Al den tijd van mijn terugrit heb ik aan Bot moeten denken, omdat ik Bot ook voortdurend van uit de tram aan het werk zag, en nu niet meer op de planken. Bot, gezien met de papieren zotskap op, het heete hoofd in zaaltjes en cafés: gezien verkleed en gearmd op nagekeken in z'n zot vertoon op straat, gezien voor het gulchet, met het geld in de hand als losprijs voor de film "qu'il faut voir": gezien in z'n sportieve begeestering in de drommen die trokken naar de "six days"... Ach, zoovele zoovele hongerenden naar een bete geluks die van Konstantinopel naar Zutegem terug en dan weer wegmarcheeren in altijd onvoldane begeerte.

Van den handenwringenden Radijs, die nauwelijks de lippen zet aan den beker der genietigen en hunkert naar het brood, dat hier niet gesneden wordt, van Radijs die Bot, z'n last en z'n bruur, z'n vleesch en z'n bloed draagt en verdraagt en door alle levensseizoenen meesleurt - toch nog - naar Bonneken en den hemel, van hem geen spoor!

Ook niet noodig: in de Constance-Teichman zaal had Van de Velde hem zoo pas schitterend getoond en belicht hem voor ons doen denken en doen leven, jolig, sprankelend, gewond, tragisch en triomfeerend...

Het is eenvoudig verbluffend wat die twee daar gepresteerd hebben op het gebied van dictie en ketsend repartie, van mimiek, veerkracht en zwier, in de voorname gedragenheid van de allegorische figuratie rondom hen. In het fijne gesneden kader van frischheid, van ritmen, van muziek en diafaan symbolisme, zooals alleen Van de Velde dit kan gedroomd hebben: hij is werkelijk de Regisseur van het vernieuwde studentenspel, de Sint Joris die het mag wagen op te treden tegen de onverzadelijkheid van den kino-draak.

Maar waarom is Bot de epicurist, Radijs de idealist? En niet omgekeerd? Waarom ook de allegorie in de namen niet doorgevoerd? Bot, de belofte van schoonheid en bloei; Radijs, derende appetijtelijke zakelijkheid. Kom, dat is maar een kleine kwestie van naampjes.

Een andere bedenking is, dat een meer ingehouden en plechtiger spel vanwege de hemelgroep zou voorkomen dat bij fijnbesnaarden even een schaduwtje van parodie de zonnigheid van het teere, laatste tooneel lichtjes begon te benevelen. Maar het geheel is en blijft een superieur spel van de heel bovenste plank, dat alle college-leeraars en leiders van jeugdgroepen moeten zien, dan met Van de Velde achter de schermen.

De zaal had veel te klein moeten zijn nu was ze, spijtig, te groot: allerhande omstandigheden hebber er schuld aan. Laat ons hopen dat Radijs alhier een kans krijgt tot revanche.