De door zooveel Vlaamsche intellectueelen sinds zoolang gewenschte kontakt namen met de de kultuur van het klein doch heldhaftig volk uit Zuid Afrika, is thans een voldongen feiten, dankzij het flink initiatief van het Gentsch Studentcorps.

Tusschen de Zuid-Afrikanen en de Vlamingen bestaan overigens sinds lang een latente, warme sympathie die haar bron heeft in de natuurlijke samenhoorigheid tusschen menschen van denzelfden stam doch hoofdzakelijk te danken is aan de gelijkaardigheid der idealen en strevingen van beide volkeren.

Thans zijn de vriendschapsbanden nog nauwer toegehaald, ditmaal onder de studeerende jeugd: het Gentsch studentenkorps heeft "De Studenten Tooneelschap van Stellenbosch" op rondreis door Europa, op waardige wijze ontvangen.

De vertooning van een tooneelspel van Erlant is doorgegaan onder de hooge bescherming van een eerecomité waarvan deel maken: Z. Exc. Dr. H. D. Van Broekhuizen, Gezant van de Unie van Zuid-Afrika, de hh. Ingenbleek, gouverneur der provincie Oost-Vlaanderen, Prof. Dr. L. Fredericq, rector der Universiteit, Prof. Dr. A. Schoep, bestuurder-opziener der Universiteit, Prof. Dr. Fr. Daels, secretaris van de Academieraad der Universiteit, J. Devos, arrrondissementscomissaris, Jhr. Bas Bacher, Consul der Nederlanden, Dr. J. Goossenaerts, secretaris der Vereniging voor Wetenschap, de hh. Professoren Fr. Baur, E. Blanquaerts, G. De Heyser, L. Elant, C. Heymans, C. Lamertyn, J. Verschaffele, e.a.

"En hadde die liefde" is de fijne psychologische ontleding van twee scherp tegenover elkaerstaande naturen: de man die alles offert op het machtsaltaar, blind is geworden voor de verhevenste gevoelens, en tot zelfs de sublieme liefde van zijn vrouw versmaadt: de vrouw, een stille, liefdevolle natuur, die het geluk zoekt aan den huiselijken haard.

De botsing tusschen deze levensopvattingen maakt de intrigues van het stuk uit.

Voor een tooneelliefhebber die voor 't eerst Zuid-Afrikaansch te hooren krijgt, is zoo'n vertooning niet gemakkelijk om volgen en gaat een groot gedeelte van den tekst voor hem verloren. Niettegenstaande dit euvel zullen de meeste toch het lyrisme, de poëzie van dit stuk, gansch in fijne schakeeringen, hebben aangevoeld, doch ook zijn tekortkomingen hebben gemerkt. Erlank is een dichter, die aan zijn ontboezemingen den vrijen teugel laat doch niet tooneelkundig weet op te bouwen. In "En hadde die Liefde niet", ontbreekt het niet aan warme menschelijkheid, doch... aan spanning, maat en rhytme. Het stuk zou er 100 p.h. bij winnen indien het met 2/5 was ingekort: de conversatietoon bondiger, de herhalingen uitgeschakeld, de alleenspraken vermeden, .. En meer inslaan indien voor ieder akte een indrukwekkend slot werd aangebracht.

De opvoering was er eene van goede liefhebbers, wier grootste kwaliteiten is: de beheersing in dictie, mimiek en spel en een gemoedelijkheid die sympathiek stemt. Daar het stuk naar we vernamen onlangs werd aangeleerd, was het samenspel niet heelemaal haaksch en zal bij de volgende vertooningen wel vlotter van stapel loopen.

De ensceneering was met eenvoudige middelen stemmig en verzorgd.

Onder de beste krachten noemen we de hh. Theo Gerdener, die blijken gaf van een sterk dramatisch temperament evenals zijn partenaire Mej. Sibs Botha; Johan Van Heerden, een aardige karakterspeler die drie rollen had te torschen, doch zijn typeering niet sterk genoeg wist af te wisselen. Mej. Mizzi Krige, een lieftallige verschijning die gevoelvol acteerde.

's Namiddags had in Huize Mac Leod een hartelijke receptie plaats, waar het Zuid-Afrikaansch Tooneelgezelschap op de thee was uitgenoodigd.

Het woord werd er gevoerd door Prof. Dr. Fr. Baur, Prof H. Bauman en Dr. J. Grauls.