Zooals bij alle grootscheepsch opgezette operetten komt een lange reeks namen te pas bij het nieuwe music-hall-nummer waarvan het "Casino" Vrijdagavond de eerste vertooning gaf. De tekst, en als ik mag zeggen: het scenario, zijn van Georg Okonkonski en Will Steinberg, terwijl de liederen door K. Schwaback werden ingelascht. Walter Bromme heeft er de muziek van gemaakt, in den jazz-trant, maar de orkestmeester van het Brusselsch "Casino", Max Alexys, heeft er een hoop eigen composities bijgevoegd, zoodat het derde bedrijf geen andere muziek meer telt dan deze van Max Alexys zelf.

Marcelle Claude en Edgar Rietjens hebben voor de Fransche vertaling zorg gedragen, Fernand Castello voor de regie, Miss Dolly Dorne voor de moderne dansen.

Het was als geheel wel iets minder origineel en iets minder Amerikaansch van allure, dan "No, o, Nanette". Al was de bedoeling in thema en muziek, om eigenlijk toch geheel Amerikaansch te doen: de spot met het "droge" Amerika (thea met whisky), de strenge zedelijkheids-wetgeving waardoor een ongehuwde artiste die geen vast contract heeft geen voet mag zetten op Amerikaanschen bodem, en zoo verder. Maar de intrigue, de ontwikkeling, en de operette-methode waren identiek aan die honderden Weensche, Duitsche en Fransche operetten die de oppervlakkige bekoring bieden van dans en laatste mode-kostuums, van lichtvlokkende arias, van lach en sentiment, van glijtoertjes tot dichtbij het scabreuse om er dan weer elegant van weg te loopen. Geen bizondere operette dus, een gewoon gebruik van jazz-motieven en gekletter en gebons in de muziek en op tooneel, maar charmant ten tooneele gevoerd met enkele persoonlijke intermezzo's die het interessants zijn van de geheele vertooning.

Onder andere in het tweede bedrijf krijgen we zooals in No, no, Nanette enkele parodie-dansen die grooten [???] bijval ook verdienen. En was ook het begin van het tweede bedrijf, een apart tafereeltje dat om de geestige ineenzetting een open doekje kreeg: op groot zwart doek zien we een kartonnen New York in miniatuur aan een reusachtige lantaarn een "natten" nachtwandelaar die om zijn pijp aan te steken gewoon de electrische lantaarn naar zijn pijp toetrekt. Geestig was ook het apart tooneeltje tot inleiding van het derde bedrijf - 't was bijna een decor van het Volkstooneel! - een zwart doek met enkel een scheepsbrug, en hierop speelde een serie burleske tafereeltjes.

De voornaamste verdiensten van den avond gingen naar den orkestmeester Max Alexys. Onder de bezetting, die niet erg schitterend is en waaronder de vedette Mej. Gabrielle Ristori slechts van middelmatig talent, vernoem ik alleen Rujffax die een volgehouden persoonlijke karikatuur gaf van Bobby Beach en Louis Lambret verdienstelijk als John Gabriels (het best in de saxophone-scène).

Voor de geregelde theaterbezoekers op rijpe jaren geen bezwaar. Voor andere wel. Noch lichtzinniger, noch minder lichtzinnig dan vele andere operetten en opera's.

J.B.