Toen Borodin in 1887 overleed, was Prins Igor nog niet geboren. Toch had de meester reeds het gebied afgeteekend, voorbehouden aan den vorstelijken spruit: de breede aanleg daarvan was afgeteekend, het aanvankelijk materiaal aangebracht. Doch de werkelijke uitbating van het terrein was achterwege gebleven. Met deze gewichtige taak gelasten zich de verwanten van Borodin - wel te verstaan: de verwanten naar geest en strekking: de arbeid. Aan zulke onderneming verbonden, werd verdeeld tusschen Rimsky-Korssakow en Glazounow, die uit eerbied voor den ontslapen meester en uit liefde voor het bezit door Borodin aan zijn volk nagelaten, er hun beste krachten aan besteedden.

De tekst, waarvan de stof ontleend was aan de oude geschiedenis van Rusland, benevens de sommair-muzikale belijning van dienzelfden tekst, waren gereed. Rimsky-Korssakow instrumenteerde den proloog, het eerste, tweede en vierde bedrijf, alsook den Marsch uit het derde. Glazounow voltooide op eigen hand het onvoleindigd gebleven derde bedrijf en schreef de Ouverture, waarvan niets anders bestond dan de plaat van Glazounow's geheugen, opgenomen aan het klavier, waarop Borodin ze gelegenheidshalve hooren deed.

Door die behandeling is het schetsmatig uitzicht van het door Borodin ontworpen drama bewaard gebleven, en wellicht nog versterkt geworden. Tekst en partituur dragen hier de kenteekens van: - de tekst, doordien in de uitwerking van de geschiedkundige episode waarvan hij uitgaat, de versmelting van drama en volkstooneel uitblijft - de partituur, wijl ze, trots instrumenteering en bijwerking, nog steeds in het stadium verkeert, in welke aan de neergeschreven muziek nog geen definitieve beteekenis toe te kennen is.

Zooals het zich in dezen schematischen vorm voordoet, schijnt het drama enkel voor het voorwendsel geweest te zijn tot het uitwerken van een paar omvattende tooneelen, in verband staande met het specifiek Russisch volksleven. Dit drama zelf lijdt er niet onder gesnoeid te worden, iets waarbij het episch gehalte van het werk zijnerzijds veel te winnen heeft. 't Werd o.a. toegepast door het Russisch gezelschap dat ons voor enkele jaren met deze opera in kennis bracht. 't Verwekte daarmede een indruk, die thans erg verbrokkeld naar ons toe kwam.

Het scheen of het alles zeer oppervlakkig ingestudeerd was en of de menschen op het tooneel zelf niet goed wisten waar het op aankwam.

Daarvan was ook de ensceneering niet vrij te pleiten. Druk genoeg, maar luttel van uitwerking! Volkomen uitzondering is echter te maken van het ballet, dat in de beroemde Polovtiaansche dansen, het muzikale hoogtepunt van het werk, zich geheel had laten bezielen door het woest-nationale karakter, dat in deze dansen besloten ligt. Het korps was voor deze gelegenheid versterkt geworden door een groep, waaruit door Wladyy Karetsky alle voordeel gehaald was.

Het volksche uitzicht ontbrak niet aan de zwelgpartij, waarmede het eigenlijk stuk aanvangt, maar verviel meteen in dit soort overdrijvingen, die onder de theatrale uitspattingen te rangschikken zijn. Daarvan bleef de vertolking van de gastzanger Youreneff (in den rol van den liederlijken Pris Galitekt) niet verschoond. Hij zingt en speelt dit personage of het een andere soort van Rigoletto betrof, en trekt daardoor te veel de aandacht op een der figuren, waaraan in het werk geen hoofdbeteekenis toekomt. Typisch vertegenwoordigd waren in dit tooneel de verschijningen van de twee goedokspelers, in hun waar element geplaatst door hetgeen er de heeren De Decker en Loyens van hun persoon bijbrachten. Dat zou in het laatste bedrijf ook op zijn best afgeloopen zijn, zonder de voortvarendheid van de h. De Decker, die op zeker oogenblik "goedok" spelen ging op de onschuldige pruik van zijn collega en daardoor een lachbui verwekte, die al te lang aanhield om niet storend te werken.

Te zwaar gezongen werd de rol van Konschak door den h. Wouters. Te gepommadeerd was de vertolking van de rol van Igor's zoon door den h. Gijsen. Mevr. Cristiane weet doorgaans meer atmosfeer te scheppen dan zulks nu het geval was met haar uitbeelding van de rol als Owloer niet in dit stuk op zijn plaats.

Mej. Briffaux maakte goed figuur in de ver van dankbare rol, die zij als vrouw van Igor te vervullen had. De h. Schrey, met de uitvoering van de interessante partituur gelast, had in het orkest zijn gelukkigste monumenten met de vertolking van de Ouverture en de dionysisch-opgezweepte dansen van het tweede bedrijf.

Het koor maakt een belangrijk deel van het werk uit. Dat het daar heelemaal van doordrongen was, zou men kwalijk kunnen beweren.

Het talrijke publiek toonde zich ten zeerste voldaan over hetgeen hun de avond bood.