EEN PREMIÈRE TE BRUSSEL.

(Van onzen Correspondent).

Brussel, 28 Maart. De troep van den heer Johan de Meester Jr., die zich het Vlaamse Volkstoneel heet, was tegenover zichzelf verplicht ook eens een modern Vlaamsch werk in studie te nemen. De keuze viel op een nieuw tooneelspel in drie bedrijven, Lente, door Frans Delbeke en Gerard Walschap; en de première ging deze week in de kleine zaal van de Pletinckxstraat alhier.

Een gebeurtenis is deze vertooning stellig niet geworden; en toch was er succes, waren er bloemen en luide, geestdriftige toejuichingen in het bijzonder na het slotbedrijf. Het sentimenteel gevalletje had het publiek te pakken. Het ging hier immers om een ziekelijk buitenmesje, dat verliefd wordt op een rijken jongeling, dien zij mocht verzorgen nadat hij bij een auto-ongeval zware kwetsuren had opgeloopen. De mooie, rijke jongeling, een diplomaat in spe (hoe hopeloos naief en onbeholpen bleek hij voor iemand die zoo maar onmiddellijk tot gezant te Parijs wordt benoemd!) voelt in zich den dichter wakker worden, vertelt sprookjes aan het verrukt tuiniersdochtertje... tot zijn verloofde terugkeert van haar verre reis en met ruwen lach het kaartenhuisje van zijn droomen omblaast. Een tijdlang weifelt hij tusschen de deftige positie die hem in de maatschappij wacht en het stille geluk, dat bij de beminnelijke Suze wenkt. Het spreekt echter vanzelf dat hij zijn benoeming te Parijs aanvaardt en met zijn verloofde trouwt. Het spreekt even zeer vanzelf dat de arme Suze, die aan longtering lijdt, van verdriet haast doodgaat. De huisdokter tracht haar te troosten, wijst op het Christusbeeld aan den wand: met zware pijnen en donker leed moet zij het geluk van haar mooien prins afkoopen.

Een hopeloos banaal onderwerp op banale wijs behandeld. Er werd veel gezoend in het eerste bedrijf en geschreid in het laatste. (Ook in de zaal, waar blijkbaar veel weekhartige dames aanwezig waren). Er werden doorzichtige sprookjes verteld, en zonder een schijn van reden traden de personages steeds te gepaster tijde af en 0p; over een gebroken bloemstengel werd een traan gestort en menige tirade gewijd aan de Kunst (met een hoofdletter a. u. b.) en den Kunstenaar (idem) die zijn volk wil dienen, tegenover den prozaischen levensgang van den gewonen sterveling. Het poëtisch aangelegd tuiniersdochtertje vond het verrukkelijk doch de vriendelijke huisdokter behield zijn nuchteren kijk op de dingen en moraliseerde vlijtig door. Maurits Hoste was in deze rol zeer verdienstelijk, zooals overigens Staf Bruggen als de diplomaat-alias-sprookjesprins, en Judith van Gelder als jonge, dweepzieke teringlijdster: met haar conventioneel-naieve opvatting van haar conventioneel-naief rolletje oogste zij bijval. Renaat Verheijen, de oubollige tuinier, verdient insgelijks een aparte vermelding.

Met een jong, onrijp stuk als Lente gaat het Volkstoneel wellicht eenig succes tegemoet in onze dorpen en kleine steden, waar zoo'n sentimenteel niemendalletje best in den smaak kan vallen. Dat heeft ten slotte ook zijn beteekenis.