bracht dit rondgedeelde briefje, benevens hilariteit, een nerveuse atmosfeer in de . . .
. . . de verzen, noch bij den dans. Zij schijnt één met de groote poes. Doek. En nu de herrie ! Het bekende stuk van Cocteau : «LES MARIES DE LA TOUR EIFFEL» werd hier niet «gespeeld» maar wel «gezegd». Geen décors. Aan beide zijden van het tooneel zit een . . .
. . . stukje zooals wij doen in een circus, kijkende naar de grillige arabesken van een lief koorddanseresje. Hier is het koorddanseresje de fantasie van Cocteau , die geen grenzen kent en met een lieftallige moedwilligheid alle dingen op hun kop zet. Gij kent die plaisante historie yan het huwelijksgezelschap, dat . . .

1923-06 Nieuwere dramatische kunst (Godfried Heynderickx)

. . . kon heerlijk worden aangevoeld. De Ballets Russes namen de cubistische procédés over. De costumes en teekeningen van Picasso voor «Parade» van Jean Cocteau (muziek van E. Satie ) gemonteerd door Diagileff, zijn misschien de meest gewaagde uiting van expressionisme op het Tooneel. Amerika bleef niet . . .

Corpus Toneelkritiek Interbellum