Het meesterwerk van Rossini werd in den Muntschouwburg hernomen met een gedeeltelijk vernieuwde bezetting, die er een uitstekende vertolking gaf. Geestigheid zit er in overvloed in die beruchte opera-buffa; het gebrek aan harmonische rijkdom wordt vergoed door spontane levendigheid en een frischheid die aan het werk een onverwelkbare jeugd verzekeren. Sommige dingen mogen ons voorkomen als banaal en getuigen van een al te groote overhaasting (schreef Rossini die partituur niet in dertien dagen tijds?) met de daaruit volgende slordigheid; er zijn er andere die verrassen om hun kruimigen humor; in ieder geval is dit lichte genre nog ruim te verkiezen boven de opgeblazen groote opera, met zijn overdreven pathos waaraan Rossini zich later bezondigd heeft en waarvoor hij aansprakelijk moet gesteld worden.

Die geestigheid die door gansch het werk tintelt maakt zelfs het meest armoedige nog verteerbaar.

De ouverture werd met veel zorg en con brio uitgevoerd en bezorgde een ovatie aan den leider, den heer Bastin.

Mevr. Clairbert is perfekt in den persoon van Rosine; zij maakt haar werk van de vokalisen waarmede hare rol doorspekt is, en bereikt daarin een verbazende virtuositeit. Haar stemorgaan is daarbij fluweelig en toch krachtig en ideaal zuiver. De aria van Bellini, die zij in het derde bedrijf zong werd onthaald op een uitbundig sukses. De heer Claudel maakte elegant figuur en zong met lenige lichte stem in de rol van Almaviva; de heer Colonne was een beslist goede Figaro; zijne coepletten in het eerste bedrijf zong hij opperbest; de heer Raidich blijft de gewenschte figuur in de rol van Basile en paart een aardige fantazie met die van den heer Boyer in het potsierlijk personage van Bartholo.

Het sextuor aan het slot van het tweede bedrijf - in zich zelf een bespottelijk arme brok muziek - werd met veel fut uitgevoerd. In zijn geheel is de Barbier een plezierig, eerlijk en gezond spektakel, waar men geen groote emoties van wegdraagt en geen vermoeienis van te vreeze heeft: aanbevolen aan menschen die een avond eens mooi willen hooren zingen zonder zich den geest af te heulen en tevreden zijn met het paar akkoorden die den grond van Rossini's magere harmonie uitmaken.

E.V.D.V.