Een misrekening deed mij het eerste bedrijf missen. Wat overbleef - 't bedrijf van het concert en dat van de ontnuchtering - bracht mij niettemin in kennis met de kern van het werk, zoodat ik er gerust een verslag aan wagen durf.

Om lustig te heeten, zooals de affiche het opgeeft, is deze muzikale parodie wel wat al te bescheiden. De magere intrigue verloopt uiters normaal, geheel binnen de perken van een bezadigd verbeeldingsvermogen. Het lustige element zit hem in de muziek, die geheel alleen voor de kosten moet instaan; het overige is enkel het voorwendsel, dat niet kan gemist worden en je op den koop toe present krijgt. (Dit is misschien de reden, waarom de naam van den librettist zorgvuldig verzwegen wordt op het wel wat al te schamel-officieel-programma!)

Paul Scheinplug, leerling van het Conservatorium te Dresden, is ontegenzeggelijk een degelijk componist, die als vijftigjarige de Duitsche school eer aandoet, maar er evenmin als de meeste zijner landgenooten in slaagt zich aan den druk te onttrekken, die op het moderne Duitschland weegt. Duitschland is het land der heele groote meesters. Geen volk dat sterker staat door zijn muzikaal verleden, maar ook geen volk dat meer de slaaf is zijner technische ontbolstering. Hun degelijkheid dient hun tot last, stremt hun beweeglijkheid en belemmert hun vlucht. Aan den grond zijn zij gebonden door hun zwaarte, waarvan zich slechts enkelen door de kracht eener onweerstaanbare persoonlijkheid loswerken en een hoogte bereiken, die elders niet geëvenaard wordt.

"Het Hofconcert" is in dien zin een werk dat het peil aangeeft, waaraan men zich verwachten mag. De weerslag eener zich imponeerende persoonlijkheid wordt niet gevoeld. Moderne degelijkheid die meer produceerende dan scheppende beteekenis heeft.

Aan de vertooning ontbrak het luchtig karakter, wat er het zijne toe bijbracht om den algemeenen indruk nog te verzwaren. Piekfijn was Mej. Fuldauer, die door zang en spel geheel in den geest van het werk bleef en zich leiden liet door bewuste kennis en smaak. Bewonderd werd de prachtige kleedij, waarin zij als gefingeerde zuster van den gevierden zanger aan het hof verschijnt. Haar wettig gemaal heeft er wel de stem naar om alle trefbare harten te spelen, maar gaat er in den persoon van den heer Drost toch al te bedeesd op los. Als solozanger schitterde de artist in het hoofdmoment van het werk waarbij het concert ten hove der hertogin zijn beslag krijgt.

Mejuffer Mertens voelde zich goed thuis in de statige rol der muzikaal dweepende hertogin, ofschoon die statigheid wel eens oversloeg naar een stijfheid, die niets gemeen heeft met plankvastheid. De stem klinkt ongedwongen in de hoogte; jammer dat het lage register zoo zwak is. De heer Van Aert typeerde zijn hofmaarschalk uitnemend; voortreffelijk bezet ook waren de kleine rollen. In feite veel goeds, maar het geheel vloeide in een tempo, waarvan voorzichtigheid de metronoom moest aangeven.

Dat was eveneens het geval met het orkest, dat geleid werd door den heer Bosmans; het deed zich gelden door een zorgvuldige nuanceering, maar bleef nog te zeer gebonden door de maat om de gewenschte muzikale lenigheid te verwezenlijken.

Mooi werk werd geleverd door den heer Engelen in de sceneerig van het hofconcert.

Een juistere toon wordt misschien getroffen op de volgende vertooningen van dit werk, dat genoeg succes bekwam om eenige malen opgevoerd worden.

L.O.