NABESCHOUWINGEN OVER HET VERLOOPEN SEIZOEN

Waar de onaanzienlijkste bioscoop zijn faam hooghoudt door stelselmatige reclame, zien wij dat de K.N.S. zich in dit opzicht onbetuigd laat. In een vorig artikel hebben wij aangetoond, welke rol een gewiktst publiciteitschef zou kunnen spelen, met het oog op de reorganisatie van het schouwburgprogramma en de advertenties.

Nu kunnen wij even nagaan hoe hij de K.N.S. door reclame naar buiten zou kunnen propageeren.

1. -- Sandwichmen met strooibiljetten. -- Deze zendelingen van de kunst hebben een waar apostolaat te verrichten. Zij kiezen stand in de groote verkeersaders die naar de bioscopen leiden, natuurlijk bij avond, als de kinogangers in massa komen opzetten, en liefst in de buurt van de filmzalen.

Het strooibiljet mag noch stijlloos, noch kleurloos worden opgevat. Gevatte lokwoorden zouden erop gepaard gaan met karikaturen, die door plaatselijke teekenaars ongetwijfeld volgraag, en met het oog op het te bereiken doel, stellig aan gunstvoorwaarden zullen worden geleverd. En waarom bevecht de schouwburgdirectie haar vijand, den film, niet in zijn eigen veste ? Het feit dat een koffiebranderij of een instelling voor kilowasch de filmreclame benuttigt, mag den heer Benoy van deze doeltreffende propaganda niet afkeerig maken. Teekenfilmen zijn in dit opzicht resultaat-zeker,

2. -- Mededeelingen aan de kranten. -- Zooals die nu worden opgesteld, is hun invloed, bij het publiek nul. Wij vragen geen akademische vertoogen, maar, zooals het Consortium der Artisten van zijn mededeelingen lokvogels maakte, kan voor W. Benoy een kostbare aanduiding zijn.

3. -- Inkrimping van het gunstkaartenstelsel. -- Gunstkaarten werken onvoordeelig op het entreegeld. De man, die weet dat anderen, dank zij het gunstkaartenstelsel, bij den inkom bevoordeeligd worden, telt ongraag het volle entreegeld af en wacht liever tot ook hij een gunstkaart kan te pakken krijgen.

4. -- Afschaffing van de persdiplomas. -- Als de pers zich wil interesseeren voor de kultureele zending van den schouwburg, zal zij zich ongetwijfeld 4 door het gevraagde inkomgeld niet laten weerhouden. Wat « Pan » betreft, wil dit blad voor den schouwburg geen schadepost worden en als de afschaffing van toegangsdiplomas een algemeene maatregel wordt, zullen wij er ons geestdriftig bij aansluiten.

Een klein rekensommetje :

Gemeten van een diploma naar ons weten deze bladen : « Het Laatste Nieuws », « De Schelde », « Morgenpost », « De Nieuwe Gazet », « De Gazet van Antwerpen », « De Volksgazet », « Le Matin », « Neptune », « Pan », « Het Antwerpsch Tooneel », « Het Tooneel ».

Dus 10 bladen of 20 plaatsbewijzen per vertooning. Vertooningen : 6 per weekX32=192 vertooningen per jaar. De pers beschikt dus per jaar over 192X20=3840 plaatsbewijzen aan een middenprijs van 15fr.=57.600 fr.

Nu hebben wij de weekbladen niet eens meegerekend die beschikken over diplomas voor één of twee speeldagen. Men kan wel argumenteeren, dat enkel in geval de schouwburg bestendig met een vol huis speelt, deze ruim fr. 57.000 -- een schadepost beteekenen, en dat onze redeneering dus mankt, vermits de heer Benoy veelal blij mag zijn zijn theater met vrijbiljetten te vullen. En de bladen geven toch hun kritiek, niet waar?

Maar een goed ekonoom redeneert als volgt : iedere vrijkaart is verlies, vermits zij een mogelijke bezette plaats vervangt.

En een degelijk beheerder zou onmiddellijk tot de afschaffing van een post overgaan, dii ook maar de kleinste mogelijkheid openlaat om eventueel nadeelig uit te vallen. Heer Benoy, persdiplomas afschaffen, a. u. b.

Als de bladen in kwestie werkelijk begaan zijn met de toekomst en de degelijkheid van het Nederlandsch tooneel, zullen zij onvoorwaardelijk dezen maatregel goedkeuren. En hun kritiek zal niet van het alsdan niet verleenen van een toegangsdiploma afhankelijk worden gesteld.

« Pan » beschikt eveneens over een toegangsdiploma. Welnu, als de heer Benoy zulke diploma's voor de algemeenheid afschaft, zullen wij evenals voorheen, met graagte en onbevangen ons oordeel over het werk van den heer Benoy neerschrijven, ook al loopt onze weg langs de kassa.

Vindt de heer W. Benoy dezen maatregel te drastisch, en vreest hij dat de pers hem in zulke omstandigheden haar steun ontzeggen zal, dan kan hij toch, volkomen daartoe gerechtigd, de persdiplomas geldig maken voor één enkelen avond, niet voor de heele speelreeks.

Wordt hij door zekere pers om dezen volkomen begrijpelijken en gewettigden maatregel beknibbeld, dan wordt daardoor meteen het bewijs geleverd, dat de kritiek daar gevoerd wordt door vrijbiljettenjagers.

Van zekere zijde wordt betoogd, dat de pers uitvoerige artikels aan den K.N.S. moet wijden. Als de pers daartoe wil overgaan is dat haar zaak. Naar ons oordeel echter, zou de heer W. Benoy wijs handelen op dezen sirenenzang niet al te zeer acht te slaan. Men weet bij ondervinding dat de tooneelpers, « Pan » uitgezonderd want dit blad staat volkomen onafhankelijk en neemt nooit een blad voor den mond, haar steun steeds beschouwt als inzet voor een ruilkoop, waarbij zij de stille inmenging in theateraangelegenheden als tegenprestatie opvordert.

Zend de journalisten wandelen, W. Benoy, en spiegelt u in dit opzicht aan de gedragslijn van Dr. De Gruyter, die onverbloemd lak had aan de pers. De eenige steun ligt in u zelf. Maar dan dient uw beheer grondig en dictatoriaal gewijzigd. Wij kennen den heer W. Benoy als een uitermate beminnelijk man, die al te veel vergeet dat vijf vingeren ook een vuist kunnen worden. W. Benoy moet de alleenheerscher worden in zijn schouwburg en niemand naar den mond praten, vooral dan de pers niet.

De richtlijnen die wij hebben aangegegeven komen ook wel van perslui, en dus kan hij ze gewoonweg in den wind slagen. Evenwel hebben wij in geweten de overtuiging dat hun toepassing leiden zou naar een algeheele saneering van het krisismoeras waarin de schouwburg nu wegzinkt.

Victor J. BRUNCLAIR.