Na de eerste opvoeringen van "Het Wederzijds Huwelijks Bedrog" door het Vlaamsche Volkstooneel, welke overal bomvolle zalen lokten, blijkt het niet onaardig even te luisteren naar wat enkele tooneelkenners over deze Volkstooneelprestatie schreven.

Uit "De Morgenpost" lichten wij volgende opmerkingen:

"De uitbeelding was sober, met een verwonderingwekkenden eerbied voor den tekst... Meer voldoening gaf de ensceneering waar Verheyen vooral geestigheid betrachtte en ze ook verwekte. Zoo was het heel leuk in het eerste bedrijf, als Lodewijck en Jan naar Utrecht opmarcheerden. Zij staan ter plaatse en doen alsof ze gaan, en als Utrecht bereikt is, komen de schermen die de stad moeten verbeelden, aangewandeld en worden deze geplaatst...".

"Het Handelsblad" spaart geen lof aan het adres van Maurits Hoste in de rol van den zwervenden soldaat "Jan".

"Heel gezond van opvatting was den ruwdoenden verloopen soldaat door Maurits Hoste uitgebeeld. Als Jan liet hij ons het sappige van volksche opvatting in klaarklinkende woorden aanhooren. Maurits Hoste had andermaal een rol die hem toeliet een gansch tooneelwerk te schragen."

En de Brusselsche redacteur van "het Vaderland" vindt het een buitengewoon geestdriftige vertooning.

"Als eerste van de twee interessante tooneelavonden van deze week, kregen wij een opvoering van Langendijk's bekende blijspel door het Vlaamsche Volkstooneel, onder de regie van Renaat Verheyen, die tevens de costumes en het decor ontwierp en optrad in de hoofdrol van Lodewijk, den aan lager wal geraakten edelman en minnaar van de Utrechtsche schoone, Charlotte.

Dadelijk treft de geringe hoogte van de decors, die niets dan een vage aanduiding beoogen te zijn - rechts het gasthof, De Gouden Muizenval, een Spaansche gevel en enkele trappen; - links het Utrechtsche heerenhuis van Charlotte: een rose middeleeuwsche burcht. Er boven, de blauwe hemel waarin een lachede maan en zes wattige wolkjes - die er blijven hangen wanneer in de volgende tooneelen de actie binnen huis verplaatst wordt. Daar is nog, om de lokale kleur en beschilderd doek als achtergrond aangebracht; een Hollandsche gracht met booten. Sobere gordijnen vullen aan wat aan ruimte overblijft en verhoogen het effect van de wisselende kleurspelingen.

Het spel? Levendig en luidruchtig naar hartelust. En van een aanstekelijke vroolijkheid: spelers en toeschouwers ijn in hun beste humeur, de lach is niet van de lucht. Die Vlamingen hebben er toch een handje van weg om van zoo'n klassiek blijspel een vroolijk-modern spectakel te maken.

Voor de tooneelen binnenhuis worden de schermen eenigszins gewijzigd. Er hangen een paar moderne doeken en een heele galerij familie-portretten aan den wand. Vóór het venster staat een glimmend harnas en hangt de vlag uit. Heb ik, reeds gezegd, dat bij de costumeering de felgroene, roode en blauwe kleuren tegen elkaar opschreeuwen? Om het spel nog wat bonter te maken, draait een gramafoon ten gepaste of ongepaste tijde een foxtrott of een Amerikaansch negerlied af. Bij de sentimenteele momenten, liefst in het midden van het tooneel, om een op een plooibaar staafje aangebrachten bloemtuil, weerklinkt het achttiende-eeuwsche: "Plaisir d'amour ne dure qu'un moment" of ondeugend "Ich küsse Ihre Hand, Madame"...

"Een lachsucces, dat lang op het répertoire zal blijven".