Het programma vermeldt dat de oorspronkelijke "De Barbier van Sevilla" van Beaumarchais door Pietro Pigmento voor het Vlaamsche Volkstooneel bewerkt werd, en indien wij tevens de voorafgaandelijke berichtgeving mogen geloof schenken, dan is het de algemeene leider Van de Velde die het Vlaamsche zout aan deze bewerking geschonken heeft. Reeds vroeger hebben wij onze meening doen kennen, dat wij niet heel er met soortgelijke bewerkingen zijn opgezet, maar in onderhavig geval kunnen wij ons evenwel heel goed met het nieuwe opzet van Beaumarchais' "De Barbier van Sevilla" vereenigen. Dat komt waarschijnlijk hieruit voort, dat Anton Van de Velde het stuk niet enkel en uitsluitelijk bewerkt heeft als regisseur, maar er tevens een aanzienlijk persoonlijk deel van zijn erkend talent heeft aan toegevoegd. Van de eigenlijke "De Barbier van Sevilla" behoudt het stuk ten slotte slechts den naam, en den algemeenen gang van het gebeuren. Al het overige is gloednieuw als de jongste mode, en daarbij op bijzondere ruime wijze voorzien van werkelijk modernen, en genietbaren humor.

In deze nieuwe bewerking is "De Barbier van Sevilla" vooral een woordenspel geworden, waarbij het woord in eerste instantie het beeld verwekt en het spel der vertolkers slechts het beeld aflijnen moet. Daarbij werd getracht de toeschouwers door een voortdurenden parelenden lach te verfrisschen, waarvoor dan ook dit woord zoo luchtig mogelijk gehouden werd. Wel voelden wij meer dan eens 'n soort bitter bijbedoelen dat uit den drang van aktueëele nooden schijnt te zijn ontstaan, en tevens soms ook een al te nadrukkelijke zorg om het woord - of 'n zet - zoo scherp mogelijk te maken, waardoor in sommige bedrijven, en dan vooral in II en III slechts moeilijk aan een indruk van langdradigheid kan ontkomen worden. Het is evenwel niet uitgesloten dat die indruk meer nog te wijten is aan het onvoldoende tempo, dat jammer genoeg haast alle premières hindert. De aanvang was echter stemmig genoeg, en Emiel Barbaix (Almaviva) en Renaat Grassin (Figaro) slaagden er in onmiddellijk het juiste milieu te verwekken en tevens het tempo een gelijken snellen tred te doen houden met de sprankelende geestigheid. Het is echter meer dan waarschijlijk dat na de eerstvolgende opvoeringen het tempo gelijkmatig zal volgehouden worden, en dan mag het Volkstooneel met deze opvoeringen terecht op eenen nieuwen bijval aanspraak maken.

Want ten slotte was de thans betoonde geestdrift ook wel gerechtvaardigd en behoort de vertolking van dit amusante spel mede tot het beste wat het Volkstooneel tijdens het laatste seizoen gegeven heeft. De algemeene gang van het spel en ieder der individuëele uitbeeldingen waren op het juiste diapason van het werk afgestemd, en werd zoodoende een voortreffelijk ensemble bereikt. De grooten verdiensten van deze opvoering gaan evenwel naar Emiel Barbaix en Renaat Grassin die beiden een juist begrip van de draagkracht der geestigheid schijnen te bezitten, en daarbij de uit te beelden personages op zeer leuke wijze typeerden. Even verdienstvol was daarhaast de vertolking van de mooie Rosine door Maria Melis, terwijl verder vooral Leo Hens als Baziel opgemerkt werd. Maar ook Alice Christiaens, Rik Haesen en Waard Hens waren uitstekend.

Anton Van de Velde hield de regie van deze opvoering en eens te meer konden wij daarbij bewonderen hoe bezonken zijn werk is. Hij betracht inderdaad niet de minste excentriciteit, om ze als zoodanig te verwekken. De costumes b.v. naar zijn ontwerp vervaardigd, waren vooral geestig en de kleurigheid ervan bleken zooveel bewijzen te meer van een juist besef van maat. Het dekor was eenvoudig en bedoelde blijkbaar niet een of andere speciale indruk te verwekken. Naar gevestigde traditie was er een voorplan, en achterop een bescheiden verhoog over de geheele breedte. De ruimte was afgespannen met stemmig-kleurige gordijnen, en op het rechterplan een getralied scherm: met deur en venster.

Karel Albert had voor dit werk begeleidende muziek geschreven, even luchtig en plezierig als het stuk zelf, en daarbuiten werden door enkele vertolkers nog liedjes gezongen, die men "arriëtti" noemt, en die eveneens van denzelfden componist waren. Zij gaven bijna een bewijs van de noodzakelijkheid van tooneelmuziek, en voor dit werk althans zijn wij van oordeel dat zonder haar een sterke factor voor het succes zou verloren gegaan zijn.

Na de triomfantelijke opvoeringen van "Boefje" schijnt Antwerpen opnieuw den weg naar de voorstellingen van het Volkstooneel in massa te bewandelen, want ook voor deze première was er een kroppensvolle zaal, die zich zeer geestdriftig betoonde, en vermoedelijk ook nog tot eene nieuwe opvoering van "De Barbier van Sevilla" zal dwingen.

J.V.G.

Vanwege het Secretariaat van het Vlaamsche Volkstooneel wordt ons bericht dat reeds op 4 November a.s. een wederopvoering van "De Barbier van Sevilla" te Antwerpen wordt gegeven.