Een nieuwe versie van een stuk, dat bij de creatie te Parijs vrij ongunstig werd onthaald en onder meer zeer onzedelijk bevonden door menig Fransch criticus. De auteur heeft gebruik gemaakt van deze vertooning te Brussel in het Théâtre du Marais, om zijn tooneelspel zorgvuldig te herwerken, "mettant tout en oeuvre pour parer à l'équivoque", zoodat van deze comedie te Brussel feitelijk een nieuwe versie ging. In het programma zegt Steve Passeur ons trouwens, : "C'est d'un véritable redressement qu'il s'agit ce soir" en bescheiden noodigt hij ons tevens uit om maar duchtig zijn comedie uit te fluiten, "si vous trouvez que malgré tout mes efforts elle est mauvaise". Men heeft niet gefloten en men heeft ook niet toegejuicht. Men heeft met een zekere wantrouwen en met een groote onverschilligheid geluisterd en het luttele handgeklap na II ging zeker meer naar de vertolkers dan naar den auteur.

In dit stuk leveren twee vrouwen slag tegen twee mannen. De vrouwen overwinnen. Zij zijn trouwens op alle gebied superieur en ook de omstandigheden zijn haar gunstig. Dit is al een eerste zwaktepunt van het stuk : geen verhouding tusschen beide partijen. Hij, de jonge Henri Fijarre, die een soort "père malgré lui" wordt in dit spel, is een brave, degelijke, eerlijke man en moet wel, juist wegens die hoedanigheden gedurig het onderspit delven ; het zijn hoedanigheden, die den man steeds een zwakke positie bezorgen, vooral dan als hij gesteld wordt tegenover vrouwen, die met een merkwaardigen humor alle levensvraagstukken oplossen en alle aanvallen weren. De oudere oom, Roger Bellamand, is dan naast zijn neef de type van den zelfvoldanen séducteur-op-jaren, dien te verslaan de superieure Alice Brunet een spelletje lijkt, zoodat dit tweede-rangs-conflict van geen belang is. Hoofdzaak is : het duel tusschen Henri Fijarre en de jongere Adrienne, die ondanks alles de charme van den jongen man ondergaat. Telkens wijst zij zijn huwelijksaanzoek af. Tot de kerel, als een jeugdige autogeleider ineens -- zooals hij dat noemt -- een kranigen "coup de volant" geeft aan het rijtuig, met namelijk het gerucht te verspreiden, dat Adrienne zwanger is en haar op die wijze in de oogen der menschen te compromitteeren. Natuurlijk is dat een leuke toestand voor een comedie, en daar groeien ook een paar boeiende momenten uit, wanneer bijvoorbeeld Adrienne den jongen man in het gezicht slingert, dat zij een werkelijke verleiding, met zwangerschap ten gevolge er van, heel wat sympathieker had gevonden dan het procédé, dat Henri gemeend heeft te moeten aanwenden om haar weerstand te breken.

Het tweede bedrijf, acht dagen later, brengt ons die werkelijke verleiding, waardoor Adrienne bewijzen wil, dat zij niet, zooals hij haar verwijt, terugschrikt voor wat zijns inziens de levenstaak van de vrouw is, het moederschap. Den verleider wordt daarna beleefd de deur gewezen. Verbluft verlaten Henri en zijn oom dit vreemde huis. En de twee vrouwen, wier wederzijdsche vriendschap bedreigd was door het binnendringen van den man, zijn nu opnieuw volledig verzoend en zullen nu kalme rust blijven samen wonen, nu haar geluk nog verhoogd is door de hoop op een kindje.

De dialoog interesseert ons wel door allerlei merkwaardige zetten, rake opmerkingen, geestige woordspellingen, waaronder het stukje is weggeborgen als onder een laag vernis, maar emotie brengt het stuk niet, ook niet in dezen nieuwen vorm. Het klinkt, van het begin tot het einde, valsch.