Weer een greep uit de nalatenschap der Royal! "La Fille de Mme Angot" was daar zelfs in de onderste lade versukkeld, en wanneer het daar nog eens uit te voorschijn gehaald werd, maakte het werk geen opgeld meer. Met de operette kon het daar de bestuurder niet halen, en 'k geloof dat de h. Corijn in den grond voor dit genre bijster weinig over had. Met het bestuur der Vlaamsche Opera is daar geen vrees voor te hebben; de h. Bosmans heeft een zwak voor de operette, en de zorg waarmede hij deze omringt, getuigt hoeveel hij er voor over heeft.

Hoe in-Fransch deze schlager van Lecocq ook moge wezen, zoo moet toch erkend dat de stempel, dien onze Vlaamsche menschen er op leggen, veel meer overeenkomt met den operettengeest van dit werkje, dan zulks in de laatste jaren op de Royal het geval was. Daar voelde men maar al te zeer, dat men er teerde op een traditie, waarvan geen gezag meer uitging.

Door die traditie ziet de Vlaamsche Opera zich niet gebonden; ze profiteert van de ruimte die de evolueerende theateropvatting geschapen heeft en verjongt derwijze wat tal van deceniums achter den rug ligt. 't Pleit intusschen voor de leefbaarheid dier lichte muziek (ze dateert uit de allereerste jaren na den Fransch-Duitschen krijg) dat ze nog afgestemd kan worden op wat de menschen behagen mag; het groote succes, dat er met ingeoogst werd, toont aan dat het operettenpubliek zijnerzijds voor nog iets anders vatbaar is dan voor het maakwerk, dat hun als gerecht van den laatsten schotel opgedischt wordt.

Bij de partituur van Lecocq blijft men niet lang stilstaan. De muziek is vlot geschreven, licht uit de mouw geschud, en in dien zin volkomenen beantwoordend aan wat het amusement van den dag toekomt. Couplettendeuntjes, springdansjes, met hier en daar een vluchtige opflakkering van het theatraal-muzikaal belang, - Fransch door de keuze van het onderwerp en Fransch ook door den geest, den cancangeest, den dollen geest van vervlogen jaren, die er over gespreid ligt.

't Is die geest, welke trots de toegepaste verjongingskuur tot uiting kwam. Mevr. Belloy was de gevierde Parisienne, de Madame sans géne in wording, de populaire Mamm'sel, rond wier bruiloftsavontuur het heele stuk draait. Zooals steeds wist zij ook thans aan haar personage dien schijn van natuurlijkheid te geven, waardoor men onmiddellijk ingenomen wordt en waarbij ten slotte het personnage van Mevr. Belloy zelf door opgeslorpt wordt. Het koddige maakt daar deel van uit, en wordt door haar niet opgedronken, zooals in het operettengedoe maar al te vaak het geval is, maar van zoo dichtbij als mogelijk medegeleefd. 't Is in dit opzicht dat haar spel en zang elkaar volledigen in het uitmuntend geheel van een degelijk afgewogen prestatie.

Veel goeds is ook te zeggen van de andere vertolkers. Wat hier en daar nog haperde, schiet bij een volgende vertooning zonder wrong in den haak. Mevr. De Borger was op en top de volksvrouw, zooals we die in het milieu van het Parijs dier tijden kunnen indenken, met den dreun van den Franschen cancan in 't bloed. Mevr. Christiane heeft er een waardigheid op na te houden, en doet zulks op een wijze, die volkomen strookt met hetgeen de operette in dit opzicht verlangt. Een toon van de geslapen coquetterie van het Parijzer milieu verspreidde harerzijds Mejuffer Ooms.

De kleine "Gamin de Paris", die in dit stuk zijn rolletje te vervullen heeft, werd met een vaardigheid à tout rompre weergegeven door een kleinen snaak, die reeds heel wat in de pap te brokkelen heeft, en de zaal hartelijk lachen deed.

De h. Vercamer heeft den toon van de operette vast. Wat hij evenwel niet doen mag ('k bewijs hem een dienst door het niet te verzwijgen) is het uitflappen van een dier woordspellingen, die moesten zij werkelijk geschreven staan (wat hier wel niet het geval zal zijn) ongenadig dienden geweerd te worden. Zulke improvisatorische inblazingen doen om het plotse ervan lachen, maar brengen een luchtje mede dat liefst vermeden wordt.

De h. Sterkens, die den vorigen avond in "Rigoletto" zijn rol niet voortzingen kon, was zooveel als hersteld en bleef in niets te kort aan wat zijn sympathieke rol van volksdichter meebracht. De rol van den ouden Larivaudière, den Beckmesser uit het stuk, werd typisch gekarakteriseerd door den h. Wouters, die met den h. Vercamer als partner een geslaagde scène wist te maken van het duo in het laatste bedrijf.

Kostelijk door spel en verschijning was de h. Loyens, die zich ontpopt als een acteur van belang. Onde de kleine rollen is veel lof te spreken over de uit beeldinging van den h. De Decker, die het personnage van Louchard weer te geven had.

Tot het beste van den avond behoorde het ballet geleid door den h. Katchourowsky. Wat daar te zien gegeven werd had de waarde van een creatie, geheel in den geest van het stuk, en zoowel door de rijke costumeering als door de uitgevoerde dansfiguren een tijdvak evokeerend, waar thans nog plezier aan te beleven is.

't Koor zong in het eerste bedrijf nog wat zwaar. 't Lag hem niet aan het tempo, maar aan het geluid. 't Vlugste tempo kan bij zulk een hardzingerij naar omlaag gehaald worden. De h. Veremans dirigeerde het werk met het genoegen, opgewekt door een grappigheid, die wel niet ver te zoeken is, maar toch het vinden waard blijft. En zulks bracht niet weinig bij tot den voortreffelijken indruk, welke van deze eerste vertooning uitging.

Het decorum was ontleend aan de Royal, maar het leven dat er zich in afspeelde, was er in bijgebracht door den regisseur Maes, wiens bezielende hand zich in alle détails herkennen deed.

En daarmede heeft de Vlaamsche Opera op feestelijke wijze de "Dochter van Mme Angot" ingehaald!

L.O.