Zaterdag hebben we de eerste voorstelling bijgewoond van een reeks heropvoeringen van "Rozemarieke", het zeer oorspronkelijk en ontroerend drama van de bestuurder zelf van den Schouwburg van de Lakenstraat, Jan Poot, dat zooals men weet verleden jaar werd gecreëerd.

Na de hernemingen van Teirlinck's "Vertraagde Film" is het ons eens te meer gebleken welk verdienstelijk werd de h. Poot heeft geleverd op gebied van tooneelhernieuwing.

Zooals dit bij Teirlinck het geval is zoo heeft ook Poot een episode willen vastleggen van het huidige moderne leven. Ook bij hem als hoofdpersonnage de jonge man en de jonge vrouw. Tusschen hen het kind, gevolg van hun ongezegelde zondige liefde. Dit thema werd door beide auteurs op verschillende wijze uitgewerkt en hoewel beide drama's omwille van het gegeven voor volwassenen zijn voorbehouden is dit voorbehoud niet zoo streng voor Poot's tooneelstuk: zijn personnages zijn, evenals die van Teirlinck, zeker ook menschen van vleesch en bloed, maar hun zielestrijd na den wrangen nasmaak der zonde met haar daadwerkelijk gevolg: het ongewenschte kind, heeft niets van die diep-donkere gecompliceerdheid van de hoofdpersonnages uit "De Vertraagde Film". Zij hebben nog aandacht voor de stem van hun geweten en denken er dan ook niet aan de hand te slaan aan hun eigen leven. Zelfs aan den dood van hun kind waarvoor ze hier terecht staan, hebben zij geen schuld alhoewel de jonge student hieraan wel eens heeft gedacht en zijn bevreemdende handelwijze dan ook eenige verdenking op hem werpt. Op een zeer menschelijke wijze hebben zij gepoogd dat haastig gestorven kindje geen oorzaak te doen worden van menschelijken blaam en laster met al de gevolgen. De vrouw neemt voor het gerecht alle schuld op zich doch de man is zoodanig getroffen dat hij alles rouwmoedig komt opbiechten. Beiden worden vrijgesproken en zullen hun leven voor altijd vereenigen.

Zooals hooger gezegd is het thema door Teirlinck heel anders uitgewerkt dan door Poot. Teirlinck's stuk is stellig op een veel hooger plan wat de uitteekening der personnages betreft, terwijl dat van Poot echter meer aanvaardbaar is en een diep moreelen grondslag, een zeer gezonde strekking hieraan, ten grondslag ligt. Als volksstuk, zeer oorspronkelijk van vorm en toon, rijk aan verbeelding, vol ontroering en gezond realisme, heeft dit drama van Jan Poot zeer zeker verdiensten en het wil ons voorkomen dat het elk jaar zal terugkeeren op het programma.

Jan Poot heeft als ervaren tooneelman alle moderne technische middelen aangewend die hem ten dienste stonden en het resultaat is niet onaardig.

Het stuk dat zeer gepast slechts twee bedrijven telt - het eeuwige drie-bedrijven-systeem geraakt wellicht nog ooit uit de mode - bevat niets anders dan een zitting van het assisenhof van Brabant waar het proces wordt behandeld wegens kindermoord. Tijdens de bekentenissen van den daders speelt het verhaal van hun avontuur zich af in negen tafereelen op een verlicht achterplan terwijl in de zittingszaal de lichten worden gedoofd. Het is nieuw en alhoewel het in den beginne bevreemdend aandoet is deze filmische aanpassing met rijk-decoratief kader en prachtige belichting lang niet onaardig.

De vertolking is zoowat in dezelfde handen als verleden jaar: onder de spelers noemen we vooral Mevr. Irma de Veirman in de rol van Marieke, en Dolf Denis in die van haar verloofde, die zeer treffend spel leveren.

De choreografische aanpassing van Mevr. Margriet Grade heeft het relief der filmische tafereelen nog aanzienlijk verhoogd en vooral het "Ave Maria" van Schubert met voornaam gevoel gezongen door Mevr. Julia Schots, in het tweede bedrijf, bracht een gewijde stemming die zeer poëtisch aandeed.