Advanced Search found 14 item(s) featuring "Jules Romains"

1932-01-21 Jean Le Maufranc (Cr.)
  • . . . Le Maufranc". Door het Nationaal Vlaamsch Tooneel te Brussel "Jean le Maufranc", "De leer der Schijnheiligheid", tooneelspel in zes tafereelen door Jules Romains , adaptie van Willem Putman , spelleiding van Herman Van Overbeke , zoo leert ons het programma, waaruit we verder tevens vernemen, . . .
  • . . . van Willem Putman , spelleiding van Herman Van Overbeke , zoo leert ons het programma, waaruit we verder tevens vernemen, dat Jules Romains vorig jaar zijn "Jean le Maufranc" verwekt heeft, en dat het nu "Musse" of "De leer der Schijnheiligheid" is geworden. Welke van de . . .
1930-04-19 Kon. Nederl. Schouwburg; "De diktator" door Jules Romains (Brunclair)
  • . . . Tooneel KON. NEDERL. SCHOUWBURG. "De diktator", door Jules Romains . De auteur van "Knock" heeft met dit nieuwe werk een zeer scherp dialogenstuk geleverd, waarin alle uiterlijke aktie gebannen werd om maar plaats . . .
  • . . . aan de veruitwendiging vah de ideologische drijfveeren bij zijn hoofdspersonen. Men zou allicht gelooven dat hierdoor zijn figuren ontaarden in starre ledepoppen, maar Romains wist dit euvel door het invoeren van een sterke dozis geestelijke frenezie bij hen te bezweren. Daardoor wordt het ideeënkonflikt meer dan een zakelijke . . .
  • . . . bezweren. Daardoor wordt het ideeënkonflikt meer dan een zakelijke gedachtenwisseling, maar verkrijgt, de waarde van een hartstochtelijk tornooi. In Denis, de hoofdpersoon verzinnebeeldt Romains den reformistischen socialist die de revolutionnaire aktie van de straat afkeurt en den zijn inziens doelmatigeren weg van een constructief regeeringsbeeld opgaat. Hij aarzelt . . .
  • . . . in de eerste plaats zijn jeugdvriend Féréol te knevelen en op te sluiten. Dit nu, is van het zuiver ideologische standpunt uit bij Romains geen fair play , geen objektieve behandeling van het geval. Men voelt het al te duidelijk, al blijft de betoogtrant onuitgesproken. Romains . . .
  • . . . Romains geen fair play , geen objektieve behandeling van het geval. Men voelt het al te duidelijk, al blijft de betoogtrant onuitgesproken. Romains wil bewijzen, mordicus, dat de verstoktste revolutionair, ziet hij eenmaal de macht binne bereik, de gevestigde orde blijft eerbiedigen en zijn maatschappelijk ideaal voor . . .
  • . . . het konflikt, de worsteling in geweten bij Denis knijgt schier geen reliëf, en is voor het overige, simplistisch opgelost. Als een evidentie stelt Romains op de grondslag van zijn stuk dit aksioma, dat een wereldhervormer, die het bewind verovert, noodzakelijk, ipso facto een afvallige wordt. Nu blijft men . . .
  • . . . men omtrent Denis steeds in het duister of hij een eerlijk ideeënmensch dan wel een strever zijn zou. Waarheid zou de stelling van Romains eerst inhouden, hadde zij zich aan de onkreukbare, geestelijk zuivere figuur van Féréol bewezen. Hiermee hebben wij de grootste tekortkoming van dit voor het . . .
1932-11-25 De creatie van "De niet-ingebeelde zieken" door Ernest W. Schmidt (Anon.)
  • . . . Ernest W. Schmidt Tijdens mijn interview met den heer Schmidt weervoer hij, op mijn vraag of zijn stuk releveerde van J. Romains , Jos Janssen of Molière : «Natuurlijk van Molière ». Wat den titel betreft, kunnen wij alvast aanmerken, dat . . .
1930-05-10 Het Vlaamsche Volkstooneel; "Een onnoozel hart in de wereld" door Michel De Ghelderode (Brunclair)
  • . . . en doen ondergaan, moet dit doen volgens een ideologisch richtsnoer. Wij verwijzen in dit opzicht naar het vlijmscherpe dialogensteekspel in Le Dictateur van Jules Romains . De Ghelderode goochelt hier met enkele episodische figuren die georganiseerden flauwen kul uitkramen. Vooreerst een neger (de menschen moeten lachen) aldoor . . .
1923-12-25 Gemeenschapskunst (Victor J. Brunclair)
  • . . . een doof refleks is op een verre weergalm van over de grenzen. Immers ja : Tegenover de impressionistische laat-renaissance, kwam reeds jaren herculès Romains met met zijn «unanimisme». Het ééngevoel der menigten, het uunisono van alle hartslagen. Uitverkoop van alle. impressionistische sensatiesoldenhuizen en nu: kommunie met het Al. . . .
  • . . . mogelijkheden? Sociaal-economische gemeenschap? Religieuze gemeenschap? Marx of Kristus? Kommunism of Rome? Meteen sluiten we dus uit de lyrische bezinging van de Samenscholingen zoals Romains ze bracht, Van Ostayen in "Music Hall" ze navolgde en Teirlinck nu hopeloos met een vijg na Paschen wil innoveeren . . .
1926-02-13 Gogol : "Le Revizor" (Willem Putman)
  • . . . aan sommige blijspelletjes van Van Peene , en, nader bij ons, aan "Bas-Noyard" van Soumagne en vooral aan "Knock" van Jules Romains ; gerust kunnen we Jules Romains een "traducteur désavoué" van Gogol noemen met dit verschil dat hij het procédé . . .
  • . . . en, nader bij ons, aan "Bas-Noyard" van Soumagne en vooral aan "Knock" van Jules Romains ; gerust kunnen we Jules Romains een "traducteur désavoué" van Gogol noemen met dit verschil dat hij het procédé veel handiger toepast. Het procédé is : de . . .
1926 Jules Romains: "Knock... of de zegepraal der wetenschap" (Lode Monteyne)
  • . . . Jules Romains «KNOCK... OF DE ZEGEPRAAL DER WETENSCHAP» «Knock... ou le Triomphe de la Médecine» is een der jongste groote successen van het . . .
  • . . . WETENSCHAP» «Knock... ou le Triomphe de la Médecine» is een der jongste groote successen van het Fransche tooneel. Het stuk van Jules Romains werd voor de eerste maal opgevoerd te Parijs, in de « Comédie des Champs-Elysées » op 14 December 1923. Honderden vertooningen hebben de . . .
  • . . . klater-goudsuccessen zullen vergeten zijn, zal men nog altijd «Knock» roemen als een volmaakt voorbeeld van het literaire blijspel in Frankrijk.» * * * Jules Romains , de auteur van Knock, behoort tot de groep der «Nouvelle Revue française», waarvan de fel bekampte en door Béraud met heftigheid bespotte
  • . . . groep der «Nouvelle Revue française», waarvan de fel bekampte en door Béraud met heftigheid bespotte André Gide de centrale persoonlijkheid is. Jules Romains wordt echter, in de allereerste plaats, beschouwd als de vader van het «unanimisme» -- een literaire theorie, die de groep, de collectiviteit tot . . .
  • . . . zich door uiterlijk vertoon van geleerdheid imponeeren laat en gewillig handelt naar de suggesties van een gewikste intelligentie door een sterken wil gesteund. Jules Romains is het pseudoniem van Louis Farigoule, die in een Parijsch lyceum als leeraar fungeerde. Hij werd geboren in 1885 te Saint-Julien-Chapteuil, studeerde te . . .
  • . . . Poètes français. In den aanvang maakte hij deel uit met Vildrac en Duhamel van de groepeering: « L'Abbaye ». Nadat Romains in 1908 «La Vie Unanime» publiceerde, sprak men van de Unanimisten, waaronder -- terecht of ten onrechte -- Duhamel , Vildrac , . . .
  • . . . Unanimisten, waaronder -- terecht of ten onrechte -- Duhamel , Vildrac , Arcoz , Chennevière, Durtain, Jouve, werden geteld... Van Romains verschenen nog talrijke verzenbundels en romans, waaronder we citeeren : «Mort de quelqu'un» (1911) -- «Odes et Prières» (1913) -- «Les Copains» (1912) -- . . .
  • . . . «Le Médecin malgré lui», heeft Molière de geneeskunst en haar met clysteerbuizen gewapende, zwart-gerokte en bepruikte beoefenaars op ongenadige wijze gehekeld. Jules Romains heeft de komische elementen voor zijn stuk aan dezelfde bronnen ontleend. De geneeskunde van dezen dag, die niet langer bouwt op de heelende . . .
  • . . . partij te trekken. Zijn «Knock...» zou best in een gemoderniseerden «Malade imaginaire» de leidende rol kunnen spelen. Het komt ons echter voor of Romains minder den modernen geneesheer en de moderne geneeskunde, beschouwd in haar betrekkelijke waarde van niet volstrekt te vertrouwen wetenschap, heeft willen bespottelijk maken dan . . .
  • . . . hoogere belang der geneeskunde! En daarin gelooft Knock-zelf met een overtuiging, die grotesk aandoet. Noch voor het karikatureele, noch voor het groteske schrikt Romains terug, wanneer hij het summum der komische kracht wil bereiken. Hij condenseert en veralgemeent zonder den bodem der werkelijkheid maar één oogenblik te verlaten. . . .
  • . . . summum der komische kracht wil bereiken. Hij condenseert en veralgemeent zonder den bodem der werkelijkheid maar één oogenblik te verlaten. In Knock is Romains volkomen echt, al heeft hij zeer uiteenloopende details samengeperst en de goedgeloovigheid der massa, die onder Knock's suggestie verkeert, eenigszins overdreven. Uit «Knock» zou . . .
1923-04-28 TOONEEL TE BRUSSEL II (Karel Van de Woestijne)
  • . . . " Théâtre du Marais " toeliet, te Parijs onvervalschte lauweren te gaan plukken, - thans had te Brussel de eerste vertooning plaats van Jules Romains ' jongste tooneelwerk: Monsieur le Trouhadec saisi par la débauche. En intusschen speelde het " Théâtre du Marais ", ongetwijfeld de beste, ik bedoel . . .
  • . . . stijl te maken. De jongste vertooning, als alle overige trouwens, van " Le Marais ", zoowel als de vertooning van het stuk van Jules Romains , zoowel als de zéér te waardeeren poging die de heer Poot , bestuurder van den Koninklijken Vlaamschen Schouwburg te Brussel, . . .
  • . . . aandoet: hij is het, in een woord, door een stijl, - die niemand stoort en onmiddellijk is te begrijpen. De tooneelkundige opvattingen van Jules Romains zullen, vrees ik, in zake stijl, van wel eenigszins anderen aard zijn. Jules Romains , vader van het Unanimisme, dichter met veel . . .
  • . . . is te begrijpen. De tooneelkundige opvattingen van Jules Romains zullen, vrees ik, in zake stijl, van wel eenigszins anderen aard zijn. Jules Romains , vader van het Unanimisme, dichter met veel levenservaring, is alles behalve van humor verstoken. Dien humor vindt men in boeken van hem, als . . .
  • . . . saisi par la débauche" heeft betiteld. De tooneeloptiek werkt van lieverlede vergrovend: zij dikt zoowel toestanden als afzonderlijke karakters aan. De karakters, die Jules Romains ons voorhoudt, zijn minder analytisch dan synthetisch voorgedragen. Het zijn meer - soms zeer nieuwe, altijd zeer kostelijke - types, dan psychologische voorwerpen . . .
  • . . . niet aarzel monumentaal te noemen, zoodat deze personnages komen te staan naast de beste en bekendste van de Fransche tooneelliteratuur. - Hiermede bereikt Jules Romains stijl, is zijn klucht een werk van onmiddellijk kenschetsenden stijl. Zij is het tevens, die klucht, door de voordracht der gebeurtenissen die er . . .
  • . . . zich in ontwikkelen. In tegenstelling met zoo goed als alle andere, zoekt zij hare komische kracht geenszins in verwarring. Het quiproquo is bij Jules Romains evenzeer vermeden als het calembour. Hij houdt van klaarheid tot bij vervlakking toe. De eenvoud der toestanden gaat met den eenvoud der middelen . . .
  • . . . imbroglio; er is veel meer juxtapositie. De malheid der voorstelling ligt voor een goed deel in de logica ervan. En ook hierin doet Jules Romains als klassiek aan. "Monsieur le Trouhadec" schaft gansch de negentiende, en zelfs een goed deel van de achttiende eeuw af, om aan te . . .
  • . . . ook hierdoor geeft hij blijk van een inzicht, dat op de natuurlijkste wijze der wereld stijl bestreeft en bereikt. De vis comica van Jules Romains sluit alles behalve rust uit; zij is ten uiterste bevredigend. En hierdoor verkrijgt zijn werk eene waarde die van zeldzamen aard is. - . . .
  • . . . wat men stijl noemt, stijl in schoolschen zin, stijl zooals men ons dien heeft geleerd te waardeeren als den besten, zooniet den eeniggoeden. Jules Romains blijkt een goed leerling te zijn geweest, maar is het met ironie. Hij waagt zich aan eene gezwollenheid, die taal ironie is en . . .
  • . . . waagt zich aan eene gezwollenheid, die taal ironie is en dat is niet de kleinste reden waarom wij van zijn klucht waarlijk genieten. Jules Romains stelt nog eene andere ironie in practijk, ditmaal met de medewerking van zijn regisseur. Want stijl is er niet alleen in den opzet . . .
  • . . . in den opzet en den tekst van zijn stuk: er is ook stijl in de vertooning ervan, en die stijl is ironisch. - Romains en zijn regisseur weten dat men, om van zijn tijd te zijn, naar vereenvoudiging moet streven. Een tuin in het Zuiden van Frankrijk, aan . . .
  • . . . dus liefst door een paar palmboomen, en niets meer, voorstellen. Die palmboomen, weer gestyleerd, zijn representatief. Alleen wat stijf misschien. En daar hebben Romains en zijn medewerkers op gevonden, die palmboomen mechanisch te doen wiebelen, rythmisch-egaal als een metronoom. En aldus komen die palmpjes eene hoogst-komieke rol, zij . . .
1923-04-30 TOONEEL TE BRUSSEL III (Karel Van de Woestijne)
  • . . . zijn publiek van het " Théâtre du Marais " en dichters als Alfred de Musset en Molière ; evenzeer als Jules Romains waar hij aan eene, anders geenszins verrassend-nieuwe, klucht een vorm verstrekt, zoo in den tekst als bij de ensceneering, die er een belangwekkend-modern . . .
  • . . . kunnen noemen. Bereikt hij literairen stijl, dan is het buiten het begrip van afgetrokkenheid om; zijn stijl blijft Teirlinck 'sch; net als Jules Romains , die het in zijn jongste klucht doet om de grap (en zij is prachtig geslaagd), kan Herman Teirlinck zich laten verleiden . . .
1925-06-01 Jules Delacre : Het Théâtre du Marais (Willem Putman)
  • . . . Jules Renard , Ibsen , Barrie , Maeterlinck , Gogol , Sarment , J. J. Bernard , Romains , Benjamin , enz. Bovendien is Jules Delacre , benevens een talentvol leider en een knap regisseur, ook een buitengewoon begaafde . . .
1923-10 TOONEEL TE BRUSSEL IV (Karel Van de Woestijne)
  • . . . die van jongeren meestal, waarlijk niet tot het lichtere genre behooren - ik noem als hunne auteurs een Jean Schlumberger , een Jules Romains , een Lenormand -, dan ziet men den durf in waarmee Delacre aan het werk is getogen, en verblijdt men . . .
1938-11-30 Werk van vreemde auteurs (Willem Putman)
  • . . . vertooningen van «DE MAN OP DEN TOREN», een onbelangrijk spelletje van Walter von Mole : van «DE LEER DER SCHIJNHEILIGHEID» van Jules Romains , in mijn vertaling, en met de keurige medewerking van Herman Van Overbeke , die hierbij als gast-regisseur optrad ; van
1922-09-27 VOLKSTOONEEL (Karel Van de Woestijne)
  • . . . Uylenspiegel, in uitnemende alexandrijnen van Maurice Roelants . En er komt daarbij vertaald schoons van't beste dat Frankrijk thans biedt: bewerkingen van Jules Romains en Charles Vildrac . Natuurlijk in afwisseling met minder werk, dat wij niet aarzelen in de drakenmenagerie onder te brengen. Maar hebben . . .
1924-05-05 Jules Romains : "Knock, ou le triomphe de la médecine" (Willem Putman)
  • . . . Jules Romains : "Knock, ou le triomphe de la médecine." Te Brussel gebeurt iets wonderlijks. Het stuk van Jules Romains , waarvan de . . .
  • . . . Jules Romains : "Knock, ou le triomphe de la médecine." Te Brussel gebeurt iets wonderlijks. Het stuk van Jules Romains , waarvan de première ook te Parijs zeer sympathiek onthaald werd, verscheen in den aanvang van Maart op het affiche van het
  • . . . kunsttempel" zooals het stille gemoedelijke kanton onder de even gemoedelijke heerschappij van Parpalaid. Zooals Knock aan bedoeld kanton "le sens médical" geeft, gaf Jules Romains aan de Brusselaars zin voor goed tooneel maar den schitterenden uitslag dankt laatstgenoemde niet, zooals Knock, aan een voorafgaande "consultation gratuite", wel aan . . .
  • . . . -- "die allen op dokslag negen hun temperatuur nemen" en wier algehele bestaan door het genie van Knock geleid wordt. Dit stukje van Jules Romains is natuurlijk niet de eerste parodie op de medici ; feitelijk zijn de dokters sinds vele eeuwen een zeer gegoûteerd voorwerp geweest voor . . .
  • . . . Théatre du Marais " voorgaande jaar een zoo geestdriftig succes oogstte, tot het genietbaarste behoort, dat twintigste-eeuwschen toeschouwers kan worden aangeboden. De verdienste van Romains in zijn opzet van dit blijspel is, dat hij er in geslaagd is, de Molière-parodie te verjongen en in den geest onzer eeuw te . . .
  • . . . álle menschen tot medische behandeling geschikt. De kring van patiënten breidt zich uit over geheel de menschheid. Dit onderwerp was voor Romains een rijke gelegenheid tot geestige kwikslagen en grappige verwikkelingen; hij heeft er ruim gebruik van gemaakt. De dialoog is een vuurwerk, dat geen oogenblik . . .
  • . . . volle majesteit zich openbaart als een "docteur magnifique" van even grootsche "envergure" als de Cocu van Crommelynck . Veel meer dan in Romains ' vorig stuk Trouhadec, saisi par la débauche is deze geestigheid hier ondergeschikt aan de eischen van het voetlicht, en zeker heeft de laatste comedie . . .
  • . . . Trouhadec, saisi par la débauche is deze geestigheid hier ondergeschikt aan de eischen van het voetlicht, en zeker heeft de laatste comedie van Romains meer tooneelkwaliteiten dan bedoelde Trouhadec. En nog gaat bij een vertooning, veel van de geraffineerde geestigheid des dialoogs verloren -- en dit is voorzeker . . .
  • . . . van de geraffineerde geestigheid des dialoogs verloren -- en dit is voorzeker te wijten aan een onbeperkte overvloedigheid, waarbij de verbluffende handigheid van Romains zich niet de noodige begrenzingen stelt en het woord overheen de handeling laat fladderen in een pittoreske maar niet steeds gemeten vlucht.