Een spel van zonde en kinderleed in vier bedrijven, en een voorspel... Zoo luidt de volledige titel van het stuk. In de laatste tijden heeft de volkschouwburg stellig met een loffelijk doel ons reeds een heele serie stukken van dien aard opgedischt, waarin men een afkeer wekken wil van nachtkroegen en kotjes waar ongeluk en ellende tierige planten zijn. Zoo gaf Van Cauwenberg ons "De Blonde", zoo pas kregen wij "De Hel" en nu de "Nachtkroeg".

Deze stukken wegen allen even zwaar, of beter, even... licht. De schrijvers, onmachtig om het leven op de planken te concentreeren, om een drama met sobere lijn op te bouwen, moeten dan hun toevlucht nemen tot een langdradig detailleeren van allerhande min of meer interessante gevalletjes en gebeurtenisjes, tot een geduldig in mekaar schuiven van hybridische tooneelen, die in een lijzig tempo voorbijfilmen, en meer bedoeld schijnen als een vermaak voor het oog, als een ontspanning van den geest, dan wel als eigenlijk drama, dat bij den toeschouwer duurzame indrukken nalaat. Van psychologische ontleding kan er geen spraak zijn, evenmin als van perspectief in den opbouw van het stuk, zoodat men reeds in de verte de ramp kan zien naderen als een onweerswolk, die dan plots, onmeedogend en konsekwent boven onze hoofden losbarst. Waar de schrijver niet de kracht bezit om dus een drama te scheppen, dat zich afspeelt boven den afgrond der ziel en dien afgrond met vluchtige bliksemflitsen verlicht blijft hij natuurlijk al zijn aandacht en kunstvaardigheid wijden aan uiterlijkheid en zoo wordt het dan weer een uitbuiten van gewone theatertrucjes: tooneelen vol pathos en opschroeverij, afgewisseld met dansen, liederen, gevechten, en dies meer. Zenuwschokken in plaats van stille, diepe emotie. Lawaai in plaats van echt levenstragedie.

Ook de "Nachtkroeg" waarin twee versukkelde wezens, zuster en broer, komen aanlanden, die dan ten slotte weerom het "goede pad" bewandelen, staat heelemaal in het teeken dier sensatie-kunst. Wanneer krijgen wij eens een volksstuk dat op hetzelfde thema gebouwd, ons diep en blijvend te roeren weet door sobere, hechte kracht van uitbeeldingen dramatiseeren?

Intusschen kunnen we van de vertolking niets dan goeds, en veel goeds zeggen. Met de tooneelkrachten waarover de "Folies Bergère" op heden beschikt, wordt het met elk stuk telkens een nieuw succes.