Zondagnamiddag had in het Paleis van Schoone Kunsten te Brussel een heropvoering plaats van Vondel's "Lucifer" door het Vlaamsche Volkstooneel. Met dit stuk heeft het Vlaamsche Volkstooneel triomf gevierd in het buitenland, en het is dan ook niet te verwonderen, dat deze heropvoering te Brussel met spanning werd tegemoet gezien. Er was buitengewone belangstelling en de tooneelzaal van het Paleis van Schoone Kunsten liep vol.

De eerste opvoering, die we van "Lucifer" mochten bijwonen, was eene namiddagopvoering voor scholen, met onvolledige muziekpartituur, de acteurs kwamen pas van een rondreis in Holland terug, waren vermoeid, summa summarum, de voorstelling gebeurde niet in die omstandigheden, om erover een afdoend oordeel te kunnen uitspreken, zij, die het wel deden, zullen zich, na de voorstelling van Zondag, gedwongen voelen hun oordeel grondig te wijzigen. Moesten we nu, na de opvoering van Zondag, een vergelijking maken, tusschen de voorstelling van "Lucifer" en die van "Adam in Ballingschap", dan zou die beslist uitvallen in het voordeel van "Lucifer". Zonder rekening te houden met de te verwerken dramatische "substantie" schijnt de creatie van "Adam in Ballingschap" meer het resultaat te zijn van aanschouwing dan aanvoeling. De uitbeelding van "Adam in Ballingschap" was glanzend en gaaf, doch in "Lucifer" is er een sterker rythme, een stijlvoller eenheid, een expressieve tegenover-elkaar-stellen der dramatische elementen, daar is in "Lucifer" een vuriger stuwkracht, overal slaat de vlam door van een sterk-levend vinnig uitbeeldigsvermogen; "Adam in Ballingschap" is braaf-schoon, "Lucifer" is gedrongener, heviger, ook is de scenische bouw in "Lucifer" er meer op aangelegd om de spanning op de toeschouwers over te dragen.

Als er over de doelmatigheid van het trappenstelsel wordt getwist, zal dat wel niet gebeuren, naar aanleiding van de "Lucifer" voorstelling, waar men dit, achteraf beschouwd, eenigszins als een noodzakelijkheid gaat voelen, waar het op treffende wijze de dramatische tegenstelling verhevigt; de geest van het kwaad, de rustelooze kronkelende duivels op het lagere plan, de geest van orde en gehoorzaamheid, de trouwe engelen op het hoogere plan. Na de warme besprekingen, die hier naar aanleiding van vroegere "Lucifer" voorstellingen aan het spel werden gewijd, is uitvoerigheid overbodig. Alle vertolkende kunstelementen worden hier tot een vaste eenheid aaneengesmeed. De muziek is een sterke steun. In de reien bloeide prachtig de hymne schoonheid open in muziek en zegging, terwijl een donker-trommelend rythme, een koper-stoot, de geest van opstandigheid versterkte, en de dreigende opstand met woedende orkerst-interrupties werd geïllustreerd. Het is ten slotte merkwaardig, hoe met dit tragisch gebeuren, binnen zoo'n beperkte tooneelruimte geperst - d.i. zonder de indrukwekkende massa's en tooneelmiddelen der klassieke opvoeringen, - zulke sterke effecten worden bereikt, hoe uit deze soms uitgesponnen renaissance-kunst zulke dramatische vonken spatten.

Het overtalrijk publiek heeft zich over de voorstelling getogen betoond en er was gul en langdurig applaus.

C.Q.