Er hoort werkelijk heel wat moed om een gewrocht als Rodenbach's "Gudrun" op te voeren. Valt de lezing van het drama mee, men kan echter gemakkelijk voorzien, dat het als tooneelwerk minder bevallen zou.

Dr De Gruyter heeft hier opnieuw bewezen, dat hij is: een tooneeltechnieker in den vollen zin van het woord. Op zeer behendige wijze heeft hij den tekst zóó weten te snoeien, heeft hij de dekors zóó weten aan te passen, heeft de acteurs vooral zóó weten te doen spreken, dat het geheel ons zeer aannemelijk voorkwam en we dan ook stonden hebben beleefd van echt genot.

Hoog oploopen met het stuk, zal wel niemand, die het voor 't voetlicht heeft aanschouwd. Het is vooreerst een jeugdwerk; vergeten we niet dat Albrecht Rodenbach het neerschreef, toen hij ongeveer twintig jaar oud was. Het romantisme ligt er met dikke lagen op en aan scenische hoedanigheden gaat het heelemaal mank.

Het scheen ons, dat hier en daar nog wel wat ingekort kan worden, terwijl het vijfde bedrijf gerust kan weggelaten worden - mits een vertooningsslot in IV - zonder te schaden aan het geheel, wel integendeel! Want een vertooning, welke duurt van 8 uur tot een half uur over middernacht, is wat te veel gevergd van het uithoudingsvermogen zelfs van den grootsten tooneelenthousiast.

Over 't algemeen werden de verschillende rollen zeer bevredigend vertolkt. Dolly De Gruyter, als Gudrun, was de heldin van den avond. Haar sober, teer spel bracht de toeschouwers herhaaldelijk in verrukking. Naast haar was Lieven De Gruyter de perfectie bijna als Herwig. De 'Wate' van Daan van Offelen mag gezien zijn. Hij had prachtige momenten; spijtig dat hij niet het gewenschte climax wist vol te houden.

Dr Oscar De Gruyter als Carausius voldeed ons minder. We gelooven, dat de Wate-figuur meer in de lijn ligt van het talent en het temperament van onzen grooten tooneelspeler.

De overige rollen werden naar behoren vervuld.

Het geheel was een onbetwistbaar succes van het gezelschap. De opgekropte St-Willebrorduse schouwburg barstte dan ook bij het slot van de vertooning, in een luidruchtig en aanhoudend applaus los. En het was ten volle verdiend.

R.