INTERVIEW MET DEN PLATTEN ANTWERPENAAR

Ik heb den beruchtsten spadrillenlooper van het faubourg een interview, af genomen naar aanleiding van Molnar's «Lilion».

Ziehier zijn indrukken:

Blaas uit zulle, manier veur da nief vlomsch op het thiater! Zadde me gezee dat dor e serieus dievestuk zou weurre gespeld en oemda 'k in die stiel thuis zen had ik een cultje geriskeerd. Wa flauwe kul! Must ik doveur nor dien bietekwiet uit de Nief Slopmuts leustere! A zee da 'z in 't vervolg oep 't thiater serieus vlomsch zoue klappen, gelak as wij. Santé schol! Dien type me ze floere kostumeke is ne sukkelêr. Dien hee zeker in Holland nor 't school gegaan, om zen toeng zoe te politooeren. Das nen bandiet me jannestreken, nen bloskesmaker. En dan de maskes! Die blieke Julie par exempel. Dan liever ons Kato me heure katonnetten veurschoet. En da was oek al keeskopsch wat die uit heur jartellen sloeg. Allo wor goget nortoe. Ze zeggen ons da ze wer vlomsch gon spreke en ik heb er bekans gin chik van verstaan. Leg het na mor is uit: ze klappe dor van ne conducteur van den tram. Ba ons hiet da ne wattman zou 'k geloeve.

Ne conducteur, das oep den ijzere weg oemmers, oef as ge go warke gelak de leste kier over zes jaar me die lange Sander die van de ponde geschokke, neje van de schokke geponden, neje van de schonde gepokke was, da noemde ze ne conducteur des travo! A la bonheur.

Mor ne conducteur oep den tram. Ik heb het aan Rosse Soe verteld, dien is oep de kompanie. De vent was gelijk veraffronteerd en as ze zoo voertgaan oep 't thiater die treffelijke menschen uit te maken zulle z'in staking gon. En dan sprake z'over een «pet». Arrè weral Haarlemmeratie! Wat is een klak dan begod? Ziede ma doral binnegon bij Labours en vrage: Vur mij een pet! Ze zoue denke da 'k mè pekelhering leur. Foei, zoene stank! Ik gon liever doppe, da's proper.

En dan da geparlesant as ze die kassier in nen trizee wille gon veranderen, on de roete van den ijzereweg. Ze spreke dor over een locomotief die «spuugt». Allo wor goget notoe. «Spuugt»! Is da Vlomsch? Ja talloere, spieke, rochele, da kunde tenminste verston.

Eindelak wier die rare Marus me ze grijs kostumeke serieus. A zee: gaat dat mes «ratten». Ik denk ba men eige das teminste gin Latijn, zoe klappe z'on onze cóté ook. Mor 't was mor ne zevenslager van een alf soeke. Direct doroep begost die kwidam over de «plietsie», de «plietsie». Kost em na nie polies zeggen of gardevil, of pakkeman ?

En dan langs de côté ván de maskes. Die waren aan «'t grijze». Wet die artiest dan goddome ni da ze da mor allien bij de ketjes gebruike. Grijze! Wij zegge: bleete en das mor goed ook. As mijn Kato must zegge as ik ze 'n kwabbernoot heb gegeven: Ge doe ma grijze!' dan kreeg ze'er subiet zoeveul tut da ze zou zegge: ik bleet mijn eige blind.

Van kwabbernote gesproke, op het thiater hiet da «opneuker». Lieve deugd, as de manne van 't stadhuis onder ien een bontje doen geve ze makandere misschien nen opneuker, mor ba ons hiet da saliewasie, menier, ja sallewasie. As die Rip da soems ni versta, zal ik hem is liere wa dat da wult zegge, flak tege zenne puntgevel. Wa wille ze oep de komood na stukke gon spele worda ze nul de botte van verston. Die keurten dikke, me zen bles is anders nen toffe knaap. Mor wa ne sukkelêr van zoe al zijn baarde te laten af troggele deur dien andere. Ik had die schoelle rap een vil in zen gilee gegeve.

Affin as ge 't wete wult, ze zulle mij dor nimmer zing. En tege ons Kato heb ik gezee: al watta ge wult mor de nief Slopmuts got de deur uit. We name z'oem datter veel affaires over te neme in ston. Mor 't is na geloepe. Die monet hee gelot. Serieuze mense zoe te zwanze. Wacht tut da 'k em is tegekoom!»

Wij hebben afscheid genomen na de belofte te hebben afgelegd, dit interview in zijn geheel te laten verschijnen. Maar wij zenden nu nog een gratis-waarschuwing aan den gijli(e)dioot Monet. Als hij zich blijft omwerpen als verdediger van het mossel noch visch Nederlandsch dat nu tot voor het voetlicht is geslopen, dan moet deze smaad aan het volksche Vlaamsch zich onafwendbaar wreken. Als mijn zegsman uit het faubourg (hij zegt fabboert) al zijn kornuiten mobiliseert, bestaat er kans, dat de sinaasappelen van de Zondagmatinée met een sierlijken boog naar het tooneel verhuizen.

Ondertusschen schokt de stad van het lachen om het hybridisch-hutsepotterige taaltje dat door regisseur Gilhuys met stille toestemming van Willem de Zwijger (geboren Benoy) trots allen goeden smaak aan onze artisten werd opgedrongen.

V.J. B