Het heeft er den schijn van of de directie van den Nederlandsche Schouwburg lelijk in nesten zit om een degelijk en speelbaar lever-de-rideau te ontdekken. Langen tijd werden de éénakters van Schnitzler aangesproken, met het tastbare resultaat van verveling. Nu werd het nog erger, omdat de prijzenswaardige inspanning der vertolkers er op geen enkele manier kon in slagen het saaie blijspel dat "De Bruidegom" heet interessant te maken. Dat Dr. J.O. De Gruyter er plezier in gevonden heeft dat ding te vertalen is best mogelijk, maar dat hij gevoeld heeft dat het niets om het lijf heeft om gespeeld te worden, wordt erg bedenkelijk voor zijn smaak en geeft een leelijke deuk aan zijn ervaring.

Meer geluk zal de directie beleven aan "Doolhof der Liefde" van Hans Strum, waarvan M. Jos Gevers een zeer vlotte en plezierige vertaling geleverd heeft. Het werk bedoelt ogenschijnlijk meer dan gewone amusementskunst te leveren. Er komen tiraden in voor die sterk aan Shaw herinneren, zonder nochtans dezelfde waarde te bereiken. Er is zelfs schijn van karakterteekening, maar onvoldoende om door temperamentsvolle vertolkers bewaard te blijven. De intrigue die op een riskant gegeven berust, is zeer goed uitgewerkt en geeft nergens reden tot aanstoot, wat al een heele verdienste is voor een werk dat tusschen de boulevard-comedies gerangschikt wordt. Verwacht natuurlijk geen natuurlijkheid in eene "passe". Op zich zelf is ook hier iedere situatie dood-stom, maar in het kader van het geheel is de eene al plezieriger dan de andere. Dat is ten slotte het beste bewijs dat het een blijspel is. Toch werd bij poosen den indruk van langdradigheid gewekt. Misschien omdat de vertolkers nog niet voldoende ingespeeld waren, maar ook toch, omdat enkele scénes te lang uitgespannen zijn, zooals b.v. deze in 1 waar de professor met de twee broers het verleden van Friedrich uitpluizen, en in II als Maria Leonardi terug opkomt en door Fried'l de toestand steeds meer en meer gecompliceerd wordt.

Er zat een heel aardige gang in de vertolking al was alles nog niet voldoende gesmeerd. Het samenspel vlotte nog niet genoeg, maar belooft voor de volgende opvoeringen. Er werden zeer karakteristieke typeeringen gegeven, meer dan gewone blijspel-figuren. Bijzonder B. Angmor blonk hierbij uit als de oude hofraad professor Otto Erich Schmidt. In het genre van deze rol heeft hij zich steeds op buitengewone wijze weten te onderscheiden. Zijn sober spel blijft steeds even amusant door eigenaardige details en plezierige vondsten

Naast hem leren wij onvoorwaardelijk Arthur Van Taille die zich als Friedrich Bauer volkomen op zijn gemak voelde, en die al werd hij dan ook den "boeuf de l'histoire' toch geen idiote figuur voorbracht zoals de traditie het in dergelijke blijspelen wil. Jan Cammens bracht een dubbele verrassing. 'n Onaangename omdat hij ditmaal zijn tekst nog niet gansch onder de knie had, wat achteraf niet te verwonderen was als men nagaat dat deze gewetensvolle artist eene taak te vervullen krijgt die gewoon weg formidabel is, en waaronder minder sterken al lang zouden bezweken zijn. Maar anderzijds bracht hij is Fried'l Bauer eene zo amusante verschijning dat alle tekortkomingen hem onmiddellijk vergeven worden. In de twee laatste bedrijven had hij kapitale komsiche oogenblikken, diewij niet zoo spoedig nagedaan zien. De dames-bezetting was ditmaal eerder zwak, en scheen zich doorloopend niet thuis te gevoelen. Zij gaven meermaals de indruk dat zij zich op één nachtsijs waagden. Vooral was dat jammer voor Mevr. Looseveldt die heel plezierig en entrainant inzette, maar erg onzeker deed in II. Van de jeugdige Asta maakte Mej. Bertrijn eene keurige verschijning, maar met te weinig vuur. Ten slotte memoreeren wij nog de meer leuke knecht van Jos Gevers, die bijzonder in I zeer kostelijke momenten bracht.

De regie van Willem Benoy zonder iets nieuws te brengen was zeer keurig verzorgd en drong het hare bij om deze "Doolhof" tot een reëel succes te maken, al werd die dan ook op niet uitbundige wijze door het publiek gemanifesteerd. Maar de gulden lach van de voldane toeschouwer was geen oogenblik uit de zaal.