Men mag bezwaarlijk verwachten de kurve van het repertorium voortdurend eenzelfde hoogtepeil bewaart zooniet zouden hoogtepunten tot de onmogelijkheden behoren, maar na de zoo voortreffelijke en terecht algemeen geroemde voorstelling van "Adam in ballingschap" was het geenszins noodzakelijk eene zoo diepgaanden inzinking te vertoonen als met dit werk van Alfred Savoir het geval geworden is.

Het is bepaald overbodig hierbij eenig voorbehoud te maken voor wat de moreele kant van het geval betreft: het gebruikelijke driehoekspel is onder dat opzicht welsprekend voor zich zelf. Deze beschouwing ter zijde gelaten, moet niettemin toch de vraag gesteld worden hoe de directie op het onzalig gedacht gekomen is dit stuk van Alfred Savoir voor de Karnavalweek uit te kiezen. Dit tijdperk is nu eenmaal voorbeschikt voor lichter werk, dat het amusement kan opwekken. Vroeger werden daarvoor de Duitsche kluchtspelen verkozen. In de laatste jaren evenwel zoekt men het heel in de Fransche tooneelliteratuur. "Pierewietje" was vorig jaar niet veel zaaks, terwijl thans "De Figurant van de Opera" eene absolute ontgoocheling gebracht heeft.

Wij kennen eigenlijk geen enkel stuk van dezen auteur dat de moeite van 'n inspanning toont. Voor enkele jaren werd "Groothertogin en Kamerknecht" alleen maar genietbaar door de vertolking en de enscenering en onlangs nog beoordeelde de Fransche kritikus Lucien Dubech een meer recent werk van Savoir "La Margrave, dat bij de comedie der Champs Elysées opgevoerd werd op identieke wijze. Het komt ons voor dat schijnbaren diepgang, enkele schaarsche geestigheden en een paar spelrollen al te overwegend tot de opvoering van "De Figurant van de Opera" hebben doen besluiten.

Het stuk is wellicht bedoeld als eene persiflage van de gedragingen van bepaalde mondaine dames, maar bij de uitwerking vertoont de auteur een zoo nadrukkelijk gemis aan verbeelding, dat naast het eerste bedrijf dat ten slotte als eene moeizame inleiding van het geval zou kunnen aanvaard worden, de overige bedrijven allen op mekaar gelijken en wel zoondanig dat voortdurende herhalingen het stuk eene gansch bijzonder plaats bezorgen in de rij van vervelingwekkende middelen. Wanneer Karnaval, ook in den schouwburg, als de aanleiding tot goedkoop amusement aanzien wordt blijkt het thans vertoonde stuk eene voortreffelijke remedie tegen de vroolijkheid. Zelfs de vertolking, als was die niet bijzonder stevig, kon er niettegenstaande waarachtig heldhaftige pogingen niet in slaan het vriespunt uit de zaal te verjagen. Wij hebben zelden ene voorstelling bijgewoond, die zoo koel onthaald werd en ternauwernood eenig schuchter applaus verwierf.

Er zijn in dit stuk slechts twee rollen van beteekenis. Vooreerst de langoureuse, bijna hysterieke dame, die bovendien nog prinses is, en waarvan Ida Wassermann een typisch en geslaagd beeld gaf. De waardeering voor deze uitbeelding maakte naar onze opvatting het verwekte applaus tot in blijk van innige deelneming met deze actrice die haar mooi talent aan dergelijke onzin moet verknoeien. Jan Cammans speelde de andere rol, die zoowat tot het genre van den traditioneelen vriend des huizen - in de gewone Fransche stukken - behoort. Hij heeft zich voortdurend ingespannen om het publiek te ontdooien. Aanvankelijk met zijne figuur binnen de perken te houden. Om het nadien toen hij zich rekenschap gaf van de stemming in de zaal, met charge te beproeven, wat evenmin iets aan het resultaat kon veranderen. Robert Marcel deed zich verder met 'n min of meer nadrukkelijke charge van den prins opmerken, terwijl daarnaast tusschen de overigen die allen bijzonder rijkelijk met ééne enkele vluchtige verschijning bedeeld (?) werden, alleen maar Edward Delen een paar maal meer mocht opkomen, als de niet verhoorde verliefde.

Misschien kan Joris Diels als regisseur het onheil met de volgende vertooningen wat kleiner maken met het tempo wat scherper op te voeren. De ensceenering was verzorgd als altijd en het dekor van III was zelf opvallend goed geslaagd. De vertaling van het stuk lijkt erg zwaar.