Onder groote belangstelling had Donderdagavond, in de stemmige tooneelzaal van het Paleis van Schoone Kunsten, te Brussel, de creatie plaats van het nieuwste stuk van Michel de Ghelderode, "Een onnoozel hart in de wereld" (Nederlandsch van Jan Boon). Met dit "verdrietig blijspel" bestaande uit "tien tafereelkens vol droeven onzin" zal het Vlaamsche Volkstooneel in stad en land eene nieuwe reeks voorstellingen inzetten, waarvan de bijval eerlijk verdiend mag heeten.

Het artikel van Michel de Ghelderode, hier in het blad van Donderdag laatste verschenen en waarin de schrijver bedoeling en toeleg van zijn nieuw stuk nader heeft toegelicht, ontslaat ons voor alle uitweiding over het onderwerp zelf. Vast komt af en toe Charley Chaplin om den hoek kijken, maar geenszins in zijn meest uitgesproken clownachtige streken. Wel krijgen we de volle maat zijner ironie in de ellende. Tijdens menig pakkend tooneel konden wij vaststellen hoe het publiek aarzelde te reageeren; omdat het gewoon niet wist of het lachen moest dan weenen.

De aanvang gaat niet gemakkelijk. Er worden nogal goedkoope moppen getapt. Maar plots schiet er actie in en dan gaat de belangstelling crescendo want de afwisseling der tooneelen geschiedt in een levendig tempo. Spijts de dartele schalkschheid in de voorstelling voelt men de kern altoos bitterder worden. De verschijning der Russische Nihilisten treft trouwens telkens als eene tragische dominante in deze bonde kluchtsymphonie.

Een paar keeren sloeg een krachtige golf van ontroering door de zaal en wat als grapjes Pantaglees in deze aangrijpende oogenblikken ook trachtte te verkoopen, niemand in de zaal die nog het oor scheen te leenen aan dezen onverbeterlijken praatvaar.

Uitstekend geslaagde tooneelen blijken de wacht bij den grooten schat der Keizerlijke Kroon; de beraadslagingen van het Voorloopig Bewind en de Krijgsraad.

Voor de vertolking is niets dan onvoorwaardelijke lof geboden. In de titelrol verwezenlijkt Renaat Verheyen andermaal één van zijner gaafste creaties. Nu wist Michel de Ghelderode ook wat hij deed, toen hij Pantaglees opzettelijk voor Verheyen heeft geschreven.

Wie zich het sterkst naast Verheyen onderscheidt is Maurits Hoste, in de overigens zeer dankbare rol van den neger Bam-Boulah. Staf Bruggen weet een generaal Mac Boum uit te beelden die zich nog lang in de herinnering der toeschouwers zal handhaven.

Eene gansch bijzondere vermelding verdient Greta Lens, de advocate, die voor de Krijgsraad puik werk leverde en van wie wij getuigen kunnen dat hare vorderingen op tooneelgebied in den laatsten tijd een mooie opvlucht namen.

De regie, ook dekors en kleedij, was toevertrouwd geworden aan Renaat Verheyen die wel niemands verwachtingen zal hebben beschaamd. Gansch het gezelschap van het Vlaamsche Volkstooneel heeft trouwens bijgedragen tot het succes van den avond, dat ruim was en verdiend.